Door E. Frog

 

 

Ik ben me er wel degelijk van bewust dat ik het woord bizar nogal graag in de mond neem, maar als er 1 film is waarvoor ik het echt nog eens moet gebruiken dan is het wel deze House. Hoewel volgens mij "bizar" nog te gewoontjes is om dit spektakel te omschrijven...

 

We hebben het hier niet over de jaren ’80 griezelkomedie met William Katt, nee, het betreft hier een Japans product uit ’77 dat in onze contreien de naam House kreeg omdat Hausu blijkbaar te moeilijk is voor westerlingen om uit te spreken. De film zou trouwens niet meer verschillend kunnen zijn dan zijn naamgenoot of voor mijn part enige andere film, want House is werkelijk uniek. 

 

De uitleg van heel het gebeuren is standaard genoeg. Het betreft een aantal huppeltrutjes dat de zomervakantie willen doorbrengen bij één van de meisjes haar tante op het platteland. Daar gearriveerd wordt het de eerste avond al duidelijk dat er met het huis en tantelief iets aan de hand is en het duurt dan ook niet lang voordat het gezelschap wordt uitgedund. Vrij gewone horrorpulp dus, tot je het hele gedoe in actie ziet. Maar het is pas vanaf de 1ste verdwijning dat de waanzin echt begint. 

 

Van dat punt is het alsof iets duivels met een krankzinnig gevoel voor humor je TV over neemt. Wat volgt is een diabolisch klank –en lichtspel dat in deze dimensie zijn gelijke niet kent. Katten die piano spelen, aan koordjes hangende en zeer in hun element zijnde plastic skeletten die geregeld op de achtergrond komen meedansen, mannen die zonder verklaring in bananen veranderen, vleesetende piano’s, enz, enz…en dit alles ondersteund door psychedelische kleuren, zotmakende caleidoscopische beelden en muziek die alleen maar gecomponeerd kan zijn door een soort muzikale Ed Gein. Daarbij wordt er ook totaal overboord gegaan met filmtrucjes(picture in picture, stop-motion, beelden die achteruit gespoeld worden, enz), kan men de montage allesbehalve normaal noemen en dan heb ik nog niets gezegd omtrent de ronduit absurde sets. Het is soms heel infantiel, soms meer gericht naar volwassenen, maar het is steeds weird met de grote W. 

 

Wat de reden is van heel deze kakofonie of wat de regisseur juist wil duidelijk maken is misschien na enkele kijkbeurten te achterhalen, maar wie hier toe bereid is kan zijn geestelijke gezondheid best vaarwel zeggen. Het meest verontrustend van al, is het feit dat de regisseur zijn dochter het geheel heeft neergepend. Hoe oud dochterlief op dat moment ook was, het wicht is monumentaal gestoord. Regisseur Nobuhiko Obayashi was een graag geziene gast op de lokale TV, maar is bij ons nagenoeg onbekend. Neem het van mij aan dat hij nog een tsunami aan ”arty” films heeft gemaakt, maar niets zo hallucinant als Hausu...

 

Uit op regio 2 UK DVD

 

 

 

 

Deze Boxer’s Omen of Mo, afkomstig uit het Shaw Bros fabriekje, haalt het qua bonkersfactor nooit van Hausu, maar is op zijn minst gezegd ook behoorlijk surreëel. Het begint als een heel westers aanvoelende actiefilm waarin het niet ongewoon zou zijn moest Van Damme de hoofdrol spelen. En toevallig of niet lopen we bijna onmiddellijk Bolo Yeung tegen het lijf, u kent hem nog wel als die lelijke smoel uit Bloodsport wiens ass luxueus gekickt wordt door de Muscles from Brussels. Zo kabbelt de film een tijdje banaal voort met wat vechtscènes, typische B-film dramatiek(You crippled/murdered my brother/sister/cat), en een obligate blote tiet. Zo ver niks bijzonder…

 

Maar plots wordt het tapijt vanonder de voetjes getrokken en belanden we niet op de grond, maar op het plafond! In een wip verandert deze 13 in een dozijn Martial arts B-film in Martial Arts poppenkast. En dat mag je in dit geval vrij letterlijk nemen. De details van de plot moet ik u helaas schuldig blijven wegens volstrekt onbegrijpelijk, maar het heeft iets te maken met 2 rivaliserende magiërs die mekaar in de bontste gevechten naar het leven staan en hiervoor de gekste tovertrucjes gebruiken. En veel van die toverfoefjes hebben te maken met dierenschedels en pluchen vleermuizen die zich voortbewegen aan koordjes, ziedaar de poppenkast…Klinkt ongelooflijk belachelijk, en dat is het ook, maar het is eveneens geweldig plezant om naar te kijken.

 

Ook op de ‘volledig fout’ meter scoort de film goed. Zo wordt er -volledig in de naam van entertainment uiteraard- een levend kipje onthoofd en is het 1 van de magiërs zijn handelwijze om restelijke overschotten op te eten, uit te kotsen, terug op te eten, enz, enz, om dan uiteindelijk de fijngemalen “smos” te gebruiken voor het tevoorschijn toveren van iets afschrikwekkends. Ik zie Dumbledore het nog niet doen. Zo worden trouwens de ingewanden van ons kipje verschillende malen gedegusteerd en uiteindelijk gebruikt in de creatie van een vliegend stuk broccoli met oogjes en een staart. Ik weet niet wat u er van denkt maar ik vind een vliegend stuk broccoli met oogjes en een staart behoorlijk afschrikwekkend.

 

Niet om de kriebels van te krijgen, maar ook behoorlijk not done is de seksscène in de eerste 20 minuten van de film. Het komt er op neer dat de kijker bijzonder lang moet zitten kijken naar de close-up van een stel borsten die platgedrukt worden tegen een raam. Steamy? Not Really. Geestig? You betcha!

 

Regisseur Chih-Hung Kuei heeft nog werkjes als deze op zijn CV staan, maar niets dat deze naar de kroon steekt. Om duidelijke redenen is deze Kung Fu/magie hutsepot dan ook 1 van de leukste uit de Shaw Bros stal en een absolute must have! 

 

Spijtig genoeg is deze billenkletser voorlopig enkel verkrijgbaar op regio 1 DVD

 

 

Tweet