Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Dat lukt deels aangezien Jason vele meters onder het wateroppervlak al snel brokstukken opmerkt waarna een soort vortex verschijnt en hem naar een parallelle dimensie slingert. Het volgende moment ontwaakt hij op een strand en is zijn verbazing groot als duidelijk wordt dat het dichtstbijzijnde stadje het legendarische Atlantis blijkt te zijn. Opgejaagd door de aanwezige soldaten wordt hij gered door klinkende naam Pythagoras en wat later voegt een andere legende zich bij het duo: Hercules. Voor Jason begint een groot avontuur dat bol staat van de vragen. Niet alleen moet hij te weten komen wat er zijn vader overkomen is, maar is het misschien nog belangrijker waarom deze nieuwe omgeving zo vertrouwd aanvoelt.

Het eerste seizoen van Atlantis, de fantasy-reeks die uitgezonden wordt op BBC One, telt 13 afleveringen van elk 45min die aardig wegkijken, maar ook mindere momenten kent. De reeks kan je het best beschrijven als een update van 'legendarische' series als Xena: Warrior Princess en Hercules: The Legendary Journeys. Atlantis volgt namelijk ongeveer hetzelfde stramien al onderscheidt die zich toch door een aantal positieve zaken.

Het belangrijkste verschil zit hem in de introductie van personages die we allemaal kennen, maar waar nagenoeg steevast een twist aan werd meegegeven. Pythagoras (Robert Emms) is een graatmagere nerd die niets liever doet dan spelen met zijn driehoeken, maar daar nog geen concrete stellingen uit kon puren om zo faam te vergaren. Hercules (Mark Addy), op diens beurt, is zijn gloriedagen al lang voorbij en gaat nu door het leven als een corpulente man die geen enkel eet- of drankmoment aan zich voorbij laat gaan. Doorheen dit eerste seizoen wordt trouwens continu in het midden gelaten of hij eigenlijk ooit al iets noemenswaardig wist te presteren. Verder is er ook een belangrijke verhaallijn weggelegd voor Medusa (Jemima Rooper) en komen we onder andere de oorsprong van Oedipus te weten. Dit alles werd op bijzonder leuke en inventieve manier neergeschreven waardoor de hoofdmoot aan afleveringen bijzonder fris aanvoelt.

Teleurstellend is echter hoe de absolute hoofdverhaallijn van Atlantis al snel, na slechts drie afleveringen, aan de kant wordt geschoven. Wanneer je op relatief korte termijn te weten komt dat de vader van Jason (Jack Donnelly) dood is, dat hij op zijn beurt bestemd is grootse dingen te verwezenlijken, dat hij als kind al in Atlantis is geweest,... wekt dit interesse op bij de kijker. Hoe moet dit personage met al die info omgaan? Hoe komt hij opnieuw in zijn eigen wereld terecht? Wel, als we het verdere verloop van de reeks moeten geloven, interesseert hem dat eigenlijk bitter weinig en voelt Jason zich bijzonder goed in zijn sas in Atlantis. Op die manier wordt het hoofdpersonage een pak minder interessant gemaakt omdat de essentiële vragen naar de achtergrond worden geschoven en er 'gewoon' van avontuur naar avontuur wordt gegaan. Bovendien zijn er andere verhaallijnen die opduiken en interesse opwekken, maar die pas een aantal afleveringen later opnieuw op de voorgrond treden. Op die manier wordt het tempo soms wel wat frustrerend. Let wel, bij dergelijke series is die aanpak zowat gemeengoed geworden om, naarmate het einde van het seizoen er zit aan te komen, opnieuw met wat info of zelfs een heuse climax te kunnen eindigen. Zo ook hier.

Als blijkt dat het hoofdpersonage te saai is, moet iemand anders de meubels komen redden en gelukkig loopt daar Mark Addy nog rond. Hercules is werkelijk hét lichtpuntje van deze reeks en bovendien het enige personage dat echt als comic relief gebruikt wordt. Hoewel er weinig diepgang op te merken valt, zijn de scenaristen er in geslaagd een bijzonder aimabel karakter te creëren dat continu de aandacht naar zich toe trekt en in nagenoeg iedere scène schittert. Alle lof voor Addy, je moet het vanzelfsprekend nog kunnen spelen, die finaal het boegbeeld van dit eerste seizoen wordt en, mits af en toe wat hulp van Emms als Pythagoras, bijzonder amusant uit de hoek komt.

Visueel ziet alles er trouwens best goed uit. Qua production design lijkt de wereld van Atlantis zeker de moeite, al treedt er soms wat bloedarmoede op in het stadje zelf. Dat voelt namelijk nogal klein aan waardoor sommige achtervolgingen doorheen steegjes, op daken en kantelen wat herkenbaar worden. De CGI, hoofdzakelijk gebruikt om de mythische wezens tot leven te wekken, is zeker adequaat al zitten sommige green screen sequenties helemaal niet snor. Dit komt het hardst tot uiting in de afleveringen A Boy of No Consequence en The Rules of Engagement waarin je weinig diepte voelt.

Samengevat moet ik bekennen dat ik best genoten heb van dit eerste seizoen en alle afleveringen zonder enige notie van verveling wist te bekijken. Aangezien mindere verhaallijnen verweven worden met betere en een ietwat teleurstellend hoofdpersonage overklast wordt door wat in de eerste afleveringen slechts een sidekick lijkt, scoort Atlantis uiteindelijk goed op vlak van entertainment. Met andere woorden: wekelijks een aflevering op je bord of meerdere na elkaar, beide kunnen zonder probleem.

(Distributeur: Splendid Film / Verkrijgbaar in de gekende multimedia stores)