Door Maarten Melon a.k.a. Draven

De gelukkigen wisten zich tijdig in diverse ondergrondse kolonies te verschuilen al werd het snel duidelijk dat dit niet zonder gevaren bleek. Epidemieën teisterden deze grote groepen waarna slechts tientallen overbleven en genoodzaakt werden drastische maatregelen in het leven te roepen. Wie ziek is wordt onmiddellijk in quarantaine geplaatst en indien uit een test, die enkele dagen later wordt afgenomen, blijkt dat er geen verbetering optreedt krijgt de persoon in kwestie twee keuzes: een kogel tussen de ogen of verbanning.

Briggs staat aan de leiding van kolonie 7 en dat blijkt geen luxepositie te zijn. Diens kwaliteiten worden namelijk continu in twijfel getrokken door zijn ex-legerkompaan Mason en de verantwoordelijkheid voor de levens van de resterende inwoners is zwaar om dragen. Wanneer een noodoproep ontvangen wordt van een naburige kolonie, besluit Briggs samen met Sam en Graydon er naar toe te trekken, dit zeer tegen de zin van Mason die zich bovendien gepasseerd voelt wanneer het voorlopige commando aan een vrouw, Kai, wordt toevertrouwd. Wat het drietal echter niet weet is dat ze in kolonie 5 zowel hoop als een groot gevaar zullen aantreffen.

Post-apocalyptische films. Er zijn er tegenwoordig zo veel dat er een ganse stad mee gebouwd kan worden. Eentje die waarschijnlijk wél aan de diverse natuurfenomen zal kunnen weerstaan. De veelvoud aan titels zorgt er echter voor dat het moeilijk wordt echt vernieuwend uit de hoek te komen. Deze formule is namelijk ondertussen gemeengoed: om de een of andere reden gaat de wereld naar de verdoemenis waarna de overledenen geteisterd worden door een probleem: hongersnood, mutanten, een onderkomen,… The Colony bespeelt diezelfde snaren, maar doet dat met momenten wel op een hele goeie manier.

Laten we daarom dan maar beginnen met het positieve. Doorheen de film komen we te weten dat het op een zekere dag is beginnen sneeuwen en dat dit nooit meer gestopt is. Uit monde van Sam (Kevin Zegers) horen we dat men heeft gezocht naar allerlei oorzaken hiervoor, waaronder de gigantische constructies om het weer te manipuleren, maar dat dit de overledenen hoegenaamd geen moer meer kan schelen. Dat siert The Colony omdat de scenaristen ervoor opteerden om de leefwereld van die mensen netjes te kaderen. Als kijker voel je namelijk hoe monotoon het leven van hen is en hoe bepaalde triviale zaken de opperste prioriteit hebben meegekregen. Het angstvallig verzorgen van de weinige dieren die ondergronds in kleine kooien worden gehouden zoals konijnen en kippen. Of het inventariseren en proportioneren van diverse zaden die men tijdig wist te redden in de hoop ooit alsnog opnieuw bovengronds te kunnen leven en zo voor landbouw te zorgen. Dit, gepaard met het effectief overbrengen van een claustrofobisch gevoel door het ondergrondse leven in nauwe gangen met weinig verlichting en de immer aanwezige schrik om ziek te worden, wordt absoluut treffend neergezet waardoor het geloofwaardig wordt.

Ook de opbouw zit goed in elkaar aangezien er voldoende tijd wordt voorzien om bovenstaande alinea onderbouwd weer te geven. Wanneer de noodoproep na een dik half uur ten tonele komt, voel je als kijker dat de weg geopend wordt voor een spannend nieuw luik, maar net daar gaat het wat mis. Allereerst is er het personage van Mason (Bill Paxton) dat tenenkrommend oppervlakkig werd neergeschreven. De man is een klootzak, daar bestaat geen twijfel over, maar spuwt zoveel clichés en handelt op zo’n voorspelbare manier dat het bijzonder irritant wordt. Jammer, want hetzelfde kan niet gezegd worden over de andere personages. Verwacht je weliswaar niet aan immens veel diepgang, maar het is duidelijk dat de resterende protagonisten een veel betere invulling met zich mee kregen. Laurence Fishburne, in de rol van Briggs, is bijvoorbeeld bijzonder geloofwaardig en ook het personage van Kevin Zegers is een volwaardig karakter van vlees en bloed.

Misser nummer twee is het ‘gevaar’ dat het trio opmerkt wanneer ze uiteindelijk de andere kolonie bereiken. Onmogelijk hier niet met spoilers te werken dus u weze gewaarschuwd. Wat aangetroffen wordt is een groep kannibalen die, uitgenomen één iemand, de volledige populatie heeft uitgeroeid en verorberd of daar nog mee bezig is. Wanneer deze bende Briggs, Sam en Graydon opmerkt, worden ze letterlijk opgejaagd wild maar dat brengt een probleem met zich mee: vooraleer ze hun basis opnieuw hebben bereikt, moeten ze erin slagen de kannibalen te stoppen aangezien het te makkelijk is hun sporen te volgen en bij hen een identieke slachtpartij aan te richten. Echter werkt de invulling van deze aanvallers niet omdat er te weinig over verteld wordt. Wat je als kijker ziet, zijn mensen die ervoor gekozen hebben hun moraal opzij te zetten, de tanden te slijpen en soortgenoten op te eten uit een diepgeworteld survival-instinct. Goed, tot daar geen probleem. Waarom bewapenen ze zich dan enkel met messen terwijl er blijkbaar voldoende wapens te vinden zijn, blijken ze met momenten over bovennatuurlijke kracht te bezitten waardoor diegenen die aangevallen worden meters door de lucht vliegen én zijn er meerdere kogels nodig om slechts eentje een halt toe te roepen?

Aangezien er teveel vragen opduiken, snak je als kijker naar meer informatie. Zijn dit dan toch een soort bloeddorstige mutanten die enkel kunnen grommen? Maar gemuteerd door wat dan juist? Spreken we over een vorm van evolutie? Daar dienen jaren en jaren over te gaan en ook die info ontbreekt. Dit alles zorgt voor ongeloofwaardigheid waardoor de kijker hen niet als een bedreiging kan aanzien. Schiet ze toch gewoonweg allemaal overhoop, lijkt de meest banale oplossing waardoor je op geen enkel moment echte spanning voelt. Verder wordt op een bijzonder geforceerde manier een soort van leider der kannibalen naar voren geschoven die geen greintje charisma bezit en qua mimiek en handelingen duidelijk een immens flauwe kopie van Marlow (Danny Huston) uit 30 Days of Night blijkt te zijn.

Qua look en feel is The Colony uitermate geloofwaardig, enkel mist het een onderbouwd gevaar om de spanning gedurende zo’n drie kwartier geleidelijk aan op te bouwen en de kijker op het puntje van zijn of haar stoel te krijgen. De moeite waard om eens te bekijken, maar jammer genoeg niet echt memorabel te noemen.

(Distributeur: Splendid Film / Verkrijgbaar in de gekende multimedia stores)