



Afgelopen zomer kreeg ik tijdens mijn vakantie een leuke email.

Frank Cotton is een man op zoek naar het ultieme genot.

Sally en haar invalide broer Franklin willen de vakantie doorbrengen in het verlaten huisje van hun grootouders.

Laatstejaarsstudente Helen Lyle maakt samen met haar vriendin Bernadette een thesis over stadslegendes.

Vier tieners hebben allen afschuwelijke nachtmerries waarin dezelfde figuur centraal staat.


05/04/2013
Spiders (2013)

Tibor Takács
Christa Campbell, Patrick Muldoon, William Hope, Jon Mack, Christian Contreras, Shelly Varod, Sydney Sweeney, Sarah Brown, Pete Lee-Wilson, Atanas Srebrev, Jonas Talkington, Misha Dibono, Zlateto...
Zie meer details
Zie meer details
Een meteoriet zorgt er voor dat een stukje van een Russisch ruimtestation afbreekt en richting Aarde wordt gekatapulteerd.
Wat overblijft na contact met de dampkring stort neer in New York, meer bepaald in een tunnel van het ondergrondse metronetwerk. Wanneer een medewerker van de New York Transit Police door iets gebeten wordt en later het leven laat, neemt het leger snel de touwtjes in handen. Blijkt dat een Russische geleerde erin geslaagd is een nieuwe soort spin te creëren waarvan het web van de Queen gebruikt kan worden als militair wapen. Jammer genoeg zijn de spinnen bijzonder agressief, planten ze zich razendsnel voort en - niet in het minste - blijven ze maar groter worden.
Hoewel de meeste films over al dan niet gemuteerde CGI spinnen bij velen onder de radar blijven, is dit subgenre allesbehalve nieuw te noemen. Titels als Earth vs. the Spider (1958), Tarantula (1955), Kingdom of the Spiders (1977), Arachnophobia (1990), Eight Legged Freaks (2002),… tonen aan dat er in nagenoeg ieder decennium wel dergelijke film te vinden valt. Dit is trouwens niet de enige prent die handelt over de achtpotigen in 2013, Big Ass Spider kende vorige maand zijn release al. Die laatste doet vermoeden dat er een redelijke verschuiving qua toon op te merken valt ten opzichte van de 'oudere' films. Sinds Eight Legged Freaks mag het namelijk allemaal wel wat luchtiger. Verdere elementen die steeds opnieuw terugkeren zijn de duidelijke computer-gegenereerde effecten, minstens één has-been acteur of actrice en een dubieus script. Dit alles doet de kwaliteit van de film geen goed, maar de amusementswaarde kan hierdoor bijzonder hoog worden.
Als je het bovenstaande leest, dan lijkt het nogal logisch dat de regisseur van dergelijke film niet echt tot de A-List hoort. Dat klopt ook voor deze Spiders, hoewel Tibor Takács er in het verleden wel al in slaagde om enkele onderhoudende titels af te leveren. Zo zat hij in de regiestoel voor het leuke The Gate (1987), met een hele jonge Stephen Dorff, en leidde hij het interessante I, Madman (1989) in goeie banen. Al snel wordt duidelijk dat Spiders noch tot de leuke, noch tot de interessante categorie behoort.
Laten we beginnen met de special effects en CGI waar toch wel wat werk in werd gestopt. In vergelijking met het vorig jaar verschenen Arachnoquake (met Edward Furlong), waar alle spinnen voor het gemak wit waren, zijn de beestjes hier voorzien van meer kleur en details. Hun bewegingen zijn redelijk realistisch al zien we doorheen de film vaak eenzelfde 'aanval' met close-up van een paar oogjes en een lachwekkende mond. Dat ze bovendien een bijzonder uitgebreid gamma aan dierengeluiden weten te produceren, helpt de ernst ook niet echt vooruit. Van krijsende vogels naar grommende honden tot knorrende varkens… Minstens uniek te noemen.
Onze vergane glorie hier is Patrick Muldoon (Jason, hoofd van de Transit Police) die bekendheid vergaarde in Verhoeven's Starship Troopers (1997) als Zander Barcalow. De liefhebbers van Days of Our Lives zullen hem dan eerder kennen als Austin Reed. In Spiders steekt hij met kop en schouders boven de andere leden van de cast, al wil dat nu ook niet echt veel zeggen. Het scenario is namelijk niet echt hoogstaand te noemen waardoor zowel dialogen als handelingen met momenten heel awkward zijn. Met voorsprong het onbedoeld grappigste moment is het segment waarin Muldoon zijn vrouw Rachel vertelt over het vreemde sterfgeval van zijn werknemer en haar een potje geeft met daarin eitjes die in het lijk werden gevonden om te laten onderzoeken. Duidelijk van streek en gehaast moet hij opnieuw aan de slag, maar net voor hij de deur kan openen overhandigt ze hem nog snel even de echtscheidingspapieren. Rachel wordt trouwens op volstrekt amateuristische manier vertolkt door Christa Campbell (Day of the Dead, Drive Angry) die er in slaagt om zelfs iets simpels als wandelen er vreemd uit te laten zien.
Waar Spiders wel in slaagt is om de film zonder irritatie uit te zitten. Af en toe eens een ongemakkelijke rilling bij het zien van de harige poten, het draaien met de ogen wanneer het flinterdunne verhaal uit de doeken wordt gedaan, lachen met de discutabele acteerprestaties en zo kan ik nog even verder gaan. Dit alles zorgt er voor dat je voor je het goed en wel beseft naar de credits zit te kijken. Hilariteit alom wanneer je Spiders in een zaal ziet vol met gelijkgestemde zielen, is deze uiteindelijk gewoon een titel om bij de spinnenhoop te smijten.
Hoewel de meeste films over al dan niet gemuteerde CGI spinnen bij velen onder de radar blijven, is dit subgenre allesbehalve nieuw te noemen. Titels als Earth vs. the Spider (1958), Tarantula (1955), Kingdom of the Spiders (1977), Arachnophobia (1990), Eight Legged Freaks (2002),… tonen aan dat er in nagenoeg ieder decennium wel dergelijke film te vinden valt. Dit is trouwens niet de enige prent die handelt over de achtpotigen in 2013, Big Ass Spider kende vorige maand zijn release al. Die laatste doet vermoeden dat er een redelijke verschuiving qua toon op te merken valt ten opzichte van de 'oudere' films. Sinds Eight Legged Freaks mag het namelijk allemaal wel wat luchtiger. Verdere elementen die steeds opnieuw terugkeren zijn de duidelijke computer-gegenereerde effecten, minstens één has-been acteur of actrice en een dubieus script. Dit alles doet de kwaliteit van de film geen goed, maar de amusementswaarde kan hierdoor bijzonder hoog worden.
Als je het bovenstaande leest, dan lijkt het nogal logisch dat de regisseur van dergelijke film niet echt tot de A-List hoort. Dat klopt ook voor deze Spiders, hoewel Tibor Takács er in het verleden wel al in slaagde om enkele onderhoudende titels af te leveren. Zo zat hij in de regiestoel voor het leuke The Gate (1987), met een hele jonge Stephen Dorff, en leidde hij het interessante I, Madman (1989) in goeie banen. Al snel wordt duidelijk dat Spiders noch tot de leuke, noch tot de interessante categorie behoort.
Laten we beginnen met de special effects en CGI waar toch wel wat werk in werd gestopt. In vergelijking met het vorig jaar verschenen Arachnoquake (met Edward Furlong), waar alle spinnen voor het gemak wit waren, zijn de beestjes hier voorzien van meer kleur en details. Hun bewegingen zijn redelijk realistisch al zien we doorheen de film vaak eenzelfde 'aanval' met close-up van een paar oogjes en een lachwekkende mond. Dat ze bovendien een bijzonder uitgebreid gamma aan dierengeluiden weten te produceren, helpt de ernst ook niet echt vooruit. Van krijsende vogels naar grommende honden tot knorrende varkens… Minstens uniek te noemen.
Onze vergane glorie hier is Patrick Muldoon (Jason, hoofd van de Transit Police) die bekendheid vergaarde in Verhoeven's Starship Troopers (1997) als Zander Barcalow. De liefhebbers van Days of Our Lives zullen hem dan eerder kennen als Austin Reed. In Spiders steekt hij met kop en schouders boven de andere leden van de cast, al wil dat nu ook niet echt veel zeggen. Het scenario is namelijk niet echt hoogstaand te noemen waardoor zowel dialogen als handelingen met momenten heel awkward zijn. Met voorsprong het onbedoeld grappigste moment is het segment waarin Muldoon zijn vrouw Rachel vertelt over het vreemde sterfgeval van zijn werknemer en haar een potje geeft met daarin eitjes die in het lijk werden gevonden om te laten onderzoeken. Duidelijk van streek en gehaast moet hij opnieuw aan de slag, maar net voor hij de deur kan openen overhandigt ze hem nog snel even de echtscheidingspapieren. Rachel wordt trouwens op volstrekt amateuristische manier vertolkt door Christa Campbell (Day of the Dead, Drive Angry) die er in slaagt om zelfs iets simpels als wandelen er vreemd uit te laten zien.
Waar Spiders wel in slaagt is om de film zonder irritatie uit te zitten. Af en toe eens een ongemakkelijke rilling bij het zien van de harige poten, het draaien met de ogen wanneer het flinterdunne verhaal uit de doeken wordt gedaan, lachen met de discutabele acteerprestaties en zo kan ik nog even verder gaan. Dit alles zorgt er voor dat je voor je het goed en wel beseft naar de credits zit te kijken. Hilariteit alom wanneer je Spiders in een zaal ziet vol met gelijkgestemde zielen, is deze uiteindelijk gewoon een titel om bij de spinnenhoop te smijten.

