Door Steven Lambrecht a.k.a. Ash

De jongeman had onder invloed een auto gepikt om een avondje te joyriden. Plots wordt zijn criminele activiteit echter stopgezet wanneer hij onder het wakende oog van Rachel een zonderlinge man aanrijdt. Op het moment dat Rachel en de jongeman naar het slachtoffer gaan kijken, blijkt dat die op mysterieuze wijze verdwenen is. Eens aangekomen op het bureau maakt de agente op een niet zo'n prettige manier kennis met haar overste en twee collega’s. Ze doet haar verhaal uit de doeken waarna agente Mundie en haar partner Warnock op zoek gaan naar de John Doe. Het duurt niet lang eer ze met de man terugkeren en, aangezien hij niks zegt, besluit sergeant Macready hem een nachtje in de cel te steken. Daar maakt hij kennis met Caesar en nog twee andere arrestanten. Het duurt niet lang eer de eerste dode valt en de zonderlinge man zijn plan aan het gezelschap prijsgeeft. Het is namelijk zijn bedoeling om tegen middernacht de aanwezige zondaars mee te nemen naar de hel. En er blijken maar weinig personen in het politiebureau te zijn die niks op hun kerfstok hebben staan.

Het verhaal van Let Us Prey kan je onmogelijk origineel noemen. Toch is dat hier geen heikel punt, want het talent van debuterend regisseur Brian O’Malley weet dit te omzeilen en een lekker bloederige en sfeervolle horrorfilm af te leveren waarbij het nagelbijten nooit ver weg is. Dit wordt al onmiddellijk tijdens de opening credits duidelijk door de aanwezigheid van talloze kraaien en de grauwe camerabeelden. O’Malley steekt zijn voorliefde voor de genrefilm hier niet weg en combineert verschillende sub-genre’s. Het serial killer aspect wordt in deze film vermengd met de demonische thriller. Door het feit dat deze film zich afspeelt in een klein politiekantoortje kan ook de vergelijking met Assault on Precinct 13 (John Carpenter, 1976) gemaakt worden. Dit alles overgoten met enkele liters bloed.

Hoewel de sfeer er al van bij het begin in zit, gaat de film relatief rustig van start. Totdat de achtergrond van de hoofdpersonages meer en meer duidelijk wordt. Je merkt al snel dat enkel de protagoniste van dienst 'vrij van zonde' is, waarna de bodycount echt begint. De gorehounds zullen bij sommige scènes een meer dan voldaan gevoel krijgen, zeker wanneer een van de meest gestoorde seriemoordenaars uit de recente filmgeschiedenis geïntroduceerd wordt. Ook qua cast word je absoluut niet teleurgesteld. In de hoofdrol herkennen we de charismatische Liam Cunningham die hier een personage neerzet zoals je hem het liefst ziet: een mysterieuze villain met een blik die meer zegt dan duizend woorden. Door zijn volle baard en lange trenchcoat lijkt hij misschien iets te clichématig om de alomgekende zieltjesverzamelaar te portretteren, maar dankzij het talent van Cunningham werkt het zonder problemen. Niet enkel hij, maar ook Niall Greig Fulton (Dr. Duncan Hume) vertolkt trouwens zijn rol op bijzonder effectieve manier. En voor de kenners is de knappe Schotse Polyanna McIntosh aanwezig als agente Rachel Heggie. Zij is vooral bekend als The Woman (2005) uit de gelijknamige film van regisseur Lucky McKee. De jonge actrice zet hier een vrouw met ballen neer die perfect in het rijtje past bij Ellen Ripley en Sarah Conner.

Het mag ondertussen duidelijk zijn dat ik het heel moeilijk heb om negatieve aspecten over deze film te vinden, maar het is een feit dat Let Us Prey gewoonweg top is en al zeker voor een debuutfilm. De sfeer is zo duister als de nacht wat de spanning een absolute meerwaarde geeft, de acteurs geven het beste van zichzelf, de make-up effecten zijn van een hoog niveau en de vertelstijl van Brian O’Malley verflauwt geen enkele seconde. Let us Prey is een brutale horrorthriller die van bij het begin tot op het bloederige einde geen enkel moment weet te vervelen. De film ging op het festival zelfs met de thrillerprijs lopen en dat was dik verdiend! Een absolute aanrader!