Door Maarten Melon a.k.a. Draven

De bevolking mort, niet enkel door de aanwezigheid van het leger, maar ook door die van de oppervampier die door middel van rebellen aan zijn dagelijkse portie bloed komt. Luke, vastberaden Elizabeth te vinden, besluit Uffizi te vergezellen hoewel die ondertussen werd ontheven van zijn heilige missie daar er teveel vragen rezen over zijn methodes en vreemd gedrag. Hun tocht richting schuilplaats van Dracula wordt bovendien verder bemoeilijkt wanneer ze een TV-ploeg uit de handen van bloedzuigers moeten redden en wanneer we leren dat Uffizi zelf al een hele tijd geïnfecteerd blijkt te zijn, met als gevolg dat hij het steeds moeilijker krijgt de transformatie naar vampier uit te stellen.

Zoals al stond te lezen in de review van Dracula II: Ascension, werden de laatste twee films van deze trilogie back-to-back in Roemenië gefilmd. Hoewel de toon van Ascension gematigd positief was, ondanks de weinige financiële middelen, is dat een pak minder voor deze Legacy. Net zoals dat het geval was met de originele film, Dracula 2000, bevat ook deze verhaallijn veel te weinig vlees om echt te boeien en werden er vreemde en geforceerde keuzes gemaakt ten opzichte van de twee mannelijke hoofdpersonages.

Zo blijken Luke (Jason Londen) en Uffizi (Jason Scott Lee) het plots wel heel goed met elkaar te vinden, waardoor je als kijker het gevoel krijgt eerder een bromance dan horrorfilm te aanschouwen. Luke spreekt de voormalige priester zelfs, tot vervelens toe, aan als ‘DG’ wat staat voor Damaged Goods. Lollig denk je dan, maar niet echt. De toon van hun ‘relatie’ staat volledig haaks op de gebeurtenissen uit Ascension, waardoor hun queeste plots echt wel triviaal aanvoelt. Weg is de dreiging van op zoek te gaan naar de meest krachtige en oudste vampier aller tijden of het redden van de love interest van een van hen. Die ‘spanning’ wordt nog wat meer de nek om gewrongen door de krampachtige humor, in de vorm van one-liners, die beide heren uitspuwen en nooit werken.

Een tweede pijnlijke feit is de introductie van Julia Hughes (Alexandra Wescourt), de journaliste die het dynamic duo tegen het lijf lopen, die zo zwak werd neergeschreven daar ze enkel en alleen dient het vuur in de lendenen van Uffizi aan te wakkeren. Dat mag nu ook, aangezien hij geen rekeningschap meer dient af te leggen aan de Lieve Heer, maar dit sub-plot krijgt veel te veel screentime en wekt enkel verveling op. Dan maar hopen op een goeie climax, nietwaar? Vergeefse moeite. Dracula, voor de derde maal op rij vertolkt door een andere acteur (Rutger Hauer), zien we pas tijdens het laatste kwartier en blijkt enkel verbaal iets teweeg te brengen. Het finale gevecht tussen hem en Uffizi wordt namelijk beslecht met zwaarden, die frons is volledig gerechtvaardigd beste lezer, en wordt daarenboven niet goed in beeld gebracht. Hoektanden, snelheid en superieure kracht zijn overrated.

Bovendien wisten regisseur Lussier en scenarist Soisson niet goed hoe deze steeds maar wisselende invulling van Dracula aan te pakken. Waarschijnlijk uit blijdschap om met Hauer opnieuw een grotere naam aan de film te kunnen voegen, besloten ze daarom niet één, maar twee mogelijke verklaringen in de film te verwerken. De meest plausibele is die waarin uitgelegd wordt hoe dé Nosferatu, dankzij zijn hoge leeftijd, over wel duizend gezichten beschikt. Kort, bondig, bekt niet slecht en is iets waar je je als kijker wel mee kunt vereenzelvigen. Waarom was het dan nodig om te opperen dat deze fysieke verandering er is gekomen omdat Dracula voldoende bloed tot zich heeft genomen en opnieuw over al zijn krachten beschikt? Weg is die geloofwaardigheid wanneer je op het einde plots een ietwat pafferige Rutger Hauer ten tonele ziet verschijnen en het woord ‘angstaanjagend’ nooit in je opkomt.

Dan heeft de afronding van de verhaallijn omtrent Elizabeth (Diane Neal) iets meer om het lijf omdat het personage van Luke plots weer begint te handelen zoals die dat deed op het einde van Ascension en eigenlijk doorheen de speelduur van Legacy had moeten doen. Dat redt de film geenszins, maar kunnen we wel als ‘positief’ bestempelen. Daarenboven ziet Legacy er niet slecht uit, uitgenomen de ietwat stereotiepe wardrobe van zowat iedereen, en is er één segment, het gevecht met de circus-acrobaten, dat heel sfeervol gefilmd werd. Die laatste puntjes krikken het niveau misschien ietwat op, maar zowel deze derde film als de ganse trilogie kan eigenlijk nooit als ‘goed’ bestempeld worden.