Door Albert Hidding
17/09/2011
De President
Ik stem blanco
De Nederlandse film doet het niet onaardig op het moment. In de eerste acht maanden van dit jaar eisen filmmakers van eigen bodem maar liefst twintig procent van de bioscoopobrengsten op en dat is natuurlijk best iets om over naar huis te schrijven. Films als Alle Tijd, New Kids Turbo en met name Gooische Vrouwen sleepten de bioscoopgangers met bakken tegelijk binnen. Op de internationale markt gooien we echter nog niet zulke hoge ogen en de prijzen op festivals (praktisch vereist voor buitenlandse distributie) blijven nog uit. Maar misschien is er eerst een sterke nationale filmindustrie nodig voor de opkomst van de Nederlandse artfilm. Hoe doen ze dat toch, in het grote Amerika? Misschien wordt het tijd om ons land ook maar eens op die manier te runnen.
De President speelt zich af in het Nederland van de nabije toekomst. De Nederlanders zijn zo gek geworden van het politieke geneuzel, loze beloftes en afspraken in de achterkamertjes dat ze hebben besloten om Nederland uit te roepen tot republiek. Geheel naar Amerikaans voorbeeld zijn er nog maar twee partijen die elk een kandidaat leveren voor het presidentsschap. Aan de ene kant is daar Heesters, een vrouwelijke versie Wilders (inclusief kapsel) die haar vreemdelingenhaat niet onder stoelen of banken steekt. Aan de andere kant is er Vlonder, een gladde opportunist die uit de muziekindustrie komt en eigenlijk vooral op macht uit is. Zoals het een goede republiek betaamt is het dus een keuze uit twee kwaden.
Geheel onwetend van al deze ophef, probeert de Marokkaanse jongen Joes (Achmed Akkabi) met zijn familie een simpel leven te leiden als geitenhoeder in de woesternij van Marokko. Helaas, in een moment van onoplettendheid raken Joes en zijn oom Hamid (Najib Amhali) alle geiten kwijt. Om ze terug te kunnen betalen nemen de twee een baantje aan als aspergesteker in Nederland waar ze samen moeten werken met een stel lompe Bulgaren en gedelegeerd worden door Nederlanders aan de verkeerde kant van de wet. Het enige positieve aan het werk is het uitzicht op het vrouwelijk schoon van de nabijgelegen, illegale nachtclub. Joes ontmoet dan ook de Roemeense Mila en wordt op slag verliefd, maar zij moet dansen als stripper. De hele situatie lijkt nogal uitzichtloos en vervolgens breekt er nog meer onheil los bij een inval van de politie, waarbij de nachtclub met Mila nog binnen in lichterlaaie op gaat. Joes rent zonder twijfels naar binnen en komt met Mila in zijn armen weer naar buiten, precies op het moment dat de nationale pers is gearriveerd. Joes is op slag een nationale held en presidentskandidaat Vlonder ziet in hem zijn kans om de zwevende kiezers aan hem te binden. En zo raken Joes en Hamid van de één op de andere dag verwikkeld in de vaderlandse politieke strijd.
De President heeft een aardig concept, maar de uitwerking is ondermaats. Het toepassen van het Amerikaanse politieke systeem op ons land kan best een interessante satire opleveren op onze huidige politiek, maar de film presenteert alles zo eenzijdig dat er nauwelijks meer kritiek voelbaar is. Zo heeft de manier waarop Joes de harten van Nederland wint door wat universele waarheden te verkondigen over samenwerken een nogal hoog Sesamstraat-gehalte. Ook de rest van het verhaal is niet erg ingewikkeld en dient vooral als kader voor de introductie van een serie idiote personages.
Dat de film geen bijtende kritiek levert is geen enkel probleem als hij wel zou slagen in simpelweg te vermaken met grappige personages en hilarische dialogen. Het is tenslotte een publieksfilm en het scenario is onder andere afkomstig van de hand van Marco van Geffen, die ook het script schreef voor de vermakelijke film Het Schnitzelparadijs. De personages in De President zijn helaas een stuk minder leuk. Heesters, de vrouwelijke Wilders zou misschien werken in een sketch, maar is te flauw als filmkarakter. De Bulgaren op het werk van Joes zijn ruw en zuipen wodka om het leven en de Marokkanen zijn vooral bezig met hun familie en hun geiten. De personages zijn gewoon te onorigineel. De acteurs doen hun best, maar krijgen te weinig om mee te werken. Achmed Akkabi is absoluut een sterke leading man als charmante naïeve volksheld, maar zijn sidekick Najib Amhali heeft te weinig leuke grappen. De echte humor is te vinden bij Ton Kas als media-assistent van Vlonder, die zijn teksten tot in perfectie weet te mompelen.
Al met al is het grootste probleem van De President dat hij te vaak niet echt grappig is. De karakters zijn onorigineel en de dialogen zijn weinig sprankelend. De acteurs spelen aardig en de regie is best strak, maar het is te weinig om het zwakke script te kunnen helpen. De film zal ongetwijfeld volle zalen trekken, want het concept spreekt zeker aan, maar laten we hopen dat er met de opbrengsten wat interessantere films worden gefinancierd en niet De President 2: Prinsjesdag.
