Cosmopolis

Het is een goed jaar voor Cronenberg-fans. Eerder in 2012 was A Dangerous Method al in de bioscoop te zien en nu is het de beurt aan Cosmopolis, een adaptatie van de onverfilmbaar geachte gelijknamige roman van Don DeLillo. En voor de tweede maal dit jaar levert de filmmaker een titel af die te wensen overlaat en tamelijk ver staat van de typering ‘Cronenbergfilm’.




Eric is een op het eerste oog verveelde en schatrijke zakenman die zijn tijd verdoet in zijn hypermoderne limousine en constant collega’s, kennissen en zijn vrouw te woord staat en hen aanhoort. Ondertussen zijn de straten van New York een slagveld van de zogenaamde ‘one percent’, oftewel de beweging die de graaicultuur van met name Wall Street zat is. Dat weerhoudt Eric er niet van om veel geld te steken in allerlei kunstobjecten en valuta terwijl hij hoognodig behoefte heeft aan een knipbeurt. Tussen al het geweld door heeft een mysterieus persoon het op Eric gemunt en neemt het geweld toe.
 
Toen de eerste trailer van Cosmopolis verscheen waren de geruchten legio. De visuele aard van de film met grotesk geweld en ogenschijnlijk drugsgebruik deed vermoeden dat dit wel eens een Enter the Void-achtige trip zou kunnen worden. Ook de typografie deed dit ernstig vermoeden. Daarnaast was de aanwezigheid van Twilight-acteur Robert Pattinson opvallend, zou hij dan toch kunnen acteren in een serieuze film? Het resultaat is tweeledig. Ja, Pattinson kan acteren en doet het zelfs uitstekend. Zijn wat koude uitstraling past prima bij het personage dat Eric is en daarbij weet Pattinson tijdens enkele scènes echt te overtuigen met dramatisch acteerwerk. Het is even verrassend als hoopvol voor de jonge acteur. Naast Pattinson duiken tal van grote namen op in kleine rollen, zij zijn de personen die met Eric in gesprek gaan. Juliette Binoche, Samantha Morton, Paul Giamatti, Jay Baruchel en Mathieu Amalric om er maar een paar te noemen.

Maar dan de film zelf. Het is onbegrijpelijk hoe volstrekt contradictoir de film van de trailer blijkt. Feitelijk is de trailer al het geweld uit de film en is het de rest van de pakweg 107 minuten kletsen, kletsen en nog eens kletsen. Oninteressant kletsen bovendien. Pretentieus gewauwel over het hedendaagse kapitalisme is aan de orde van de dag. Soms gaat het echt ontzettend op je zenuwen werken. Neem bijvoorbeeld de scène met Samantha Morton, doorgaans een fantastische actrice maar hier moet ze minutenlang een monoloog houden over oersaaie financiële verhoudingen en toekomstbeelden. Je raakt op een gegeven moment helemaal de draad van het verhaal kwijt en ik zou eerlijk gezegd geen enkele zin me voor de geest kunnen halen. Het ene oor in, het andere oor direct uit.

Het is zonde, want Cosmopolis kent een aantal razendinteressante en onderhoudende scènes omtrent een basketbalpotje en een taartsmijter. Maar over het geheel bezien is Cosmopolis een artistieke mislukking. Neem ook bijvoorbeeld de keer dat Paul Giamatti zijn intrede doet; deze sequentie lijkt eindeloos te duren en het is allemaal vrij betekenisloos. Dat de film over het algemeen prachtig geschoten is en een fijne soundtrack kent, doet niets af aan het zwakke script. Misschien dat financieel analisten of begane occupiers er veel in zullen zien en herkennen, maar ik vrees dat de overgrote meerderheid de film als volslagen overbodig en onbegrijpelijk zal ervaren. Misschien wordt het tijd voor Cronenberg om terug te keren naar zijn roots.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.