Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

De film werd bedolven met complimenten en stond op het programma van het ene na het andere filmfestival. Een opeenstapeling van superlatieven viel de titel ten deel en nu, na meer dan één jaar na zijn première, kan ook het Belgische publiek eindelijk met eigen ogen zien hoe debuterend regisseur Evan Kathz het er eigenlijk vanaf heeft gebracht.

Het hoofdpersonage heet Craig. Hij is een professionele schrijver, maar gezien de financiële situatie verdient hij de kost als onderhoudsman van wagens. Hij moet het wel doen, want hij is immers de alleenverdiener binnen het gezin. En gezien zijn writers block en de hedendaagse crisis is hij al blij dat hij een job heeft. Zo kan hij zijn vrouw en pasgeboren kind toch iets geven. Desalniettemin blijkt dat toch te weinig te zijn want het drietal wordt uit hun huis gezet. Om alles nog wat erger te maken, hoort hij diezelfde dag van zijn werkgever dat er voor hem geen plaats meer blijkt te zijn in het bedrijf. Een opdoffer van jewelste. Craig trekt zich terug in een café waar hij met de nodige alcohol zijn benarde situatie probeert te vergeten.

Daar ontmoet hij een oude schoolvriend, Vince. Samen praten ze over de tijden van toen, het heden en beramen zelfs enkel wilde toekomstplannen. De alcohol blijft vloeien waardoor hun gemoed en tongen losser en losser komen. Zodoende raken ze plots met een ander koppel, Colin en zijn vrouw Violet, aan de praat die er de verjaardag van Violet vieren. Vol overmoed beginnen de mannen elkaar plots uit te dagen en Colin komt met de eerste echte ‘opdracht’: diegene die er in slaagt als eerste zijn shot uit te drinken, krijgt 50 dollar. Naarmate de opdrachten zich opstapelen, gaat ook het geld omhoog. Wanneer de som van 500 dollar genoemd wordt, is het de bedoeling de buitenwipper een lesje te leren. Craig, die het geld broodnodig heeft, vervult de opdracht. Hij ontvangt zonder pardon het geld, maar wat heeft hij hiervoor moeten doen? Het koppel nodigt hen uit om thuis het feestje verder te zetten met als inzet nog grotere sommen geld en nog creatievere opdrachten. How far will you go?

Toen ik de trailer bekeek, moest ik onmiddellijk denken aan The Hangover, maar dan wel voor een meer volwassen doelgroep. Gelukkig is de film toch iets compleet anders geworden. Dit vooral te danken aan het goeie script en de grimmige verhaallijn. Cheap Thrills blijkt niet te zijn wat je eerste vermoeden zou zijn, zelfs na het lezen van mijn synopsis. Na een 50-tal minuten komt de eerste echte aap uit de mouw en, alsof dat nog niet genoeg is, hebben scenarist Trent Haaga en Evan Katz nog verschillende zaken in de film ingebouwd die de meeste onder ons van hun sokken zullen blazen.

De film bezit een goeie vibe van sadistische gore en sarcastische humor. Toen ik sommige reacties las overviel me de gedachte dat dit meer een vertoning ging worden à la Jackass. Gelukkig is Cheap Thrills by far leuker en zeker een pak gewaagder. De film heeft een identiteit op zich, punt uit. De vertolkingen zijn bovendien goed. Vooral Pat Healy als Craig en David Koechner als Colin zijn de sterren van de film. Goeie dialogen, geen overacting en vooral de kunst om de juiste toon en snaar van het publiek te bespelen op de juiste momenten maken de film zo goed als hij uiteindelijk is.

Cheap Thrills loste voor mij zeker en vast alle verwachtingen en opgebouwde hype in. Maar als ik dan toch een puntje van kritiek mag geven werden de diverse personages misschien net iets te stereotiep naar voren gebracht: de nerd, de schoft, de knappe vrouw,… Dit gezegd zijnde levert regisseur Evan Kratz met zijn debuut een film af waar ik zelf heel lyrisch van werd. Het is een indie-project die de underground scene met gemak overstijgt. Hopelijk vindt hij zijn weg naar een veel groter publiek!