Taxidermia
Weerzinwekkende familiekroniek
Taxidermia is een geval apart. Geloofd door de critici, genegeerd door het publiek. Weinig bezoekers, en het publiek dat de film al ging zien was verdeeld. In sommige gevallen liepen er zelfs mensen de zaal uit. Taxidermia is dan ook een film met een bijsluiter: niet geschikt voor iedereen. Tegen de haren in strijkend qua thema, ongelooflijk qua beeld, Taxidermia is een geval apart. Waarom men onder andere de zaal uitliep? Telt u mee: uitzinnige seks met alles wat los en vast zit, vuurspuwende geslachtsdelen, het eten van linzensoep op zeer onsmakelijke wijze, automutilatie, een nietsverhullende geboorte van een kind met een varkensstaart, ongelooflijke kotsscènes, bizarre kunst, dode dieren, bloed, amputatie, onthoofding, ingewanden en een ijzingwekkende finale waar beter niks over gezegd kan worden behalve: don’t try this at home.
Toch schuilt er achter de nogal botte thematiek een verassend intelligente film. Tuurlijk, het is geen filosofisch esoterische avant-garde bedoening, maar er schuilt toch meer in de film dan het zeer fraaie doch weerzinwekkende uiterlijk. Zo zijn er enkele filosofische onderonsjes (die zich beperken tot de optiteling en slotscène), is er zeker een boodschap, en is er zowaar in de film een politieke allegorie te ontdekken. De film is namelijk opgedeeld in drie verhaallijnen. Opa, Vader, Kleinkind. Tegelijkertijd staan zij voor drie fascinaties met het menselijk lichaam. Opa gaat zich te buiten aan bizarre seks met o.a een kaars, het voedselrantsoen, en een houten muur. Vader is proffesioneel deelnemer aan eetwedstrijden en gezegend met een varkenstaart, en de kleinzoon leeft voor het preparen van dierenlijken. Taxidermie. Om zich te onderscheiden van zijn voorouders besluit de kleinzoon een zeer morbide en rigoreuze daad te plegen. De nihilistische tijdsgeest spreekt maar al te sterk door in dit laatste gedeelte. Tegelijkertijd loopt opa’s verhaal gelijk met de opkomst van het communisme, het verhaal van vader met de hoogtijdagen, en de kleinzoon met het verval van het Marxisme. Drie generaties van banaliteiten en ondergang.
Regisseur Gyorgy Palfi bewees met het ingetogener, maar even eigenzinnige Hukkle al een groot talent te zijn, en het is dan ook in de verhaallijn dat hij uitblinkt. De hoofdgedachte van de film wordt al voor de optiteling duidelijk: "if something comes to an end it’s beginning will also be important". Oftewel, de bizarre en ijzingwekkende finale was niet mogelijk geweest zonder de voorafgaande generaties. Het knappe is dat de film de drie verhaallijnen, ondanks verschillende verteltrant, toch als een geheel laat voelen. Het verhaal is net een goede pasta. Lekker, tegendraads, luchtig, maar uiteindelijk toch ook zwaar op de maag.
Taxidermia is dan ook geen makkelijke film. Bij vlagen zal je maag inhoud omhoog proberen te klimmen via je keelgat. Voor wie dat negeert blijft er genoeg plezier over. De banaliteiten worden gebracht met zoveel humor dat de film moeilijk serieus genomen kan worden. Het meest positieve punt van de film is dan ook dat je hem niet snel vergeet. Is het niet om de bizarre humor en gore, dan is het wel vanwege de visuele kwaliteiten. In één van de indrukwekkendst scènes van de film, zien we de opa ruiken aan een badkuip. Hij stelt zich voor wat er in al die jaren in gebeurd is. Dit zien we verbeeld in een camerabeweging van zulke inventiviteit dat deze scène de film naar een hoger plan trekt. En zo zijn er nog veel meer terloopse terzijdes, rare bruggetjes en bizarre scènes tussen de lichamelijkheden door. Smerig. Ja. Banaal. Ja. Ongeëvenaard. Ja. Taxidermia is een film voor een klein publiek, maar degene die het aandurven zullen rijkelijk beloond worden.
