Defiance

De thema’s onrecht en ellende zijn regisseur Edward Zwick niet vreemd, zo liet hij ons eerder zien in Glory en Blood Diamond. Nu komt Zwick met een film over de Holocaust, wat ook best wel een thema is dat associaties oproept als onrecht en ellende. Zwick vertelt ons het waargebeurd verhaal over drie heldhaftige Joodse broers die tijdens de Tweede Wereldoorlog de levens van duizenden mensen redden.



Wanneer in de winter van 1941 de Duitsers Wit-Rusland binnenvallen worden de Joden met duizenden tegelijk om het leven gebracht. Dit waargebeurd verhaal gaat over de drie broers Tuvia (Daniel Craig), Zus (Liev Schreiber) en Asael Bielski (Jamie Bell) die tijdens de Duitse inval, waarbij de rest van hun familie werd vermoord, de bossen nabij Naliboki in vluchten. Hier bouwen zij, al verschuilend voor de Duitsers, een kamp op. Steeds meer gevluchte Joden sluiten zich bij de broers aan en het kamp van vluchtelingen wordt steeds groter. Tuvia neemt al snel de leiding op zich en wil, ondanks dat er veel te weinig eten is en er te veel hongerige mensen zijn, zoveel mogelijk mensen in het kamp toelaten. Zijn broer Zus is het hier niet mee eens en wil juist wraakacties ondernemen tegen de Duitsers en al diegene die hen helpen. Inmiddels loopt het inwonertal van het kamp op naar meer dan duizend bewoners en iedereen zal zijn spreekwoordelijke steentje moeten bijdragen om te kunnen overleven in de gruwelijk strenge winter die op komst is.

Defiance vertelt een enorm boeiend en fascinerend verhaal. Een heldendaad die het zeker verdient bekend te zijn bij een groot publiek. Een naam als Daniel Craig op de poster helpt hierbij ongetwijfeld. Meneer Bond doet het in Defiance zeker niet onaardig, maar het is vooral Liev Schreiber die opvalt als zijn broer Zus. Minpunten aan de film zijn dan ook niet het verhaal of de acteerprestaties, maar wel jammer is dat Zwick niet altijd even subtiel met zijn scènes omspringt. Iets waar hij recentelijk in Blood Diamond ook al onder leed.

In Defiance lijkt Zwick het namelijk nodig te vinden om bij tijd en wijlen te laten zien hoe mensen in slowmotion worden neergeschoten. Afgemaakt -ik merk de dubbelzinnigheid van dit woord- met een dramatisch muziekje eronder. Deze op zich puike score, die door de leden van de Academy dan ook werd genomineerd voor een Oscar dit jaar, dringt zich af en toe iets te veel op. Een iets drogere, kalere of gewoon subtielere aanpak had de film een stuk beter gemaakt. Want hoewel de film zich richt op het samenleven in de bossen en er in de film bijna geen Nazi te bekennen is, zitten er toch een aantal, strak gefilmde, grootse actiescènes in. Deze voelen dan ook als overbodig en niet passend in de film.

Wie geen moeite heeft met Engelstalige acteurs die Russen spelen die Engels spreken met een Russisch accent, merkt misschien wel de iets te kunstmatige dialogen op die tussen de bosbewoners plaatsvinden. Zoals de gesprekken tussen de gelovige en de atheïst, tussen de intellectueel en de arbeider en meer van dat. Sommige dialogen, en overbodige liefdesscènes, hadden beter geschrapt kunnen worden en dan had de film, met een speelduur van twee uur en een kwartier, wellicht minder slepend aangevoeld.