Door Maarten Melon a.k.a. Draven

Nog groter is zijn verbazing wanneer hij bovendien geholpen wordt door Gargoyles die een menselijke vorm aan kunnen nemen. Het daaropvolgend gevecht is kort maar krachtig waarna het wezen meegenomen wordt naar een kathedraal waar hun koningin Leonore hem vertelt dat er al eeuwenlang een hevige strijd woedt tussen hen, engelen, en de demonen, geleid door prins Naberius.

Al snel wordt duidelijk waarom de demonen het op Het Monster gemunt hadden: hij werd immers uit dode materie tot leven gewekt en net dat is een geheim waar de duivelse schepsels wel mee gebaat zijn om zo een heus leger te creëren. Leonore besluit daarom het dagboek van Victor Frankenstein uit veiligheidsredenen te bewaren en vraagt Het Monster, door haar Adam genoemd, om deel uit te maken van hun strijd. Adam weigert, zijn ervaringen met de mensheid zijn niet echt positief te noemen om als hun medebeschermer op te treden, en vertrekt op een 200-jarige zwerftocht. Eenmaal terug merkt hij op dat er, uitgenomen de moderne maatschappij, bitter weinig veranderd is. Echter staan twee wetenschappers eindelijk op hetzelfde punt als zijn 'vader' zovele jaren geleden wat voor een heus kantelmoment kan zorgen. Adam beseft dat hij niet langer afzijdig kan blijven en besluit zich in de eeuwenoude strijd te mengen.

Het geheim van Frankenstein dat de essentie vormt van een duivels plan. Klinkt dit je niet bekend in de oren? Het was namelijk de hoofdverhaallijn van Van Helsing uit 2004 waar niemand minder dan Dracula Het Monster nodig heeft om zijn offspring in leven te houden. De film van Stephen Sommers vonden sommigen een zootje en anderen een leuke blockbuster, ik behoor nog steeds tot die eerste categorie. Het moderniseren van iconische horrorpersonages weet me allerminst te boeien en het feit dat een verhaaltje werd gevormd waar zowel Van Helsing als Dracula als Frankenstein als weerwolven een rol in spelen, vond ik vermoeiend en zwak uitgevoerd.

I, Frankenstein mag je gerust de 2.0 versie van bovenstaande film noemen, een upgrade dus. Ook hier eenzelfde verhaallijn en een horrorlegende die een ietwat andere invulling krijgt. Een upgrade bevat meestal goeie elementen en die vind je in deze film gelukkig ook terug. Zo wordt het bronmateriaal van Mary Shelley in ere gehouden en zijn er maar drie partijen waar je echt rekening mee moet houden: Frankenstein, de ‘waterspuwers’ en de demonen. De mensheid mag je gerust achterwege laten want die doen amper mee. Met een speelduur van 90 minuten slaagt de film er bovendien in onderhoudend te blijven, geholpen door de talrijke gevechten die elkaar best snel opvolgen, en de special effects zien er bijzonder goed uit. Eyecandy op overschot!

Waar wringt het schoentje dan? Wel: I, Frankenstein is hol, immens hol en bevat minstens één gigantische plot-hole. De dialogen zijn oppervlakkig en dienen eigenlijk tot niets, uitgenomen dan om de overgang te vormen naar een nieuwe actie-sequentie. Hoewel ik niet op mijn woorden terugkeer, ze zien er echt wel goed uit, voelt het aan alsof je énkel naar gevechten zit te kijken. Eentje in het bijzonder duurt zelfs véél te lang. Dat een bepaalde doelgroep met een dikke frons die laatste twee zinnen zal lezen, daar ben ik mij terdege van bewust. Aaron Eckhart (Adam) en Bill Nighy (Naberius) kunnen verder met het scenario niets aanvangen en dat valt niet weg te steken. Nighy doet nog zijn best als villain, maar het lijkt allemaal zo verschrikkelijk banaal. Finaal wordt er nog een soort van geforceerde cliffhanger opgebouwd omtrent de invulling van Adam als ‘persoon’, maar die raakt kant noch wal. Met andere woorden: een echte climax blijft achterwege.

Als laatste toch wat krediet voor regisseur Stuart Beattie, de scenaristen en de producers. Elk van hen had wel een hand in blockbusters als de Pirates of the Caribbean films, The Matrix-trilogie en de Underworld saga. Net daarom weten ze hoe ze een film visueel aantrekkelijk moeten maken én, wat mij absoluut wist te plezieren, is dat ze op slimme wijze met de 3D-technologie om zijn gegaan: de focus ligt eerder op het creëren van diepte dan wel het flikkeren van duizend dingen naar het scherm. Aangezien dat laatste hier absoluut de gemakkelijkste weg was geweest, neem ik zonder enige probleem het woord ‘verademing’ in de mond.