Edinburgh International Film Festival 2013. Dag 12: Terugblik
Het 67ste Edinburgh International Films Festival zit er weer op en het is tijd om terug te blikken op twaalf dagen, gevuld met een assortiment aan, je raadt het al, films. Een jaar waarin diversiteit centraal stond, met films uit meer dan zestig verschillende landen. Het waren vooral de high-profile films in het programma, die neigden naar teleurstelling. Maar, naast sommige tegenvallers zaten er genoeg aangename verrassingen tussen, waarbij de documentaires het sterkst bleken.
Hoge verwachtingen zijn helaas geen garantie voor een goede film. Met het onbeduidende Breathe In opende het festival bedaard, in vergelijking met William Friedkin’s gedurfde en gewelddadige Killer Joe van vorig jaar. Helaas, werd het festival afgesloten met het teleurstellende Not Another Happy Ending, een mislukte Schotse romcom. De nieuwste film van Sofia Coppola, The Bling Ring, is weliswaar niet van hetzelfde niveau als voornoemde films, maar ik had veel beter verwacht van de regisseur van Lost in Translation en Somewhere. De ‘surprise film’ van dit jaar kan worden toegevoegd aan het lijstje van tegenvallers, About Time, de nieuwe film van Richard Curtis.
Gelukkig waren er naast de tegenvallers genoeg films, die zonder meer de moeite waard waren. Voordat ik mijn favoriete top vijf van het festival verklap, zijn er een aantal die net buiten de boot vallen. Waaronder ook de twee films die Nederland vertegenwoordigden. Frankenstein’s Army, geregisseerd door Richard Raaphorst, is een amusante found footage genre film, die met de mythologie van Frankenstein speelt en de in de mode zijnde Nazi zombies in verwerkt. Een film die zowel grimmig als grappig is en het ontwerp van de monsters is inspirerend. Die Welt, is de andere Nederlandse film, die zich, net als Frankenstein’s Army, niet in Nederland afspeelt, maar is een compleet ander soort film. Politieke onrust, familie, zelfontdekking en dromen van een beter leven buiten Tunesië staan centraal staan in deze ambitieuze, eerste feature film van Alex Pitstra. For Those in Peril bewijst dat Schotland nog steeds het beste is in het maken van donkere, dramatische films met een grauwe Schotse achtergrond en de romcoms momenteel maar aan anderen moet overlaten. De Canadese film Old Stock was één van de ‘onbekende’ films die verraste; een charmante romantische komedie zonder al te veel fanfare. Maar mijn vijf favoriete films van EIFF 2013 zijn als volgt:
5. Monsters University
Deze prequel brengt meer dan genoeg eer aan Monsters Inc. en respecteert de karakters en laat zien, dat er ruimte is voor ontwikkeling. De dynamiek tussen de verschillende karakters, met name tussen Mike en Sulley wordt op uitstekende wijze weergegeven. De speelse animositeit tussen de twee verandert langzamerhand in de vriendschap die wij hebben leren kennen in de eerste film. Pixar is er in geslaagd om een zeer grappige en geloofwaardige prequel te creëren, die tevens waarde toevoegt aan de geliefde karakters van Monsters Inc.
4. Oh Boy
Alhoewel de film zich voornamelijk richt op één persoon, verveelt het op geen enkel moment. Het risico dat het een saaie gewaarwording is, wordt vermeden door de perfecte balans tussen drama en humor; uitstekende observaties van sociale situaties en een goed ontwikkeld karakter. Oh Boy ziet er prachtig uit in klassiek zwart-wit en het gebrek aan kleur zorgt voor zo min mogelijk afleiding. De film richt zich niet alleen op de humoristische kant van het slacker-genre; regisseur Jan Ole Gerster weet ook drama subtiel in het verhaal te verwerken.
3. Harry Dean Stanton: Partly Fiction
Dit is een buitengewone documentaire over Harry Dean Stanton met interviews van onder andere Wim Wenders, Debbie Harry en Kris Kristofferson om er maar een paar te noemen. De scène waarin Stanton wordt geïnterviewd door David Lynch is één van de beste momenten in de documentaire. De prachtige cinematografie van Seamus McGarvey sluit naadloos aan bij het illustreren van het complexe karakter van Harry Dean Stanton. In de scènes waarin Stanton zingt legt hij zijn ziel bloot zonder dat hij iets hoeft te zeggen en dat is meer dan genoeg.
2. Stories We Tell
Naast actrice, regisseur en schrijver kan Sarah Polley zich nu ook een documentairemaker noemen. Met de persoonlijke en ontroerende documentaire Stories We Tell graaft zij diep in het leven en het verleden van haar en haar familie. Aan de hand van interviews met familieleden en vrienden, oude videobeelden en foto’s schets Polley een uitgebreid beeld van de familie en vooral van haar moeder. Stories We Tell is een fascinerende en ontroerende documentaire die inzicht geeft in het verhaal van één familie. Liefde, verlies, spijt en geheimen komen in elke familie voor en dat geeft deze film een zekere herkenbaarheid.
1. Frances Ha
Het karakter van de hoofdpersoon Frances (Greta Gerwig) is divers; een ongedwongen New York hipster die niet beseft hoe grappig zij eigenlijk is en haar slordige, onbezorgde levenstijl geeft haar een zekere charme. Maar naar mate de film vordert komt zij er achter dat zij meer verantwoordelijkheid moet nemen in haar leven. Gerwig is geknipt voor de rol, speelt die met overtuiging en heeft een geweldig talent voor komische timing. De relatie tussen Frances en Sophie, haar beste vriendin, voelt echt; compleet met de perikelen en jaloezie die bij een vriendschap horen, maar ook de onvoorwaardelijke loyaliteit die zij voor elkaar hebben. Frances Ha is een intelligente, humoristische indie-hipster film die zowel de mooie als ook de eenzame kant van New York laat zien en waarin vriendschap de onmisbare schakel is.
