Door Theodoor Steen

 

Het kat-en-muisspel tussen Lasalle (Gamblin) en Narvik (Wilson) is aanvankelijk erg sterk, wat komt door het acteerwerk van de twee giganten. Wilson is werkelijk dreigend maar weet daarnaast een charme uit te stralen. Ook buiten de hoofdplot gebeuren interessante dingen, waarvan vooral de relatie van Lasalle met zijn zoon interessant is. In deze subplot, die verder niet belangrijk is voor het hoofdverhaal, vinden we veel levensechte details die de personages uitdiepen. De zoon is, zonder dat er de nadruk op gelegd wordt, homoseksueel en Lassalle heeft moeite met zijn vriendje - niet omdat zijn zoon homoseksueel is, maar enkel omdat hij het vriendje een snob vindt. Waar een typische film het familieleven had uitgediept door de vader zijn dochter in bescherming te laten nemen tegen het snobistische vriendje gebeurt hier hetzelfde, maar met de zoon. Het is een progressief tintje, waar verder nauwelijks aandacht op gevestigd wordt, maar dat wel het spel van de film met clichés toont: de ruwe rechercheur als beschermende huisman, maar met een twist.

 

Veel vaker zet de film de verwachtingen op de kop, en daardoor beklijft het eerste uur van A L'Aveugle. Tegen het einde probeert de film echter nog vaker de verwachtingen te verdraaien, waardoor de uiteindelijke wending compleet over the top en belachelijk is. Het eerste uur is een kleinschalig kat-en-muisspel, maar in het laatste half uur wordt de schaal zodanig vergroot (naar landsbelang), dat de film grond onder de voeten verliest. Dit laatste deel voelt als een stijlbreuk. En daarmee toont A L'Aveugle, de goede bedoelingen en goede karakterschetsen ten spijt, zich een typische Luc Besson-productie waarnij hij niet zelf aan het roer staat: een high concept, met een aantal sterke scènes, dat uiteindelijk niet de verwachtingen waarmaakt. 

 

Op de schijf zijn een aantal featurettes toegevoegd, maar deze kennen geen Nederlandse ondertiteling. Gelukkig is het Frans niet al te ingewikkeld, maar ondertitels zouden fijn geweest zijn.

Tweet