Door E. Frog

Conan van John Milius is ongetwijfeld een van de beste Sword & Sorcery of heroic fantasy films ooit, maar goeie titels zijn in het genre dan ook dun gezaaid. En de remake van Marcus Nispel is jammer genoeg ook geen hoogvlieger, al draagt hij wel de vermelding: “goed geprobeerd”.

 

Het begint nochtans zoals het hoort te beginnen. In een montage begeleid door dramatische muziek en een krachtige voice over(Morgan Freeman, wie anders?)wordt ons verteld over de kroon van Acheron, een reliek gemaakt van de beenderen van oude koningen die de drager onvoorstelbare machten geeft. Over de eeuwen heen werd de kroon gebroken en de stukken in bewaring gegeven aan de leiders van de barbaarse stammen. 1000 jaar later staat er echter een nieuwe krijgsheer op die bijna alle stammen verslaat en zo de kroon vrijwel kan vervolledigen. 

Dan krijgen we een fade to black en begint de eigenlijke film met de woorden: “het eerste wat hij proefde was zijn moeders bloed”. Vanuit een baarmoeder krijgen we een ongeboren kind te zien dat even later wordt opgeschrikt door een zwaard dat de buik van zijn moeder doorspietst. De camera verplaatst zich daarna naar buiten en we worden getuige van hoe Conan’s vader zijn zwangere en dodelijke gewonde vrouw ter hulp schiet en op haar verzoek een plaatselijke keizersnede toepast. Ten slotte maakt de film een sprong van een twaalftal jaar om te zien hoe een jonge Conan op een verkeerd gelopen initiatieproef het als enige moet opnemen tegen een horde wilden van een naburige stam. Hij komt er niet alleen uit als overwinnaar maar heeft als bewijs ook nog eens de hoofden van zijn vijanden (lekker slordig)afgehakt en meegebracht. 

 

 

Deze proloog is heroïsch, barbaars en pure pulp, net zoals een echt Conan verhaal moet zijn. En in mijn ogen verdient deze versie nog wel een complimentje omdat het gemodelleerd is naar de oorspronkelijke Robert E. Howard verhalen en niet de Schwarzenegger film. Tevens zit er ook een grote invloed in van de populaire Kurt Busiek comics, die naar alle waarschijnlijkheid nog het meest verantwoordelijk zijn voor het bestaan van deze film. Zodoende is het allemaal iets ruiger, zitten er veel meer fantastische elementen in het verhaal en oogt Conan’s wereld meer exotisch. Ook Conan zelf is trouwer aan de ambitieuze schelm en vrouwenzot die Howard oorspronkelijk voor ogen had. Het personage wordt trouwens mooi weergegeven door de relatief onbekende Jason Momoa, iets waar ik vermoed vrij snel verandering in zal komen met zijn opvallende looks en zijn neerzetting van het personage Khal Drogo in het aankomende Game of Thrones. Maar ook Stephen Lang en Rose McGowan zijn best overtuigend in de rol van vader-dochter villain rol. Het is dan ook jammer dat al deze personages dobberen in een film die voelt alsof hij voor Tv is geschreven. De production design is erg goed met mooie kostuums, decors en mooie CGI effecten, maar de recht-door-zee aanpak van het verhaal met weinig karakterontwikkeling doet Conan 2011 meer lijken op een lang uitgesponnen aflevering van Hercules met Kevin Sorbo dan een spectaculair epos dat je in widescreen moet zien. Vreemd als je beseft dat legendarische Conan verhalen gewoon voor het grijpen liggen. Gelukkig kan de film wel rekenen op een super transfer en een kamerschuddende soundmix.

Een vrij onschuldige proef verandert in een strijd op leven en dood als een vijandige stam de jonge krijgers in een hinderlaag wil lokken. Maar dat is buiten de jonge Conan gerekend, zodanig dat eerder de tegenpartij zich benadeelt voelt. Heads will roll!

 

Conan is letterlijk een feestje voor de ogen, al krijg je weinig kans om er van te genieten omdat Nispel zijn camera geen minuut kan stilhouden. Als de camera dan toch eens tot rust komt valt het enorm op hoe 3dimensionaal Conan er uit ziet. Met in de meeste scènes een realistisch kleurenpalet, een geweldige helderheid en diepte lijkt dit soms meer op een raam dat uitkijkt op een fantasiewereld dan een plat vlak waarop mannetjes worden geprojecteerd. Het zijn enkel een paar softere scènes die er voor zorgen dat Conan net niet in de top 3 van 2011 eindigt(zijnde Tron Legacy, Drive Angry, Transformers 3)


 

Een DTS HD 5.1 soundmix al even barbaars als het hoofdpersonage. Bij iedere strijd hoor je zwaarden door de surrounds zwiepen, wordt je opgeschrikt van het geluid van meleewapens die mekaar ontmoeten en weerklinken over gans het geluidsveld de jammerklachten van de dodelijk gewonden. Een geweldig atmosferische mix met veel effecten, een zeer actief LFE signaal en een bombastische soundtrack die netjes door gans de kamer wordt gepompt. Een goed voorbeeld van hoe agressief de mix wel niet is, en dat bedoel ik op een goeie manier, is de scène met de, ja laten we het maar een octopus noemen. Als zijn armen door de kamer vlogen had ik soms zelfs de neiging om te bukken. Kortom, een mega-mix die zelfs niet-Conan fans het hoofd zal laten buigen in respect!(wat niet wegneemt dat we een beetje bedot zijn omdat de disc in de US een 7.1 mix bevat)

 

Ook de extra’s zijn een beetje anders dan in de US, maar we krijgen een evenwaardig, en ik moet eerlijk zijn, sterk pakket aan special features. Vooral de audiocommentaar met Momoa en een erg grappige McGowan, de biografie over Howard en de Conan legacy zijn behoorlijk goed.

 

Commentary track met Momoa en Rose McGowan

The Conan Legacy

Robert E. Howard: The man who would be Conan

Battle Royal

Staging the Fights

Interview cast & crew

Behind the scenes