Deception

Misleiding met mate

Jonathan is druk bezig met zijn saaie leven als eenzame accountant wanneer hij een zakenman, Wyatt Bose, ontmoet die hem uit zijn sociale isolement trekt. Blowen, feesten, tennissen; de twee worden snel dikke vrienden. Jonathan geniet met volle teugen van alle aandacht, hoewel de kijker meteen doorheeft dat hij op zijn minst een beetje naïef is. Accountant = toegang tot rekeningen = chantabel.

En nu verklap ik niet eens de plot, vanaf de openingsscène zie je dit al aankomen. De vraag die je het eerste uur van de film echter bezighoudt, is “hoe zal het gebeuren”? De vraag voor de tweede helft is “wat krijgen we nou?” Inderdaad zo voorspelbaar als het begint, zo verrassend blijkt het verhaal toch nog te worden. Voor nu zeg ik alleen dat Wyatt en Jonathan per ongeluk elkaars telefoon meenemen terwijl Wyatt het land uit gaat. Onbedoeld komt Jonathan zo op “the List”, een no-questions-asked seksvereniging voor zakenmensen die ook behoefte hebben.

“Spannend”, “verrassend”, “anders”; het zijn allemaal labels die je aan deze film kunt hangen, maar met mate. Hoewel je een paar keer echt verrast kunt worden door de plot, zijn sommige zaken die subtiel horen te blijven, té opzichtig in beeld gebracht. Het verwisselen van de telefoons, de voortdurende aandacht voor een vochtplek in het huis van Jonathan en het woord “kevlar” in een verder nietszeggend gesprek. Bij een thriller is het niet erg om af en toe terug te moeten denken, maar Deception bespaart je die moeite. Alle clues zijn er op het moment dat je ze nodig hebt voor een snel begrip van het gebeurde. Dat het perspectief altijd bij de naïefste van het stel ligt, blijkt een handige oplossing om bepaalde sprongen en vreemde ontwikkelingen niet uit te hoeven leggen.

Deception is echter over het algemeen prima te pruimen. Lekker verrassend hier en daar en een goede cast, ook al komt die niet voor honderd procent uit de verf. De debuterend regisseur en de opstartende scriptschrijver hoeven zich niet te schamen.