Door Kees van Dijkhuizen

Zout, soja en suiker. Het zijn de drie stoffen die mensen in hun voedsel zoeken. Bedrijven als Wal Mart doen hun best om uit dit verlangen zo veel mogelijk geld te persen. Ze gaan hierin zover dat ze technieken uitvinden om voedselsmaken na te bootsen zodat ze efficiënter dat 'voedsel' kunnen verkopen. Deze zoektocht naar goud gaat ten koste van niet alleen dieren, maar ook mensen. En hoewel het her en der aan het licht kwam, is er nog geen film zo open geweest als Food, Inc.

 

De film opent deuren die voor het publiek vaak gesloten blijven. We krijgen te zien hoe varkens aan de ene kant van een machine erin gaan, en aan de andere levenloos op een rolband liggen. Een boer draait kippen de nek om terwijl hij ongestoord door vertelt over de invloed van grote bedrijven op zijn boerderij. We zien hoe boeren die lak hebben gekregen aan de manier van voedsel kweken, openbaren hoe het al die tijd is gegaan. Food, Inc. is confronterend maar niet onwaar, waardoor het met verrassend veel weg kan komen. De film zou zichzelf tegenspreken door dingen niet te tonen aan zijn publiek en doet hier dus ook niet moeilijk over. Mensen met een zwakke maag opgelet dus.

 

Omdat het raam dat Food, Inc. voor ons maakt zo helder is, is het soms ook moeilijk om een lijn van progressie te zien. Het is weliswaar constant interessant maar bouwt niet op en werkt nergens naar toe, wat voor sommige kijkers een probleem kan zijn. In andere documentaires als Sicko of het eerder genoemde Super Size Me is er een vorm van spanning over de uitkomst van het gekozen onderwerp. Food, Inc. heeft geen uiteindelijk doel naast het tonen van de ware aard van deze industrie. Ergens is dat logisch, maar aan de andere kant is het ook jammer dat er geen vooruitgang wordt geboekt, nergens.

 

Over de industrie is Food, Inc. heel duidelijk. Zij leveren het voedsel, wij slikken door. Omdat wij de belangrijkste schroef in het systeem zijn, treedt er bij de kijker zelfs een gevoel van schuld op. Food, Inc. zet je aan het denken en zorgt hier soms subtiel voor, en soms niet zo subtiel. Als we het zoveelste shot van het Amerikaanse landschap te zien krijgen met zielige gitaarmuziek wordt al snel duidelijk dat Kenner een gevoel van nostalgie probeert te kweken. Op de momenten dat de film subtiel is en het meeste aan de kijker overlaat is hij het sterkst. Maar wanneer aan het eind van de film twintig voorstellen in beeld komen over hoe je je leefstijl kan verbeteren, voelt het bijna alsof je intelligentie wordt onderschat en de afgelopen anderhalf uur je niet al genoeg hebben geleerd.

 

Food, Inc. stelt de keuken die ons dagelijks voedsel bereidt, open voor het publiek. Het onderwerp zelf is al genoeg om de film onmisbaar te noemen. De informatie die tevoorschijn komt en de beelden die we te zien krijgen, vertellen een verhaal dat we eigenlijk allemaal zouden moeten weten. Wanneer Food, Inc. bot en hard is, is de film op zijn subtielst en zet het de kijker aan het denken. Op andere momenten echter lijkt het alsof Kenner zijn punt iets te veel wil bewijzen. Maar dat beperkt kwaliteit van deze documentaire amper. Kijken en onthouden.

De film staat anamorphic 16:9 op de schijf met een 5.1 Dolby Digital-track. Echt spectaculair is het niet, maar het feit dat er voor dit soort documentaires überhaupt een 5.1-track beschikbaar is, vind ik al heel wat. Bijgeleverd zit ook een trailer van de film.

Tweet