Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

Gelukkig kan de politie de dader arresteren wat resulteert in de ontdekking van meerdere lijken op de plaats van het misdrijf. De moordenaar wordt levenslang opgesloten in een psychiatrische instelling en het spookhuis gesloten. Nu, veertien jaar later, gaat een groepje vrienden tijdens hun spring break op een kleine road trip. Onderweg besluiten ze te stoppen aan de Dark Ride, dat opnieuw toegankelijk is voor het publiek, om er te overnachten. En, met de kennis van de gebeurtenissen in het verleden, lijkt het spannend om er ’s nachts ook eens in rond te kunnen lopen. Ondertussen ontsnapt de moordenaar uit de psychiatrische instelling door twee bewakers op gruwelijke wijze te vermoorden, waarna die terug naar zijn favoriet griezelhuis keert. Terwijl de tieners denken dat deze Dark Ride slechts een attractie is, loert de moordenaar achter elke hoek, klaar om ieder van hen op een zo’n bloederig mogelijke manier naar de andere wereld te helpen.

Er zou een nieuwe Olympische discipline gecreëerd moeten worden, zijnde: het om ter langst onophoudelijk kunnen kijken naar een draak van een film. Want er bestaan nu eenmaal van die films die zodanig strontvervelend zijn dat het bijna onmogelijk is de rit volledig uit te zitten. Mensen die daarin slagen verdienen het immers om een medaille in ontvangst te mogen nemen, of dat dat er nu eentje van goud, zilver of brons is. Het doet er niet toe, zolang ze er maar een krijgen!

Dark Ride is zo’n onuitstaanbare film, duidelijk door de hoge regelmaat waarop mijn hand richting afstandsbediening ging, enkel met de intentie dit meesterwerk van onkunde te stoppen. Hoewel ik die terugkerende reflex, met als doel het redden van mijn mentale toestand, dankbaar ben, heb ik er toch aan kunnen weerstaan en de film volledig uitgezeten. Conclusie? Ik had beter mijn jas aangetrokken en een nachtelijke wandeling door de straten van mijn dorp gemaakt aangezien Dark Ride a complete waste of time is. Er valt dan ook bijna niks goeds te vertellen over deze film. Het verhaal neigt een beetje naar The Funhouse (1981) van Tobe Hooper, want die gaat immers ook over een psychopathische freak die een groep nachtelijke bezoekers van een spookhuis begint af te slachten.

Laat dat spookhuis zelf dan ook het eerste en eigenlijk enige ‘goede’ aspect zijn van de film. Het decor heeft namelijk een licht griezelige sfeer, maar aangezien regisseur Craig Singer flauw werk aflevert gaat dit feit bijna volledig de mist in. Niet alleen de regie, maar ook het script lijkt nergens naar. De originaliteit is ver te zoeken, de dialogen zijn verschrikkelijk saai en onnozel en de karakterontwikkeling van de personages zijn crap. Hier is zelfs geen sprake meer van de term 'bordkartonnen'. Niet dat er in de meeste slasherfilms superbe dialogen en plotwendingen te vinden zijn, maar zo slecht zie je ze zelden. Qua inhoud is er nog meer te vinden in een potje preparé du chef dan in dit tenenkrommend geval. De personages zelf zijn door deze optelling zo dom en irritant dat je er geen moer om geeft als ze het loodje leggen. Nog nooit eerder zag ik zo’n bende idioten samen in een busje. Als klap op de vuurpijl nemen de vijf leeghoofden nog een liftster mee. Alsof een zesde dommerik werkelijk nog nodig was!

En die laatste spant echt wel de kroon. Als je dacht dat de leden van het oorspronkelijke groepje al slechte acteurs waren, check dan de bijgevoegde griet. Haar ‘acteerwerk’ is echt zodanig spuugslecht, dat je echt niet kan/wil wachten tot het moment waarop ze afgeslacht wordt. Het doet er zelfs helemaal niet toe op welke manier, zolang het maar gebeurt. Dat gevoel ervaar je trouwens ook bij de rest van de cast. Ze acteren niet alleen barslecht, clichématiger kan gewoonweg niet. Je hebt de bimbo, de girl next door, de sportfreak, de nerd, de stoner-annex-wannabe-rockstar en de liftster die zo zot als een achterdeur is. Die eerste drie zijn zodanig cliché dat hun aanwezigheid nog het minst irriteert, dergelijke typetjes hebben we immers leren tolereren, maar de laatste drie zijn zoals nagelschimmel: het is er, je wil ervan verlost raken, maar je moet even geduld hebben. Onze nerd in kwestie is er bovendien eentje die doorheen de volledige speelduur volstrekt onnodige filmquotes zit uit te braken die op werkelijk geen enkel moment gepast blijken en de stoner loopt rond als een orang-oetan die net tegen een boom gelopen heeft.

Was dit een normale slasherfilm dan zou je supporteren voor de gemaskerde moordenaar. Jammer genoeg is dit geen normale slasher aangezien werkelijk niemand enige interesse weet op te wekken. Niet de slachtoffers, niet de moordenaar. Dat is natuurlijk de verdienste van het gebrek aan persoonsontwikkeling in het script. In de meeste horrorfilms krijgen deze maniakken een achtergrond waardoor je soms een vorm van begrip voor hun drijfveer weet op te brengen. Maar, verrassing(!), ook dat vind je hier niet terug. Desondanks het feit dat sommige moorden goed in beeld werden gebracht, is er van sympathie geen sprake en ziet hij er bovendien helemaal niet eng uit. Zijn masker is eerder goofy dan creepy en hij neigt als personage voor mij persoonlijk naar Sloth uit the Goonies (1985), maar dan als de versie from hell.

Een goede slasherfilm biedt zijn kijkers massa’s bloed, een ietwat verrassende plotwending, een relatief coole killer en wat borsten. Maar door een totaal gebrek aan talent op elk gebied vind je hier in Dark Ride niets van terug. Wat rest, voor de kijker, is een soort van religieuze opstoot waardoor je tijdens de end-credits panisch begint te bidden opdat er in geen enkel geval hier ooit een vervolg op gemaakt wordt.