Date Night

Steve Carell speelt Phil Foster die, naast een mooi huis in de suburbs en twee kinderen, net als zijn vrouw Claire (Tina Fey) een niet echt bevredigende, maar wel erg uitputtende baan heeft. Een maal per week is het echter ‘date night’. Dan komt de oppasster opdraven en vertrekken Phil en Claire samen naar het lokale restaurant waar ze altijd hetzelfde drinken. Wanneer ze van hun goede vrienden de Sullivans (Mark Ruffalo en Kristen Wiig) horen dat die gaan scheiden omdat ze vinden dat hun leven zo is ingekakt, besluiten de Fosters wat meer sprankel in hun relatie te pompen door nu eens wel op date night helemaal naar Manhattan te rijden om daar een nieuw, populair en duur restaurant binnen proberen te komen. Uiteraard zit het restaurant helemaal vol en wanneer ze staan te wachten doen ze zich voor als de Tripplehorns om zo alsnog een tafel te bemachtigen. Het plan lijkt te zijn geslaagd totdat er ineens twee niet vrolijk ogende mannen aan hun tafeltje verschijnen. Het blijken handlangers te zijn van een invloedrijke crimineel (Ray Liotta) en ze willen de flashdisk van de Tripplehorns hebben waarmee ze hun baas hebben gechanteerd. Problematisch natuurlijk aangezien ze niet de Tripplehorns zijn en dus ook niet in het bezit zijn van de flashdisk. Er zit dus maar één ding op: rennen!

Date Night is best wel grappig. Niettemin blijft het gevoel dat er met de twee hoofdrolspelers aan boord meer in had gezeten. Steve Carell en Tina Fey vormen een leuk koppel, maar met name de grappen van Fey slaan te vaak dood. Het is overigens wel verfrissend dat ze niet onderling ook nog eens ruzie krijgen of hebben en dat het daarna dan weer verplicht goed moet komen tussen de twee. Hiermee ontwijkt de film een hele hoop genreclichés (de Morgans waren vorig jaar nog erg clichématig op de vlucht in Did You Hear About the Morgans?) en hoera hiervoor. Ook een bescheiden hoera voor regisseur Shawn Levy, die de kinderachtigheid in zijn oeuvre (Big Fat Liar, Cheaper by the Dozen, The Pink Panther, Night at the Museum) steeds wat meer lijkt los te laten. Om Date Night nou meteen als serieuze film te bestempelen gaat wat ver, maar de humor is duidelijk gericht op een iets ouder publiek dan zijn voorgaande films. Nu maar hopen dat op deze film geen vervolg komt, iets wat met Levys laatste drie films wel gebeurde.

Opvallend is ook dat wanneer je de sterren van The Office US en 30 Rock/Saturday Night Live in een film hebt, de film toch zo lijkt te steunen op cameo’s en veredelde bijrolletjes. De nachtelijk trip die de hoofdrolspelers maken door hartje New York zou je ook kunnen zien als een soort toeristische Hollywoodattractie, als een tocht langs de sterren. Mark Ruffalo, Kristen Wiig, James Franco, Mila Kunis, William Fichtner, Will I Am, Ray Liotta en Mark Wahlberg hebben allemaal slechts enkele regels of helemaal geen tekst. De meest geslaagde bijrol komt waarschijnlijk van Mark Wahlberg die zijn onderbroekmodelverleden op de hak lijkt te nemen, maar het merendeel is vrij overbodig, met als dieptepunt Ray Liotta. Hij doet het niet onaardig, maar zijn rol als boef én zijn eigen recente persiflages hierop in Bee Movie en Wild Hogs hebben we nu wel een beetje gezien.

De nachtscènes midden in het drukke Manhattan zien er prachtig uit, de achtervolgingsscene mag er ook zeker zijn en voor een komedie is deze best wel spectaculair. Twee auto’s zitten met de neuzen tegen elkaar aan vast en racen al vastzittende door de straten van New York. Iets wat nog niet eerder vertoond is, dat is zeker. Date Night heeft, mede door dit soort scènes, een flinke vaart en u zult zich dan ook niet snel vervelen. Een leuke komedie, maar niet meer dan dat. Blijft u tijdens de aftiteling nog even zitten als u van bloopers houdt, maar echt opzienbarend zijn deze niet.