Door Eva Knoet
21/11/2011
La Piel Que Habito
Maestroooh van de Spaanse cinema Pedro Almodóvar, bekend van films als Volver en Hable Con Ella (Talk to Her), is terug in de bioscoop met zijn nieuwe film: La Piel Que Habito, oftewel De huid waarin ik woon. Een tragisch verhaal over een briljante chirurg, Robert Ledgard (Antonio Banderas), die in zijn privé laboratorium bezig is met het ontwikkelen van een superieure, maar menselijk aandoende, huid. Maar eigenlijk is hij vooral bezig met zijn proefkonijn en het verwerken van zijn gekwelde verleden.
In oorlog en liefde is alles geoorloofd... Dit neemt La Piel Que Habito ten harte wat leidt tot een machtsspel wat eigenlijk te bizar voor woorden is, maar subliem is uitgewerkt waardoor de kijker geen moeite hoeft te doen het te accepteren. Alles lijkt te kloppen in deze film. Het verhaal zit zo strak in elkaar dat het nog niet eenvoudig is over de verhaallijn te vertellen zonder belangrijke verhaalelementen te onthullen, die u natuurlijk zelf wil gaan ontdekken. Ledgard streeft gedurende de film naar perfectie. Deze kwaliteit lijkt afgeleid van de meester (Almodóvar) zelf. De aandacht voor detail in deze film is indrukwekkend; visuele details zoals bepaalde schilderijen die we meerdere malen in de film zien en bijdragen aan de diepgang van het Ledgard personage, kleine verwijzingen in dialogen die de cirkel van het verhaal rond maken en perfecte overgangen die wellicht bij een eerste bezoek niet eens opvallen. Deze film wordt alleen maar beter als je hem vaker bekijkt.
Naast de details is er natuurlijk ook aan de grote lijnen gedacht. De manier waarop Almodóvar de flashback structuur toepast, is iets anders dan ‘normaal’ maar voor deze film precies goed op maat gesneden. De cast blinkt ook uit met Banderas voorop. Opvallend is de fysieke vergelijking die te trekken valt tussen de huishoudster van Ledgard (Marisa Paredes) en de moeder van Vincente (Susi Sánchez), om nog maar eens een laag aan het verhaal toe te voegen.
Daarnaast biedt de film voldoende ingangen om de diepte in te gaan voor kijkers die daar behoefte aan hebben. Zo zou La Piel Que Habito een interessant onderwerp zijn voor een studie naar de theorie van Laura Mulvey over de mannelijke ‘gaze’. Deze heeft betrekking op de machtsverhouding van de hetrosexuele man, in dit geval Ledgard, en hoe de cameravoering daar aan mee werkt. Verdiept door het gebruik van het surveillancesysteem op het landhuis en de seksualiteit van Vera (Elena Anaya). Daarnaast zijn er voor de Almodóvar liefhebbers verschillende auteuristische kenmerken te herkennen die we eerder in zijn werk, bijvoorbeeld in Volver, hebben gezien. Hierbij kunt u denken aan de manier waarop er met de dood omgegaan wordt in zijn films. Maar de diepgang kan ook buiten de filmtheorie getrokken worden bijvoorbeeld door te kijken naar de behoefte van mensen om een statement te maken, om gezien te worden door de rest. Waarin zowel de muur die Vera onder schrijft als het werk van Ledgard kan worden betrokken.
Het is wellicht nog wat vroeg maar het Oscar seizoen 2012 lijkt officieel geopend. Het moet gek lopen wil La Piel Que Habito geen nieuwe Best Foreign Language Film nominatie opleveren voor Almodóvar. De competitie zal van zeer goede huizen moeten komen om deze film te verslaan. Kortom, een van de beste films van het jaar die u zeker gezien moet hebben!
