Door E. Frog

Voor een aantal mensen zal het heel wat minder makkelijk zijn om hier een objectief oordeel over te vellen omdat de originele tv-film waarop deze versie gebaseerd is, deel uitmaakt van hun jeugd. Ik begon alvast zonder enig sentiment aan deze update en was met het resultaat blij verrast. Toch biedt DBAOTD niks nieuw. Het is een creature feature/ghosthouse chiller die geen van beide genres drastisch gaat opschudden of een echt blijvende indruk zal nalaten. Maar dat is ook niet altijd een vereiste. Het hoeft niet altijd een revolutie teweeg te brengen of je leven te veranderen, een goeie 90 minuten amusement bieden is voor mij goed genoeg om te slagen. En jezelf amuseren met het debuut van Troy Nixey doe je ongetwijfeld. 

 

De jonge Sally wordt na jaren van hem gescheiden te zijn, plots bij haar vader gedumpt. Ondertussen heeft hij een nieuwe vriendin en is samen met haar een eeuwenoud huis van top tot bodem minutieus aan het restaureren. Tot de werken er op zitten verblijft het drietal in de grote en erg donkere woonst, genaamd Blackwood Manor. De samenleving tussen de 3 loopt nogal stroef omdat Sally haar surrogaatmoeder niet kan uitstaan en met haar problemen nooit terecht kan bij haar vader. Dus staat Sally er alleen voor met niet veel anders te doen dan rond te dwalen in deze donkere relikwie van een huis. Verveling slaat snel toe, maar verdwijnt ook heel snel wanneer ze op een dag een eigenaardig deurtje in de kelder opent. 

 

Hoewel Del Toro zijn beproefde methode van mixen en matchen van allerlei duistere folklore en obscure sprookjes andermaal uitspeelt, is het resultaat hier maar halfbakken. Het gegeven van een gat in de kelder waarachter zich een of ander kwaad schuilhoud, is gewoon te verwant aan vele andere films en daarnaast heeft het verhaal weinig in petto dat je niet al kilometers op voorhand ziet aankomen. Zoals gebruikelijk voorziet Del Toro zijn onaardse verhaal weer ruim van heel wat aardse thema's(verwaarlozing/verliezen van de onschuld), maar deze vallen dan weer op dovemansoren omdat er met allerhande clichés wordt uitgepakt en geen van de acteurs voor de volle 100% weet te overtuigen.  

 

 

Maar wat voor menig andere film reeds een Waterloo zou aankondigen is maar een klein ongemak voor DBAOTD. De nadruk ligt hier namelijk meer op sfeer, chills en presentatie en om deze uitmuntend te noemen is een zwaar understatement. Vanaf het eerste frame weet Troy Nixey een soepdikke atmosfeer te weven door gebruik te maken van een mooi samenspel tussen cinematografie, moody belichting en een overdadige doch fantastische set design. Het labyrint van hoekjes, kantjes, en barokke krullen dat het huis bezit, zorgt in samenwerking met dikke gordijnen voor de ramen dat er in de kamers steeds groteske schaduwen ronddansen. De muziek waaraan ze zich tegoed doen is van Marco Beltrami, die hier zijn beste beentje voorzet en een soundtrack heeft gecomponeerd die ondanks zijn speelsheid, de haartjes vanachter op je nek zal doen overeind komen. Wie ook komt mee dansen is een horde gruwelijke koboldjes, uit op kindertanden. Ze worden naar mijn mening iets te vroeg geïntroduceerd zodat het mysterieuze er al te snel af is, maar zijn wel degelijk een van de sleutels tot het succes van de film. Het zijn niet alleen een hoop fantastisch geanimeerde pixels(hun bewegingen lijken op een mix van stop-motion en CGI), maar bovendien nog eens echte rotzakjes die ondanks hun kleine gestalte een enorme bedreiging vormen en zorgen voor een constante sfeer van angst doorheen de film. Ze zijn namelijk met veel, zijn even vastberaden om hun prooi te vangen als dat Lesley Ann Poppe bekend wil worden, en gebruiken alles dat ze op hun weg tegen komen, zolang het maar voor behoorlijke snij- en steekwonden kan zorgen. Ze zijn dan ook goed voor een aantal spannend “pijnlijke” scènes.

 

Voor originaliteit en acteerwerk hoef je het dus niet te doen, maar voor fans die eens lekker willen huiveren zonder te worden blootgesteld aan een al te viscerale horrorervaring, is dit smullen geblazen!

Het kleurbeeld reflecteert de gemoedstoestand van Sally, alles ziet er buiten grijs en doods uit. Binnen, waar het merendeel van de film zich afspeelt, is het een gans ander verhaal. Hoewel er weinig licht binnendringt, baden de kamers in de warme herfstkleuren. Geel, bruin en rood zijn zwaar geboost zodat de film een opmerkelijk en distinctief beeldkarakter krijgt. Wat betreft zwart doet de film eer aan zijn titel, als het nog zwarter zou zijn wordt je er waarschijnlijk met stoel en al ingezogen. Contrast en schaduwdetail is voortreffelijk en crush is nowhere in sight. Ik heb al scherper beeld gezien, maar nu ook weer niet zo veel scherper. Kortom: uitmuntend! 

 

Deze DTS HD 5.1 is gemaakt door echte meesters in hun vak. Van de sfeervolle begincredits tot de melancholieke finale wordt het gehoor geprikkeld met muziek en effecten. Het moment waarop Sally de verborgen tuin ontdekt is absoluut demo-materiaal. Insecten vliegen door de kamer, bladeren dansen rond je heen en het ruisen van de bomen lijkt echt boven je plaats te vinden. Onderwijl speelt op de achtergrond zachtjes muziek en roepen onheilspellende stemmetjes steeds Ssssaaaaallllyyyy... Vrij surreëel om zo veel tegelijkertijd te horen zonder dat het in een kakofonie verandert. Uiteraard zorgt het gekrab van de vele pootjes ook nog voor een aantal leuke momenten. Een hele heldere, strakke en actieve mix die nooit ten koste gaat van subtiliteit. Verrukkelijk als je beschikt over een surround systeem. 

 

Een vrij standaard set extra's die buiten de feature over de wezentjes weinig interessants bied.  

The Creatures 

Character Profiles 

Interviews Cast & Crew 

Behind the Scenes