I'll never die alone

Wraak smaakte zelden zo zoet

Het rape-and-revenge-genre maakte furore in de jaren 70 met als hoogte- of dieptepunt, net hoe je het bekijkt, de videonasty I Spit on your Grave. Een akelige film waarbij een vrouw beestachtig wordt verkracht en vervolgens bloederig wraak neemt. De Spaans/Argentijnse co-productie No Moriré Sola, met de Engelse titel I’ll Never Die Alone, heeft hetzelfde uitgangspunt genomen alleen betreft het nu vier jonge vrouwen die belaagd worden door sadistische kerels. U bent gewaarschuwd.



De plot is dus simpel. Vier jonge vrouwen rijden onbezorgd met hun auto door het Argentijnse platteland totdat ze een zwaar gewonde vrouw aan de kant van de weg zien liggen. Ze stoppen om te helpen en spotten een stel kerels die blijkbaar iets met de verwondingen van de vrouw van doen hebben. Ze vluchten samen met de gewonde vrouw naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Ze leggen een verklaring af maar vertrouwen het zaakje niet als ze dezelfde auto aan zien komen rijden die ze bij het plaats delict hebben aangetroffen. Hun achterdocht blijkt gegrond want na vertrek worden ze al snel gevolgd.

Vanaf dit punt neemt de film een zeer naargeestige wending. De mannen in de auto overmeesteren de vrouwen en sleuren ze mee naar een afgelegen stuk bos. De verkrachtingen die volgen zijn uiterst wreed en zeer expliciet in beeld gebracht. Het levert een zeer ongemakkelijke kijkervaring op die zelfs de meest geoefende horrorkijker een stomp in de maag zal bezorgen. Met lange aanhoudende shots ben je getuige van deze weerzinwekkende daad en net zoals de vier slachtoffers ervaar je dat ontsnappen onmogelijk is. De mannen worden geportretteerd als het pure kwaad. Er is geen reden, geen motief.

Als het enkele personages na afloop toch lukt te ontsnappen, hoop je oprecht dat ze vrijkomen en dat de daders krijgen wat ze verdienen. Daar speelt de regisseur dan ook gretig op in en laat de dames bloedig wraak nemen. Het acteerwerk is uitstekend en de wanhoop, pijn en wraaklust spatten uit de ogen van de vrouwen. Het gevoel van isolatie en hopeloosheid wordt versterk doordat er, met name tijdens de beruchte scène, alleen omgevingsgeluiden te horen zijn. Het geheel speelt zich op klaarlichte dag af en geeft je het gevoel dat het kwaad altijd en overal kan toeslaan. Met extreme close-ups wordt je als het ware gevangen genomen in de nachtmerrie. De lange statische shots werken soms effectief maar slaan soms ook de plank mis. Een voorbeeld hiervan is de scène waarin een van de meiden haar shirt verwisseld en een sigaret opsteekt in een toilet. Dit duurt onnodig lang en heeft verder ook geen functie voor het verhaal.

De ruwe editing en de sterke belichting zijn waarschijnlijk bedoeld om zo het jaren '70 exploitationsfeertje te realiseren. De film ziet er dan ook niet gepolijst uit en dat versterkt de naargeestige sfeer. Waar een recentelijk nare film zoals Hostel nog als een zieke fantasie aanvoelt, ben je bij I’ll Never Die Alone in de bittere werkelijkheid beland. In dat opzicht is de film dan ook geslaagd, hij geeft oprecht een nare nasmaak die je maar zelden ervaart tijdens een film. Het hangt dan ook sterk af van de individuele kijker of je een dergelijke helletocht wilt meemaken. Vond je I Spit on your Grave al een hele beproeving dan zou ik bij I’ll never die alone helemaal wegblijven. Degene die het aandurven zullen de film niet snel vergeten en na afloop waarschijnlijk een hete douche nodig hebben.

De dvd bevat helaas geen extra’s behalve een trailer. Ik had graag wat meer willen weten over de motivatie tot het maken van deze film en hoe de meiden zich hebben voorbereid op hun immens zware rollen. Maar het is al heel wat dat een distributiemaatschappij het aandurft een film als deze uit te brengen.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.