16/08/2011
Long Weekend
Australië heeft een rijk gevulde buidel als het aankomt op vergeten titels uit de jaren zeventig en tachtig. Films zoals Outback (aka Wake In Fright), Fair Game (aka Death Game: The Return of Jessica) en Fortress met Rachel Ward (Against All Odds), zul je bij ons niet zo snel in de rekken vinden. Die laatste is vanaf mei 2011 overigens in een regio 2 release beschikbaar, pre-orderen zou ik zo zeggen.
Long Weekend (1978)
Zo is ook Long Weekend één van die Australische hidden gems die dankzij de documentaire "Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story of Ozploitation!" en de dertig jaar latere remake, terug uit de vergeethoek mag komen. De film werd in 1977 gemaakt en ging in première op het Sitges festival van '78, waar hij de Critic’s award wegkaapte en nog eentje won voor beste acteur. In het buitenland was deze film een klein succes, maar in homeland Australië flopte hij zwaar aan de box-office.
Het huwelijk van Peter en Marcia vertoont sterke barsten en in een poging om deze op te vullen en terug wat rust in hun relatie te blazen, trekken ze erop uit met hun jeep. Ze belanden ergens in het noorden op een afgelegen stukje strand, waar ze hun kamp opslaan om het lange weekend door te brengen. Hun aanwezigheid en vooral hun constante gekibbel, werkt de plaatselijke fauna en flora op de zenuwen, met alle gevolgen vandien.
Onder begeleiding van een onheilspellend treurend deuntje opent de film. We zien een krab in alle rust een rotswand beklimmen en krijgen we het onbekend stukje strand te zien, waar Peter en Marcia terecht zullen komen. Als we iets later een nieuwsuitzending op tv te zien krijgen, waarbij een familie belaagd wordt door een zwerm vogels, kan je al raden waar Long Weekend zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. De film hoort thuis in het hetzelfde sub-genre als The Birds, en geeft er zo zijn eigen draai aan. Deze is veel subtieler en meer psychologisch van aard dan Day of the Animals en andere soortgelijke films. De animal attacks kan je eerder als een toevalligheid beschouwen, iets dat misschien elke kampeerder kan overkomen. Alhoewel een eagle attack of een beet van een opossum (buidelrat) niet echt onder de noemer normaal valt. Maar, hoe zou je zelf zijn als er plots enkele vreemden in uw woonkamer staan te dansen, juist ja, je zou ze ook een tik verkopen en niet zo vriendelijk de deur wijzen. Het is dus eigenlijk niet meer dan normaal dat de dieren hun thuis verdedigen. Op een rustige manier gaat de film over in een paniekerige chaos, het verhaal tussen man en vrouw wordt meer en meer uit de doeken gedaan, en de sfeer tussen de twee wordt grimmiger met de minuut.
Regisseur Colin Eggleston kaart met Long Weekend een probleem aan dat misschien nu nog meer van belang is als toen. Sommige mensen nemen het dan ook niet zo nauw met de natuur, zo ook onze twee hoofdfiguren in dit verhaal. Eerst veroorzaken ze met een brandende peuk een kleine bosbrand, dan rijden ze een kangeroe ondersteboven, voor de fun moet er een boom aan geloven en tenslotte schiet Peter in dronken toestand een moedereend het hoofd af. Telkens als ze de natuur iets aandoen, krijgen we een jankend geluid te horen, precies of moeder natuur pijn lijdt.
In de periode dat Eggleston Long Weekend maakte was hij getrouwd met hoofdrolspeelster Briony Behets. Aanvankelijk was zij niet de eerste keus voor de rol van Marcia, maar na afzegging van de andere actrice kreeg ze toch groen licht. Hij maakte later met haar de slasher Cassandra en ze speelde ook nog mee in Stage Fright uit 1980, niet te verwarren met de eigenaardige Giallo van Soavi. Ook John Hargreaves, die de rol van Peter speelt, mocht van hem nog eens terugkeren in Sky Pirates. De reeds overleden Hargreaves speelde in 1988 nog samen met een toen nog jonge Nicole Kidman in Emerald City. Een jaar later verwierf ze internationaal succes met Dead Calm, en kwam zo in Hollywood terecht.
Het verhaal van deze Long Weekend werd geschreven door Everett De Roche, die later zijn pen nog gebruikte voor Roadgames met Stacey Keach en Jamie Lee Curtis, Razorback, Link en het veel recentere Storm Warning. Vincent Monton (Roadgames, Thirst) stond in voor de cinematografie en levert hier fantastisch werk af. Door het gebruik van POV's shots probeert hij het perspectief van dieren na te bootsen, en slaagt er in het gevoel te creëren alsof het koppel constant vanuit de bush wordt aangestaard. Dit versterkt misschien ook het bovennatuurlijk reukje dat als een walm de film overtrekt.
Vreemd is het feit dat wanneer Peter zijn geweer afvuurt er geen rook of vlam uit de barrel komt. En zo zijn er nog van die situaties die extra weird zijn en misschien iets of wat spooky overkomen. Een harpoon-gun die met de safety nog aan van Marcia bijna een sisj kebab maakt. Peter beleeft de schrik van zijn leven, wanneer een zwarte massa onder hem doorzwemt, dat later een Doejong (Indische zeekoe) blijkt te zijn. Eén die ondanks herhaaldelijk neerschieten de geest niet wil laten en op een gegeven moment in het kamp zelfs kusjes komt geven. En dan hebben we nog dat gejank midden in de nacht dat voor de nodige goosebumps zorgt.
Ben je wild van sfeervolle slowburners die net iets anders zijn dan de rest of wil je zien hoe een hond staat te springen wanneer hij 3 blikjes dogfood in zijn bowl krijgt geserveerd, dan kan je deze film gerust een kans geven.
Het huwelijk van Peter en Marcia vertoont sterke barsten en in een poging om deze op te vullen en terug wat rust in hun relatie te blazen, trekken ze erop uit met hun jeep. Ze belanden ergens in het noorden op een afgelegen stukje strand, waar ze hun kamp opslaan om het lange weekend door te brengen. Hun aanwezigheid en vooral hun constante gekibbel, werkt de plaatselijke fauna en flora op de zenuwen, met alle gevolgen vandien.
Onder begeleiding van een onheilspellend treurend deuntje opent de film. We zien een krab in alle rust een rotswand beklimmen en krijgen we het onbekend stukje strand te zien, waar Peter en Marcia terecht zullen komen. Als we iets later een nieuwsuitzending op tv te zien krijgen, waarbij een familie belaagd wordt door een zwerm vogels, kan je al raden waar Long Weekend zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. De film hoort thuis in het hetzelfde sub-genre als The Birds, en geeft er zo zijn eigen draai aan. Deze is veel subtieler en meer psychologisch van aard dan Day of the Animals en andere soortgelijke films. De animal attacks kan je eerder als een toevalligheid beschouwen, iets dat misschien elke kampeerder kan overkomen. Alhoewel een eagle attack of een beet van een opossum (buidelrat) niet echt onder de noemer normaal valt. Maar, hoe zou je zelf zijn als er plots enkele vreemden in uw woonkamer staan te dansen, juist ja, je zou ze ook een tik verkopen en niet zo vriendelijk de deur wijzen. Het is dus eigenlijk niet meer dan normaal dat de dieren hun thuis verdedigen. Op een rustige manier gaat de film over in een paniekerige chaos, het verhaal tussen man en vrouw wordt meer en meer uit de doeken gedaan, en de sfeer tussen de twee wordt grimmiger met de minuut.
Regisseur Colin Eggleston kaart met Long Weekend een probleem aan dat misschien nu nog meer van belang is als toen. Sommige mensen nemen het dan ook niet zo nauw met de natuur, zo ook onze twee hoofdfiguren in dit verhaal. Eerst veroorzaken ze met een brandende peuk een kleine bosbrand, dan rijden ze een kangeroe ondersteboven, voor de fun moet er een boom aan geloven en tenslotte schiet Peter in dronken toestand een moedereend het hoofd af. Telkens als ze de natuur iets aandoen, krijgen we een jankend geluid te horen, precies of moeder natuur pijn lijdt.
In de periode dat Eggleston Long Weekend maakte was hij getrouwd met hoofdrolspeelster Briony Behets. Aanvankelijk was zij niet de eerste keus voor de rol van Marcia, maar na afzegging van de andere actrice kreeg ze toch groen licht. Hij maakte later met haar de slasher Cassandra en ze speelde ook nog mee in Stage Fright uit 1980, niet te verwarren met de eigenaardige Giallo van Soavi. Ook John Hargreaves, die de rol van Peter speelt, mocht van hem nog eens terugkeren in Sky Pirates. De reeds overleden Hargreaves speelde in 1988 nog samen met een toen nog jonge Nicole Kidman in Emerald City. Een jaar later verwierf ze internationaal succes met Dead Calm, en kwam zo in Hollywood terecht.
Het verhaal van deze Long Weekend werd geschreven door Everett De Roche, die later zijn pen nog gebruikte voor Roadgames met Stacey Keach en Jamie Lee Curtis, Razorback, Link en het veel recentere Storm Warning. Vincent Monton (Roadgames, Thirst) stond in voor de cinematografie en levert hier fantastisch werk af. Door het gebruik van POV's shots probeert hij het perspectief van dieren na te bootsen, en slaagt er in het gevoel te creëren alsof het koppel constant vanuit de bush wordt aangestaard. Dit versterkt misschien ook het bovennatuurlijk reukje dat als een walm de film overtrekt.
Vreemd is het feit dat wanneer Peter zijn geweer afvuurt er geen rook of vlam uit de barrel komt. En zo zijn er nog van die situaties die extra weird zijn en misschien iets of wat spooky overkomen. Een harpoon-gun die met de safety nog aan van Marcia bijna een sisj kebab maakt. Peter beleeft de schrik van zijn leven, wanneer een zwarte massa onder hem doorzwemt, dat later een Doejong (Indische zeekoe) blijkt te zijn. Eén die ondanks herhaaldelijk neerschieten de geest niet wil laten en op een gegeven moment in het kamp zelfs kusjes komt geven. En dan hebben we nog dat gejank midden in de nacht dat voor de nodige goosebumps zorgt.
Ben je wild van sfeervolle slowburners die net iets anders zijn dan de rest of wil je zien hoe een hond staat te springen wanneer hij 3 blikjes dogfood in zijn bowl krijgt geserveerd, dan kan je deze film gerust een kans geven.
Long Weekend (2008)
Bij het grote publiek zal de naam Jamie Blanks niet echt een belletje doen rinkelen. Maar hij heeft wel enkele films gemaakt waarvan de meeste onder ons al wel eens gehoord hebben. Wellicht kent iedereen wel Urban Legend met Jared Leto en Danielle Harris als goth chick. Daarna maakte hij Valentine met Denise Richards in de hot tub en na een pauze van vijf jaar keerde hij terug met Storm Warning, waarin een zelfgemaakte vagina dentata een zekere Poppy het leven zuur maakt. Soms gaat hij ook door het leven als composer, hij verzorgde oa. de muziek voor Storm Warning, de Long Weekend-remake en de docu Machete Maidens Unleashed!, onlangs nog te zien op Canvas en binnenkort op Imagine in Amsterdam
Everett De Roche kroop voor deze terug achter zijn pen, maar veel werk zal hij niet gehad hebben. Hetgene dat we hier als eindproduct krijgen, lijkt op dezelfde werkwijze te zijn gemaakt die Gus Van Sant hanteerde voor de remake van Psycho. Hier en daar zijn wat aanpassingen aangebracht, maar verder zijn er geen zaken die teveel van het origineel verschillen. Wellicht wou Blanks uit respect niet teveel afwijken van het bronmateriaal en krijgen we qua verhaal ongeveer dezelfde brok uit het verleden geserveerd. De naam van Marcia is voor deze tijd aangepast naar Carla en blijkbaar hebben ze in deze remake afgesproken met een bevriend koppel, dat we eigenlijk nooit te zien krijgen. Zijn hun vrienden verkeerd gereden of zitten Peter en Carla reeds op het verkeerde stukje strand? Als je afgaat op de reactie van de locals bij het noemen van de plek, opteer ik voor geval twee.
James "I kangaroo your ass quakeroos" Caviezel speelt hier Peter en kennen we natuurlijk uit The Passion of the Christ als de big JC himself. Verder zat hij samen met Rhona Mitra in Robert Harmon's Highwaymen en bracht een op wraak beluste Moorwen mee in de Viking/Sci-fi Outlander. Claudia Karvan, die we vorig nog in Daybreakers aan het werk zagen, wist hier de rol van Carla te strikken. Ze speelt haar personage minder koel dan haar voorgangster, Behets. John Brumpton, die Poppy in Storm Warning en Daddy in The Loved Ones speelde, zien we in het begin van de film in de kroeg hangen. Lara Robinson, het kleine meisje uit Alex Proyas's Knowing krijgen we ook eventjes te zien en cult verschijning Roger Ward (Mad Max, Turkey Shoot) zien we ergens op de weg als trucker opduiken.
Jamie Blanks heeft de lastige taak gehad om van deze klassieke eco-horror een remake te maken en stelt zoals velen teleur. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers staat op een laag pitje, hij kan ook niet dezelfde atmosfeer voortbrengen en het is volgens mij allemaal te licht en te proper in beeld gebracht. Het enige dat in deze versie wellicht beter is zijn de goo effecten die verzorgd werden door Justin Dix (The Loved Ones, Red Hill, Lake Mungo) en zijn team.
Overbodige remake die niets nieuws toevoegt en de donkere sfeer volledig mist. Kan evenwel als promofilmpje gebruikt worden voor de een of andere tour-operator...
Everett De Roche kroop voor deze terug achter zijn pen, maar veel werk zal hij niet gehad hebben. Hetgene dat we hier als eindproduct krijgen, lijkt op dezelfde werkwijze te zijn gemaakt die Gus Van Sant hanteerde voor de remake van Psycho. Hier en daar zijn wat aanpassingen aangebracht, maar verder zijn er geen zaken die teveel van het origineel verschillen. Wellicht wou Blanks uit respect niet teveel afwijken van het bronmateriaal en krijgen we qua verhaal ongeveer dezelfde brok uit het verleden geserveerd. De naam van Marcia is voor deze tijd aangepast naar Carla en blijkbaar hebben ze in deze remake afgesproken met een bevriend koppel, dat we eigenlijk nooit te zien krijgen. Zijn hun vrienden verkeerd gereden of zitten Peter en Carla reeds op het verkeerde stukje strand? Als je afgaat op de reactie van de locals bij het noemen van de plek, opteer ik voor geval twee.
James "I kangaroo your ass quakeroos" Caviezel speelt hier Peter en kennen we natuurlijk uit The Passion of the Christ als de big JC himself. Verder zat hij samen met Rhona Mitra in Robert Harmon's Highwaymen en bracht een op wraak beluste Moorwen mee in de Viking/Sci-fi Outlander. Claudia Karvan, die we vorig nog in Daybreakers aan het werk zagen, wist hier de rol van Carla te strikken. Ze speelt haar personage minder koel dan haar voorgangster, Behets. John Brumpton, die Poppy in Storm Warning en Daddy in The Loved Ones speelde, zien we in het begin van de film in de kroeg hangen. Lara Robinson, het kleine meisje uit Alex Proyas's Knowing krijgen we ook eventjes te zien en cult verschijning Roger Ward (Mad Max, Turkey Shoot) zien we ergens op de weg als trucker opduiken.
Jamie Blanks heeft de lastige taak gehad om van deze klassieke eco-horror een remake te maken en stelt zoals velen teleur. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers staat op een laag pitje, hij kan ook niet dezelfde atmosfeer voortbrengen en het is volgens mij allemaal te licht en te proper in beeld gebracht. Het enige dat in deze versie wellicht beter is zijn de goo effecten die verzorgd werden door Justin Dix (The Loved Ones, Red Hill, Lake Mungo) en zijn team.
Overbodige remake die niets nieuws toevoegt en de donkere sfeer volledig mist. Kan evenwel als promofilmpje gebruikt worden voor de een of andere tour-operator...
Plaats uw reactie
marc op 08/10/2011
de remake heb ik gekocht die vond ik nu niet zo denderend. wist zelfs neit dat het een remake was nergens staat dit op de doos. Is het origneel ook zo futloos?
Azuul op 08/10/2011
Origineel is donkerder, vele dikker van sfeer en komt natuurlijker over, remake van deze is echt maar een slap afkooksel.
marc op 08/10/2011
Moet ik die maar eens opzoeken. Heb alleen geen mister cash of visa voor op play.com te bestellen. Zou ik die ook in nederland of belgie kunnen vinden?
