Beats, Rhymes & Life: The Travels of A Tribe Called Quest

Op reis met de buitenbeentjes van de hiphop

In 1998 verscheen ‘The Love Movement’, het vijfde en tevens laatste album van A Tribe Called Quest. “Het zou beter ‘The Last Movement’ kunnen heten”, stelt bandlid Phife Dawg, ruim tien jaar later, in deze documentaire. Waar ging het precies mis tussen het viertal, dat in hun actieve jaren de hiphop zo indringend had veranderd? Filmmaker Michael Rapaport volgde de band tijdens hun reünietour in 2008 en probeerde de waarheid aan het licht te brengen. Daarbij schetst hij tegelijkertijd de ontstaansgeschiedenis van de band en laten diverse prominenten uit de hiphopwereld hun licht schijnen op hun zo verfrissende muziek.



Hiphophippies
Q-Tip, Phife Dawg, Ali Shaheed Muhammad en (soms) Jerobi White maakten jarenlang furore als A Tribe Called Quest: een baanbrekende hiphopband uit Queens, New York, die met hun eigenaardige voorkomen en down-to-earth-mentaliteit zou uitgroeien tot een van de meest invloedrijke in het genre. In het kielzog van de dominante gangsterrap in de trant van N.W.A.'s “Fuck The Police”, werd dit viertal beschouwd als een vreemde eend in de bijt. Met hun kleurige outfits en positieve instelling, braken deze hiphophippies een lans voor meer zelfbewuste feestmuziek die voor een breed publiek toegankelijk was. Met evergreens als “Can I Kick It?”, “Scenario” en “Bonita Applebum” bestormden ze wereldwijd de hitlijsten. Daarnaast verwierven ze met zielsverwante bands als De La Soul en Jungle Brothers faam als het collectief Native Tongues.       

Breuk
Hoewel de muziek van de band vooral liefde en positieve energie uitstraalt, ging het leven van de band niet alleen over rozen. Dit wordt al duidelijk in de opening van de film. Rapper Q-Tip en filmmaker Rapaport praten over het akkefietje met Phife Dawg, wat de belangrijkste dramatische lijn in de film vormt. Hoewel de twee rappers elkaar praktisch hun hele leven kennen en in de band lief en leed met elkaar deelden, zouden hun verschillende persoonlijkheden uiteindelijk te veel botsen. Het drama komt tot een climax tijdens hun reünietour in 2008 die het kader vormt voor de muzikale reis die wij in deze documentaire maken. De aanleiding voor de reeks optredens was de kwakkelende gezondheid van Phife Dawg, die zichzelf ooit gekscherend ‘the funky diabetic’ noemde. Om de medische kosten te kunnen dekken, werd hij gedwongen de microfoon weer ter hand te nemen en aan de zijde van Q-Tip op het podium te staan. De belangrijkste vraag daarbij is dan ook: hoe heeft het uiteindelijk tot de breuk kunnen komen?

Props
Naast de conflictsituatie die door de verschillende bandleden wordt bespiegeld in het heden, zien wij de ontstaansgeschiedenis van de band, die aan de hand van archiefbeelden en korte interviewfragmenten met andere prominenten uit de hiphop wordt geschetst. Hiphopfans zullen met de film aardig aan hun trekken komen, doordat zowel vele old- als newschool artiesten de revue passeren en hun licht laten schijnen over de band. Zo zien en horen we onder andere de Beastie Boys, Dj Red Alert, Questlove, Black Thought, Pharrell Williams en Common hun zegje doen. Wat opvallend is, en wat tevens een vaak voorkomend verschijnsel is bij de vooral Amerikaanse muziekdocumentaires, is de manier waarop het onderwerp op een voetstuk wordt geplaatst, de loftrompet erover wordt gestoken en de schatplichtigheid aan de nalatenschap van de band enorm wordt benadrukt. De fragmenten van de geïnterviewde artiesten wordt op deze manier een cohesie scheppende orkestratie van meningen die soms een beetje langdradig aandoet. Dit spervuur van props zorgt weliswaar voor een positieve vibe bij de kijker, maar dit gaat helaas wel ten koste van de diepgaande verkenning van de problemen in de band.

Conclusie
Door de rijke diversiteit aan materiaal, de vele anekdotes van de geïnterviewden en de goed in het gehoor liggende muziek zal de film de fans niet teleurstellen. De beats en rhymes van het muzikale viertal komt ruim aan bod en de vele archiefbeelden van optredens eind jaren tachtig en begin jaren negentig zijn erg bijzonder. Dit materiaal geeft een goede indruk van de ontwikkelingen die de band heeft doorgemaakt, zowel op muzikaal als persoonlijk vlak. Het is Rapaport gelukt om het vertrouwen van alle bandleden te winnen, maar je blijft je ergens toch afvragen of je alle spanningen tussen Q-Tip en Phife hebt gezien, laat staan volledig begrepen. Afgezien daarvan kijkt de film door de fijne muziek en de vlotte montage wel lekker weg.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.