Door Maarten Melon a.k.a. Draven

(Opgelet, deze review bevat spoilers)

De bijzonder intelligente literaire professor heeft maar liefst veertien moorden op zijn conto staan vooraleer hij gearresteerd kan worden. Hardy leert, mits wat hulp van Carrolls eigenste vrouw Claire, dat ze allen een hevige symboliek met zich mee dragen die verwijzen naar de verhalen van Edgar Allen Poe en net dat blijkt het sleutelelement om Carroll te klissen. Negen jaar later weet Joe echter te ontsnappen en wordt de hulp van de ondertussen ex-agent opnieuw gevraagd omwille van zijn expertise. Ryan, wiens levensloop over de ganse lijn verweven is met de dood en die ondertussen een goeie band met de wodka-fles heeft gekweekt, is verre van enthousiast maar voelt zich moreel verplicht op die vraag in te gaan.

Al snel wordt duidelijk dat Carroll tijdens zijn gevangenschap niet stil gezeten heeft. Hij wist, onder andere met dank aan een sympathiserende bewaker, een gans netwerk van volgers op te bouwen die al zijn wensen zonder problemen uit wil voeren. Een cruciale rol in zijn meesterplan is voorbehouden voor Hardy zelf, niet in het minste uit weerwraak voor zijn arrestatie en het feit dat Ryan een kortstondige affaire had met zijn huidige ex-vrouw. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt pas echt de grootschaligheid van het aantal volgers duidelijk alsook de gruwelijkheden waartoe ze bereid zijn.

Laat ik beginnen met dit eerste seizoen van The Following ietwat te kaderen, namelijk in de hoogdagen van de televisie. Al enkele jaren valt op hoe dit landschap terug opfleurt met dank aan een aantal bijzonder sterke titels in diverse categorieën. Verder is het opmerkelijk dat de betere reeksen, ongeacht of die naarmate er meerdere seizoenen van bestaan even sterk blijven, veel sneller door een groter publiek opgepikt worden. Titels als Treme, Breaking Bad, Mad Men, Hannibal en het geweldige True Detective, maken het makkelijk enkele duidelijke conclusies te trekken: de producties mogen wat meer geld kosten en A-list sterren kijken niet langer neer op het kleine scherm net omdat de verhalen bijzonder kwalitatief geworden zijn.

The Following wist, met 13 afleveringen, duidelijk ook wat financiële middelen te vergaren en scenarist / producent Kevin Williamson kon niemand minder dan Kevin Bacon strikken om de hoofdrol van Ryan Hardy op zich te nemen. Williamson, wiens naam onlosmakelijk verbonden is met horror aangezien hij zijn hand had in de verhalen en / of scenario’s van de Scream films, Cursed, The Vampire Diaries,... kunnen we geen onbekende noemen en had al ervaring met het kleine scherm. Een streepje voor. Bovendien wekt de synopsis zeker interesse op en, rekening houdend met zijn palmares, vermoed je een duistere en intrigerende reeks. Niet alleen zorgt dit alles voor redelijk wat verwachtingen, net door deze hoogconjunctuur in het televisielandschap vallen mindere producties een pak sneller door de mand.

En dat is nu net wat The Following blijkt te zijn, namelijk niet bijster goed en zelfs heel pover geschreven. Zo is het bijzonder moeilijk voor de kijker om voeling te krijgen met eender welk personage, net omdat de karakters niet interessant en / of gelaagd genoeg zijn om te boeien. Er worden krampachtige pogingen gedaan om het tegendeel te bewijzen, bijvoorbeeld met het personage van Bacon, maar dat resulteert in niets. Waarom een alcoholprobleem insinueren als dat van geen tel blijkt te zijn? Waarom hameren op diens pacemaker, veroorzaakt door Carroll, als je er niet consequent doorheen de volledige reeks mee om kan gaan? Een ander punt is dat Williamson het onmogelijk gemaakt heeft om actief mee te denken met de hoofdverhaallijn waardoor de rol van de kijker gelimiteerd wordt tot een effectieve couch-potato. Aangezien er kwistig met personages gestrooid wordt enkel en alleen om het plot verder te stuwen, met als meest beschamende dieptepunt de introductie van Hardy’s ex-vriendin Molly, ontbreekt alle logica. Wanneer je op geen enkel moment kan vermoeden of een bestaand dan wel nieuw personage al dan niet deel uitmaakt van de beruchte following haak je af, want het voelt aan alsof je intelligentie continu in twijfel getrokken wordt.

Het allergrootste probleem met de reeks is dat al snel blijkt dat het meesterplan van Carroll eigenlijk heus niet zo indrukwekkend is, ondanks de premisse. De seriemoordenaar, wiens debuutroman toen hij nog een vrij man was bijzonder slecht werd onthaald, jent Hardy doorheen de reeks met het feit dat ze samen een nieuw boek zullen schrijven. Dat wekt in het begin wel wat interesse op, een schrander man die het literaire als metafoor gebruikt. Je associeert het met een soort van ‘grandeur’. Tot duidelijk wordt dat net dat de bedoeling is: het schrijven van een nieuwe roman waarin hij het verloop van zijn ontsnapping en hetgeen daarop volgt, met Hardy als hoofdpersonage, neerpent. Teleurstellend, zelfs op papier, niet? Bovendien, voor iemand die blijvend omschreven wordt als bijzonder intelligent en die negen jaar de tijd had om alles te plannen, stoort het wanneer blijkt dat de mensen op wie hij het meest vertrouwt ofwel inadequaat, dan wel bijzonder labiel zijn. Dat is weliswaar niet geheel onlogisch, we hebben het hier over mensen die zelf al gemoord hebben of dat toch willen doen in Carrolls naam, maar blinde adoratie gaat niet echt hand in hand met incompetentie en ongehoorzaamheid.

Een andere term die je kan kleven op The Following is ‘lui’. Hoewel sommige afleveringen af en toe wel een spannend moment bevatten, valt je al snel een soort van herhaling op. Je hoopt op een kat-en-muisspel tussen Hardy en Carroll, maar dat komt nooit echt uit de verf aangezien de FBI-agent voor het overgrote deel altijd en overal net te laat komt. Wordt er wel iemand in het nauw gedreven of zelfs opgepakt, dan wint Ryan informatie door even alleen met de man of vrouw te ‘praten’. Niet een keer, maar telkens opnieuw. Dan zijn er nog de momenten waar je als kijker niet weet of je moet beginnen lachen of huilen omwille van hetgeen je net te zien hebt gekregen. Zo is er agente Debra Parker die op de meest vreemde momenten beslist de psychologische toer op te gaan, bijvoorbeeld wanneer iemand op het punt staat haar te vermoorden. Of Hardy zelf die warempel plots de komische kaart trekt om te ontsnappen uit een hachelijke situatie.

Er zijn weliswaar enkele zaken die er voor zorgen dat je aflevering na aflevering blijft kijken. De pilot is interessant en de acteerprestaties van nagenoeg de hele cast zitten zeker niet slecht, ondanks het feit dat ze bijna niets krijgen om mee te werken. James Purefoy, die Carroll vertolkt, kan je zelfs charismatisch noemen wat essentieel is voor het personage en hem zo een zekere geloofwaardigheid biedt. Bovendien zijn er drie rollen die opvallen omwille van de evolutie die ze doormaken: Mike (Shawn Ashmore), Emma (Valorie Curry) en Jacob (Nico Tortorella). Dat je hier de namen van de twee absolute hoofdpersonages niet in herkent, zegt natuurlijk veel. Hoewel de clichés bij hen ook nooit ver weg zijn, ervaren ze wel de meest inwendige twijfels en vragen waardoor hun karakters het compleetst lijken. Verder zit de reeks visueel goed in elkaar met mooie shots en een aangenaam tempo en is er zelfs een enkele aflevering halverwege het seizoen waar een soort van onbehagen je eindelijk weet te bekruipen. Waar je het gevoel hebt dat het potentieel van de reeks aan de oppervlakte komt piepen. Echter verdwijnt dit opnieuw bijzonder snel, maar de som van de onderdelen in deze alinea zorgt er wel voor dat je alsnog aflevering 13 haalt.

Maar wie een geweldige climax verwachtte, komt nog maar eens bedrogen uit. De laatste blamage is dan ook de bijzonder krampachtige manier waarop de deur naar seizoen twee wordt geopend. Dat die er effectief kwam, er wordt momenteel zelfs gewerkt aan een derde reeks, doet je afvragen of televisiezender Fox dacht dat het echt niet slechter kon dan wel dat die er valselijk van overtuigd was iets solide te hebben afgeleverd.