La Fille du Rer

Geloofwaardige gok naar de waarheid

Parijs 2004: Een jonge vrouw wordt gevonden in de metro. Ze is toegetakeld met een mes en op haar buik zijn hakenkruizen getekend. Het is de tijd van anti-semitisch geweld. De jonge vrouw doet aangifte van mishandeling, maar trekt deze na een aantal dagen weer in. Het was een leugen en zette heel Frankrijk op zijn kop. Regisseur André Téchiné, bekend van Les Temoins en La Temps Qui Changent, gist met La Fille Du Rer naar de achtergrond van deze gebeurtenis.



Jeanne is een jonge vrouw van begin twintig. Ze woont samen met haar moeder Louise in een voorstad van Parijs, de twee hebben een hechte band. Jeanne is op zoek naar een baantje als secretaresse, maar zonder veel overtuiging. Haar moeder regelt een sollicitatiegesprek bij de Joodse advocaat Bleistein, een vroegere vriend. Het loopt uit op niets. Het kan Jeanne weinig schelen; ze is verliefd. Dromerig skeelert ze met haar geliefde door de bossen. Een terugkerend tafereeltje dat mooie shots van blauwe luchten en fel groene struiken oplevert. Een verliefde Jeanne betekent echter dat zowel moeder Louise als de kijker minder grip op haar krijgt. Wanneer Jeannes vriend wordt neergestoken en haar laat vallen, raken we haar helemaal kwijt.

De sores van Jeanne worden afgewisseld met scènes uit het leven van Samuel Bleistein en zijn familie. Hoe Bleistein zich profileert in het openbare leven, de bar mitswa van kleinzoon Nathan, de weer opbloeiende liefde tussen zijn zoon en ex-schoondochter: Niets blijft de kijker bespaard. Hoe sympathiek en grappig deze personages soms ook zijn, de verhaallijn rond deze familie is wat overbodig en storend in het geheel.

Vanuit het niets zien we Jeanne met een mes voor de spiegel staan. Ze maakt een snee achter haar oor, een aantal in haar wangen en snijdt een stuk haar af. Vanwege het dicht op de huid filmen van dit moment en minimaal gebruik van muziek, is deze scène zeer indringend en realistisch. Dichterbij Jeanne komen we bijna niet. Waarom ze aangifte doet van een aanval, waarom ze juist de Joodse gemeenschap hierin betrekt, we weten het niet. 'Ik wou liefde, maar kreeg het tegenovergestelde,' zegt Jeanne als de situatie geëscaleerd is. Wijzer dan deze uitspraak wordt de kijker niet.

Een grote meerwaarde aan La Fille Du Rer is het acteerwerk van alle acteurs. Alle personages, onnodig of niet, worden sterk neergezet door hun vertolkers. Zo komt de kijker door het natuurlijke spel van hoofdrolspeelster Émilie Dequenne iets dichter bij de ondoorgrondelijke Jeanne. Toch zorgt Dequenne ervoor dat we niet té dichtbij komen, om het mysterie van het personage en haar daad in stand te houden. Maar de absolute ster van de film is toch Catherine Deneuve. Met subtiel spel legt ze de emoties van een moeder in een moeilijke positie bloot.

Regisseur Téchiné probeert het "waarom" van een incident dat heel Frankrijk overhoop haalde te achterhalen. Téchiné komt dicht bij de aanstichtster van het incident, maar er blijft raadsel en ruimte voor de kijker om de waarheid zelf te creeëren. De rol van de media, die sterke invloed hadden op de opschudding rond de gebeurtenis, blijft helaas onbesproken in de film.