I Wish

Hirokazu Koreeda is geen onbekende in de filmwereld: menig filmfestivalliefhebber zal zijn naam hebben zien passeren in de festivalprogrammering. Als een van de voornaamste arthousecineasten van Japan maakte hij faam met Nobody Knows, Still Walking en het recentere Air Doll. Zijn stijl in deze drama’s wordt veel vergeleken – en zeker niet onterecht  –  met de klassieke cinema van Yashiro Ozu. Nu levert hij zijn coming-of-agefilm af waarin het opgroeien van kinderen in de harde, volwassen wereld centraal staat.

De twee broertjes Koichi en Ryunosuke leven sinds de scheiding van hun ouders apart van elkaar: De 12-jarige Koichi woont bij zijn moeder in Kagoshima, in het zuiden van Japan. Zijn jongere broertje leeft bij zijn vader in Fukuoka, in het noorden. Koichi mist de aanwezigheid van zijn broertje enorm en hoopt vurig op een snelle hereniging van het gezin. Ook Ryunosuke mist zijn broer, maar lijkt zich vooral veel  te bekommeren om alledaagse bezigheden. Toch proberen beiden een manier te vinden om net als vroeger één gezin te zijn. De komst van een nieuw hogesnelheidstreintraject (de Shinkansen), geeft hoop op een snel samenzijn. Een oude, maar springlevende legende vertelt namelijk dat wanneer de twee treinen elkaar voor het eerst passeren, alle gedane wensen uitkomen. Voor Koichi reden om een reis te organiseren naar het punt waar deze treinen elkaar passeren om zijn wens in vervulling te laten gaan.

De film kent een duidelijke tweedeling: het eerste gedeelte laat de alledaagse beslommeringen zien van de twee broertjes. Koichi leeft bij zijn moeder en grootouders en heeft een vrij normaal leven. Ryunosuke heeft daarentegen een merkwaardig leven: zijn vader met wie hij samenwoont is een onvolwassen amateurmuzikant en dikwijls moet Ryunosuke hem wijzen op de verantwoordelijkheden van een vader. De jongen heeft een enthousiast, zorgeloos karakter wat zorgt voor hilarische scènes. Het contrast met zijn oudere broer Koichi, die serieuzer in het leven staat, is dan ook groot. Zoals bij veel films van Koreeda haalt hij het maximale uit de acteurs. De rollen zijn perfect gecast, en de vertolking ervan is uitstekend, vooral die van de kinderen. De film brengt een gemoedelijke sfeer en wordt gelukkig nergens te dramatisch. Koreeda is net als Ozu geniaal in het in beeld brengen van de dagelijkse bezigheden van een gezin of familie.

Familiedrama's zoals deze vervallen vaak in saaie degelijkheid. Koreeda is echter regisseur genoeg die erin slaagt om hieraan te ontstappen door vooral uit te blinken in de bijzonder fraaie cinematografie. Prachtig geschoten beelden die in een heerlijk gezapig tempo voorbij gaan. Ook de soundtrack verdient een vermelding: gemoedelijke gitaarmuziek die losstaand wellicht weinig boeiend is, maar des te meer de beelden kracht bijzet.

De film bloeit pas echt compleet open in het tweede gedeelte waarbij de kinderen op reis gaan om hun wensen te laten vervullen bij het punt waar de beide shinkansen passeren. De sfeer wordt aangedikt door het sterkere gebruik van het audiovisuele middelen en de gemoedelijke sfeer wordt stukken intenser. De uiteindelijke climax is dan ook prachtig. Wat overblijft is een boeiende vertelling over het opgroeien in de maatschappij en hoe om te gaan met successen en teleurstellingen.

Als kleine kanttekening zou ik stellen dat Koreeda het tweede gedeelte eerder in had moeten zetten en het van een kortere speelduur had moeten voorzien, om zo de de beleving optimaal te maken. Maar uiteindelijk doet dat weinig af aan de algehele kwaliteit. I Wish kan rustig worden toegevoegd in het oeuvre van Koreeda als een van zijn beste werken. Ingetogen, maar ijzersterk. Met name het slotstuk waarin de regisseur zijn film nog even naar een niveau hoger tilt, is fenomenaal. Hirokazu Koreeda stelt wederom niet teleur. Het moge duidelijk zijn: I Wish is een van de beste coming-of-agefilms van dit jaar.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.