Alice in Wonderland

Eem waardeloos Wonderland

Wel, niet, wel, niet, wel. Fans juichten van blijdschap toen Alice in Wonderland toch in de Nederlandse zalen ging draaien. Wat is er nou beter dan afdwalen naar Wonderland met een twist van Tim Burton en dat in 3D? Burton toonde al aan capabel te zijn met verfilmingen toen hij de spijker van Charlie and the Chocolate Factory zo eng nauwkeurig aansloeg; iets wat Wes Anderson op zijn totaal eigen manier deed met Fantastic Mr. Fox. Maar werkt zijn magie ook op een tijdloze klassieker als Alice in Wonderland?



Alice in Wonderland is een verhaal gebaseerd op de boeken van Lewis Carol, waarin een klein meisje avonturen beleeft nadat ze in een tunnel onder een boomstronk viel. Dat gebeurt in de film wederom; alleen is Alice nu 17 en ze is zojuist ten huwelijk gevraagd. Een vraag die ze nu ontloopt en waar ze van afgeleid raakt door een hupsend wit konijn. Ze belandt wederom in Wonderland, waar de personages die ze in haar eerste avontuur ontmoette overtuigd zijn dat zij hen moet redden van de toorn van de Rode Koningin. Alice herinnert zich niets meer; ze meent elk moment van deze droom te kunnen ontwaken.

Heiligschennis, kan gezegd worden. Wat was er mis met de boeken? Waren ze te doordacht, grappig of geniaal? Of was de eerste al door Disney verfilmd en wilde men die niet nogmaals verfilmen? Waar de scheiding tussen Disney en Burton ligt, is een vraag die de kijker constant door het hoofd spookt. Sommige momenten zijn zo familiegericht dat het nooit van Burton zou kunnen komen; van de man die in zijn vorige film strotten doorsneed middels een demonische kapper.

De magneet is uiteraard Depp, Johnny Depp als de Mad Hatter, een prettig gestoorde hoedenmaker die volgens Burton absurd grote groene ogen heeft. Waar het op neerkomt, is dat al snel blijkt dat noch Depp noch Burton een personage kon scheppen waar ze hun hart in konden leggen. Er is simpelweg geen kloppend hart in de Mad Hatter, wat zijn sentimentele achter-achter-achtergrondverhaal redelijk oninteressant maakt.

Een thema dat eigenlijk door de hele film galmt: het is gewoon niet interessant. Van gecomprimeerde boekdelen tot erbij verzonnen plotten is Alice in Wonderland onduidelijk, verwarrend doch voorspelbaar. Het blijkt al gauw niet om Alice te gaan, maar om de wonderlijke wereld waar zij zich in bevindt. Maar in een wereld die zo kleurrijk oogt, die zo vol met detail zit, lijkt geen enkele betekenis te zitten; het is een slap decor voor een mogelijk nog slapper verhaal.

De originele Alice in Wonderland zegt het zelf; Alice wil niet opgroeien. Nu weten we waarom: een volwassen Alice is te eng voor kinderen en te doorzichtig voor volwassenen. Het enige wat de in eerste instantie memorabele personages wat diepte geeft is puik stemmenwerk van Alan Rickman en Stephen Fry; maar zij lijken dan ook de enige te zijn die zich op hun gemak voelen. Als dieptepunt zweeft Anne Hathaway als een persiflage van zichzelf rond over het speelveld met indrukwekkend geforceerde dialogen. Wat Alice nog de moeite waard zou kunnen maken, is een uitzonderlijke stijl. Maar voor de rest werkt de film gewoon niet; hoe Burton dat ontgaan is, dát is het echte wonder. 

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.