Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

Natuurlijk gooit de plaatselijke politie roet in het eten waardoor de kraak transformeert in één gigantisch schietgevecht. Uiteindelijk slagen enkel José, zijn achtjarig zoontje Sergio en Antonio er in te ontsnappen door een taxichauffeur en diens klant te kidnappen. Ze besluiten te vluchten naar Frankrijk om daar een nieuw leven op te starten en stoppen bij een klein cafeetje om de weg te vragen. De aanwezigen blijken echter niet van de meest normale soort te zijn en vertellen hen dat ze, om de grens te bereiken, via Zugarramurdi moeten. Daar heeft het gezelschap ogenschijnlijk geen probleem mee, al kan dat niet van de taxichauffeur gezegd worden. Hij heeft namelijk gehoord dat het dorpje bewoond wordt door een horde kwaadaardige heksen.

Aangezien er geen enkele andere optie is, slaat José de waarschuwing van de chauffeur in de wind en besluit om toch door het dorp te rijden. Onderweg moeten ze stoppen voor een vrouw die hen een lift vraagt. Na enige twijfel nemen ze die mee en brengen ze naar haar eindbestemming: een waar kasteel. Het gezelschap gaat mee naar binnen en maakt kennis met de moeder van de vrouw en haar eigen dochter. De bloedmooie jonge vrouw krijgt al snel alle aandacht van zowel José als van Antonio, maar door hun flirterig gedrag verliezen ze Sergio uit het oog. Vanaf dat moment wordt het alsmaar duidelijker dat de bedoelingen van deze drie vrouwen niet bepaald eerbaar zijn. De komende nacht wordt een ware strijd tussen de mannen en de bovennatuurlijke vrouwen. Een battle of the sekses gaat van start.

Heksen hebben al altijd bestaan. Zo blijkt uit de geschiedenisboeken en in deze hilarische nieuwe film van Álex de la Iglesia, ook wel Witching and Bitching genoemd. Dat wordt al duidelijk gemaakt in de begincredits waar er afbeeldingen van toverkollen door de eeuwen heen op je netvlies afgevuurd worden en waar je zeker Angela Merkel en Margaret Thatcher in zal herkennen. De toon is dus gezet. Het begin van de film doet je als kijker bijna smachten naar meer. De overvalscéne is op hetzelfde moment zowel spannend, gewelddadig als grappig. Vervolgens wordt er een beetje gas teruggenomen, kwestie om wat beter kennis te maken met de ‘helden’ van de film. Vervolgens, op het moment dat de hellevegen ten tonele verschijnen, wordt het gaspedaal opnieuw volledig ingedrukt.

En laten de heksen hier dan ook de meest interessante personages zijn met dan vooral Carolina Bang op kop. De mooie Spaanse actrice heeft voor Balada triste de trompeta al samengewerkt met regisseur de la Iglesia. Daarin vertolkt ze weliswaar een personage dat heel verschillend is, namelijk een lieve circusartieste die het slachtoffer werd van een agressieve man. In Las brujas de Zugarramurdi vertolkt ze een sterke vrouw en dat is maar zacht uitgedrukt. Haar personage is zowel een stoere als sexy bikerchick heks. Je kan er gewoon niet naast kijken, want in elke scène waarin Carolina komt opdraven steelt ze de (freak)show. Maar ook topactrice Carmen Maura trekt de aandacht als opperheks Graciana. Zij werkte in het verleden al meerdere keren samen met Pédro Almodovar en had in 2009 de eer om tijdens de opnames van Tetro geleid te worden door de legendarische Francis Ford Coppola.

Het is niet alleen te danken aan het talent van de voorgenoemde actrices dat de heksen opvallen. De manier waarop de feeksen geportretteerd worden is op zijn minst origineel te noemen. Ze zijn als het ware moderne versies van die alomgekende lelijke schepsels met toverhoed die een beetje rondvliegen op hun bezem. Toch speelt een bezem in een bepaalde, zij het hilarische, scène een belangrijke rol. Veel zal ik er niet over verklappen, maar na het zien hiervan zal je een andere kijk hebben op het alomgekende poetshulpstuk.

Álex de la Iglesia scoort trouwens ook met het scenario dat hij zelf schreef. Althans grotendeels, want tijdens de grote finale verliest de Spaanse cineast eventjes de pedalen. Daardoor krijg je ietwat het gevoel dat de man een beetje teveel uit zijn film wou halen. Spijtig, want voor de rest is er weinig op aan te merken. Ook de visual effects zijn verre van slecht te noemen. Wanneer je de heksen op de muren ziet lopen en op het plafond ziet rondslenteren geloof je het bijna écht. Buiten het feit dat de finale een beetje té vergezocht is, is Las brujas de Zugarramurdi een uitermate genietbare film die zodanig over the top is dat je bijna 105 minuten lang zit te schaterlachen. Op en top griezelentertainment met massa’s macabere humor. Ga deze film als de bliksem bekijken!