Door Maarten Melon a.k.a. Draven

De carrière van Karloff, toen al de veertig voorbij, was op dat moment nog niet echt van de grond gekomen en dat begon hem zorgen te baren. Een groter contrast dan die met de professionele levensloop van Chaney kon er niet zijn. The Man of a Thousand Faces scoorde de ene hit na de andere met onder andere The Hunchback of Notre Dame (1923), The Phantom of the Opera (1925), The Unholy Three (1925 + 1930),… Toch gaf hij de van origine Britse Karloff een gouden raad: "The secret of succes in Hollywood lies in being different from everyone else. Find something no one else can or will do and they'll begin to take notice in you."

De reden waarom het succes wat uitbleef lag, onder andere, aan zijn naam. Journalisten dachten immers dat Boris van Russische afkomst moest zijn. Misschien inderdaad niet de beste keuze, want de man met Indische roots werd immers geboren als William Henry Pratt. Hoewel van hem verwacht werd een loopbaan als diplomaat te verzorgen, groottante Anna was door haar ervaringen als gouvernante de inspiratiebron voor de musical The King and I, liep hij daar zelf niet echt wild van. Aangezien zijn favoriete broer George Marlow Pratt al even als acteur aan de bak kwam, wou hij van kinds af aan datzelfde beroep uitoefenen. In 1909 nam hij het besluit zijn droom achterna te gaan en verhuisde naar Canada. Tijdens die reis bedacht hij zijn later beroemde alias Boris Karloff, want volgens hem kon je onmogelijk met een naam als Pratt rollen versieren. Af en toe gaf de man als uitleg dat Karloff de familienaam was van zijn grootmoeder, al werd daar nooit enig bewijs van gevonden.

Na zo'n tien jaar door Canada te hebben getrokken, kwam hij aan in Los Angeles en probeerde er te profiteren van de ontluikende filmindustrie. Jarenlang nam hij eender welke rol aan al bleek dat financieel niet voldoende om rond te komen. Tussen het acteren door was hij daarom onder andere vaak actief als vrachtwagenchauffeur om zo de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Naar het einde van de jaren '20 toe brak het tijdperk van de talkies aan en ontstond er meer vraag naar Karloff. Hoewel hij af te rekenen had met een lichte vorm van lispelen, werd zijn diepe en rijke stem immens gewaardeerd. Het is dan ook ironisch dat zijn echte doorbraak er kwam door een rol te aanvaarden die geen enkel lijn dialoog had. Met de raad van Chaney nog in zijn hoofd deed hij wat niemand anders wou doen: een dagelijkse en gruwelijke make-up sessie ondergaan om op de set van Frankenstein (1931) een monster zonder stem te kunnen vertolken. Maar ondanks het, op papier, beperkte personage leverde hij een fenomenale performance af.

Het succes van Frankenstein betekende dat Boris' magere jaren achter de rug waren, al zou hij die nooit vergeten. Tijdens het verdere verloop van zijn carrière spendeerde hij veel aandacht aan het financiële plaatje, er voor zorgend dat hij genoeg geld opzij had staan indien hij plots alsnog niet meer aan de bak zou komen. Zelfs op het moment dat hij de grootste ster bij Universal was, verkocht hij groenten die hij zelf kweekte bij hem thuis. Echter zou hij voor de rest van zijn leven, zelfs al taande zijn gezondheid, de rollen voor het uitkiezen hebben. Na Frankenstein liep hij van de ene set naar de andere: The Old Dark House, The Mummy, The Black Cat, The Raven en Bride of Frankenstein waar hij steevast als Karloff of Karloff The Uncanny op de credits prijkte. Die rollen wisselde hij af met films voor andere maatschappijen die je niet in het horrorgenre kon plaatsen, al naam hij vaak de rol van slechterik op zich zoals in House of Rothschild of The Lost Patrol. Daarenboven trok ook de theater-, televisie- en reclamewereld continu aan zijn mouw.

Karloff, door velen omschreven als een zachtaardig en intelligent man, hield immens veel van kinderen en dieren, moest iedere middag zijn kopje thee drinken en was verzot op zowel cricket als tuinieren. Hij was bovendien een man van principes waardoor hij in 1933 samen met enkele andere acteurs de Screen Actors Guild (SAG) oprichtte, ondanks felle tegenkantingen van vele filmmaatschappijen. Hij zou als bestuurslid meer dan twintig jaar lang er op toekijken dat, onder andere, iedere acteur of actrice een minimum aan loon verdiende. Desalniettemin had de man ook een mysterieus kantje en hield hij zijn persoonlijk leven angstvallig voor zich. Zo is er niet echt veel geweten over zijn zes huwelijken en vijf echtscheidingen en verschafte hij nooit publiekelijk uitleg over zijn Indische roots, maar gaf hij liever de felle zon in Californië op als reden voor zijn iets donkerdere huidskleur. Een leuk detail is nog dat hij nooit zijn naam officieel liet veranderen in Boris Karloff en daarom alle documenten ondertekende met: William H. Pratt a.k.a. Boris Karloff.

Tot aan zijn dood in 1969, op 81-jarige leeftijd, sprak hij veelvuldig en met immense dankbaarheid over zijn doorbraakrol als Het Monster in Frankenstein. Hij vertelde iedereen dat het geluk toen aan zijn kant moet hebben gestaan om dit personage te mogen vertolken, eindigend met de woorden: "Any actor who played it was destined for succes."

Primaire bron: Universal Studios Monsters - A legacy of horror (Michael Mallory)