Halloween II

Destructie van een legende

Michael Myers. Hij wil maar niet dood gaan. Het begon ooit in 1978 met John Carpenters onsterfelijke horrorklassieker Halloween, een film die die status verdient vanwege de briljante spanningsopbouw, magnifieke en tergend lange point-of-view shots en een onvergetelijke soundtrack. Vele, vaak matige, vervolgen waren onvermijdelijk en in 2007 meende Rob Zombie zijn verhaal te doen met een soort van prequel die vooral inging op het “waarom”-vraagstuk. Niet dat dit een echt boeiend idee is, maar de film werd toch een bescheiden succes. Halloween II, wederom onder de regie van Zombie, gaat verder daar waar zijn voorganger eindigde.



We dachten allemaal dat Michael Myers dood was, maar tijdens het transport van de ogenschijnlijk levenloze Myers weet hij toch weer op te staan en te ontsnappen. Uiteraard geldt voor Myers nog steeds slechts die ene simpele regel: zoveel mogelijk mensen vermoorden tijdens het Halloweenfeest. In Haddonfield is Laurie Strode ondertussen nog steeds niet bekomen van de schrik die haar ten deel viel in de eerste film (van Zombie) en nachtmerries teisteren haar bestaan. Dit wordt nog eens verergert wanneer Sam Loomis (wederom vertolkt door veteraan Malcolm McDowell) besluit een boek op de markt te brengen die gruwelijke details openbaar maakt. Zo is er het feit dat Laurie Strode eigenlijk Angel Myers heet, jawel "de zus van". Een brute samenkomst van personen en omstandigheden is onvermijdelijk.

Zombie bouwt voort op de weg die hij met de vorige film insloeg. Verwacht dus wederom veel grof geweld, bloed, gescheld en drone muziek. Het is zonde dat Zombie daarbij vergeet wat Halloween in eerste instantie zo sterk maakte, namelijk de hierboven genoemde elementen die Carpenters film tot een legende hebben gekroond. Halloween II kent niks van dit alles. Er is nauwelijks sprake van enige vorm van opbouw of spanning, er is een totaal en schrijnend gebrek aan subjectieve shots en de muziek onderscheidt zich nauwelijks. Sterker nog, pas tijdens de climax komt er een herkenbaar deuntje langs.

Wat de film echter volstrekt de das omdoet, is de lust naar geweld en agressie. Toegegeven, Michael Myers was en is geen lieverdje, maar hij ging in de vorige films toch altijd economisch te werk. Eén messteek was vaak voldoende om een nieuw slachtoffer aan het lijstje toe te voegen, maar in Halloween II steekt Myers als een dolle om zich heen. Het maakt van de beroemde seriemoordenaar helaas een over-the-top sadist die als klap op de vuurpijl ook ineens kannibalistische neigingen vertoont. De overige karakters zijn trouwens niet beter uitgewerkt. De vrouwen in kwestie mogen enkel schreeuwen en Sam Loomis wordt vervelend neergezet als een eersteklas op geld beluste kwal.

Verdere irritante toevoegingen zijn enige bovennatuurlijke elementen die vooral lijken te zijn ingevuld om Zombies eigen vrouw, Sheri Moon Zombie, een rol van betekenis te geven. Zij verschijnt regelmatig als geest die Myers leidt naar destructie, vreemd genoeg bijgestaan door Myers zelf toen hij nog zes jaar oud was. Ook het dialogenrepetoire werkt danig op de zenuwen. 80% van de uitgesproken woorden zijn scheldwoorden waarbij vooral een overbekend vierletterwoord hoogtijdagen viert.

Eigenlijk is er geen goed woord over voor Halloween II. Rob Zombie, die ooit te boek stond als een getalenteerd b-horror-regisseur met titels als The Devil’s Rejects, doet de franchise geen dienst met deze nieuwe film. Alles wat de Halloween-serie tot een succes maakte en fraai kijkplezier opleverde, wordt hier overboord gegooid om plaats te maken voor een orgie aan chaotisch geweld. Het ergste is dan wellicht nog dat de laatste minuut ruimte biedt aan wederom een opvolger. Laten we hopen dat iemand in Hollywood Rob Zombie op andere gedachten kan brengen.