Kaboom

Araki's abc: A is van Apocalyps, B is van Biseksueel, C is van Complottheorie

Op het audiocommentaar van Kaboom zegt hoofdrolspeler Thomas Dekker over de film van Gregg Araki: “This is the point where people make up their mind about the movie, you will either hate it with a passion, or it will be your favorite movie ever”. Hij heeft het over het einde van de film. Een einde dat zo chaotisch, onconventioneel en van de pot gerukt is dat de voorgaande 70 minuten het toppunt van subtiliteit lijken. De eerste 70 minuten zijn echter niet minder absurd.




Thomas Dekker speelt Smith, een biseksuele student die tussen zijn seksuele avontuurtjes door een mysterie probeert te ontrafelen dat verband lijkt te houden met zijn aankomende negentiende verjaardag. Hij heeft mysterieuze en voorspellende dromen, ziet in een dronken bui een vrouw vermoord worden door mannen in dierenmaskers en moet aanzien dat zijn beste vriendin, Stella, een relatie aanknoopt met een levensgevaarlijke Franse heks. En dan is er ook nog de mysterieuze London, een van de nieuwe scharrels van Smith die zich al snel ontpopt tot tweede hartsvriendin. En dit zijn slechts de eerste twintig minuten.

Kaboom verwerkt naast deze elementen ook nog drugsgebruik, autofellatio, New World Orders, hippe concerten, mensen genaamd Thor en telekinetische krachten in de volslagen krankzinnige plot. De film zwalkt dronken naar het einde toe en breekt daar alle filmregels rondom verhaalopbouw alvorens er overheen te kotsen. Het einde zal, zoals Dekker zegt op het toffe audiocommentaar, inderdaad de kijker voorgoed distantiëren of voorgoed aan zich binden. Het helpt voor ondergetekende dat Kaboom zichzelf geen moment écht serieus lijkt te nemen. Het is niet alsof de film zichzelf constant belachelijk maakt, verre van zelfs, maar een knipoog is duidelijk aanwezig. Het plezier spat van het doek af.

Araki merkt in het audiocommentaar op dat deze film meer Smiley Face is dan Mysterious Skin. Mysterious Skin is zijn alom gerenommeerde film rondom seksueel misbruik: stijlvol maar heftig. Smiley Face is een totaal stompzinnige stonerkomedie die doelbewust wansmaak hoogtij laat vieren. Hij heeft gelijk: Kaboom lijkt op Araki's eerdere films als The Doom Generation en Nowhere, zij het dat de humor dikker is aangezet en dat ondanks de duistere gebeurtenissen de film vederlicht blijft. Wanneer personages doodgaan, ontvoerd worden, bedreigd worden of veranderen in halve junkies heeft dit geen gevolgen voor de toon van de film. Het blijft een kolderieke boel, prachtig geschoten, maar zonder diepgang.  De film lijkt vooral een ode aan de (seksuele) vrijheid en laat zich dientengevolge niet onderwerpen aan zoiets “stompzinnigs” als plotontwikkeling, emotionele diepgang of een moralistische boodschap. “It's all fun and games.” Het ligt aan de kijker of hij zich hier aan stoort.

De dvd
Extra's bestaan uit het toffe audiocommentaar. Helaas wordt er in dat audiocommentaar veel gesproken over verwijderde scènes en (naar het schijnt weinig zachtzinnige) bloopers, maar deze zijn niet meegenomen op de schijf. Jammer.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.