Le Prénom

Spelplezier kan Franse komedie niet redden

Een familie komt samen om te dineren. Gaandeweg de avond blijken er dingen te zijn die men nog niet van elkaar wist. Geheimen, die scheurtjes veroorzaken in het familieportret. De avond eindigt in rotzooi, letterlijk en figuurlijk, om de volgende ochtend de familieleden gelouterd te doen ontwaken. Het concept van de Franse komedie Le Prénom, een film geschreven en geregisseerd door Matthieu Delaporte en Alexandre de la Patellière, is niet bepaald vernieuwend. Dat hoeft niet erg te zijn, als de uitwerking maar scherpzinnig is. Juist daar schort het bij deze film echter volledig aan.



Le Prénom opent met een wervelende, maar ook wat geforceerde introductie van de personages. De intellectuele Pierre (Charles Berling), zijn vrouw, lerares Elisabeth (Valérie Benguigui), haar broer Vincent (Patrick Bruel), diens jongere vrouw Anna (Judith El Zein) en tot slot de jeugdvriend Claude (Guillaume de Tonquédec). Alle personages komen samen voor een diner bij Pierre en Elisabeth thuis. Daar wordt de hele rambam in gang gezet wanneer Vincent bekend maakt hoe hij en zijn vrouw Anna hun aanstaande kind zullen gaan noemen. De eerste opschudding is dan veroorzaakt en vervolgens denderen de misverstanden en onverwachte bekentenissen onverminderd voort.

Daar zit ook direct een groot pijnpunt van Le Prénom. Het tempo is afpeigerend. Bijna de hele film door staat iedereen in dezelfde, hoge versnelling. Alleen tegen het einde is er een pas op de plaats. Wanneer - o cliché - de introverte van de groep eindelijk ook zijn zegje doet. Maar direct daarna schakelt men weer terug naar de hoge versnelling. Zo voelt de scène als de onvermijdelijke break in een technoplaat. Even rust en dan beukt de beat je voeten weer de vloer af. In een zweterige discotheek is dat misschien geen probleem, in een bioscoop wel.

Maar wat de film nog het meest opbreekt is het gebrek aan een angel. Want ondanks alle hoogoplopende gemoederen wordt het nergens gevaarlijk. Het script is zeker niet slecht en de acteurs passen naadloos in hun rollen. Maar dat is nu juist het probleem. Het is te veilig, het schuurt nergens. Het is een euvel waaraan naar mijn mening veel Franse komedies lijden, wat niet wegneemt dat ze in hun thuisland de kassa’s vaak flink doen rinkelen.

Le Prénom is gebaseerd op de gelijknamige, en ontzettend succesvolle, toneelvoorstelling die gespeeld werd met nagenoeg dezelfde acteurs en met aan het roer dezelfde regisseurs. Die geschiedenis is voelbaar. Want wat onmogelijk valt te ontkennen is het spelplezier van de acteursgroep. Ze zijn duidelijk op elkaar ingespeeld en er zijn momenten waarop hun venijnige steekspel zo enthousiast wordt gespeeld dat het aanstekelijk werkt. Het zijn de lichtpuntjes in een film die verder vooral aanvoelt als een tergend lange zit.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.