Door E. Frog

En dat geldt volgens mij ook voor dit vervolg, want wie wil er nu niet weten wat er uiteindelijk met het misvormde muziekgenie gebeurde? Dat we u dit in de maag splitsen heeft dus helemaal niets te maken met het feit dat uw hoofdredacteur een zwak heeft voor dit soort entertainment, bij-lan-ge niet...In ieder geval heb ik reeds m'n mooiste movieshirt aangetrokken, de toneelkijker op zak en ben ik klaar voor de verdere avonturen van de operageest.

 

De musical loopt ondertussen al een tijdje, maar het is al sinds het gerucht de ronde begon te doen dat er een vervolg zou komen op de meermaals bekroonde Phantom musical, dat er discreet, en heel wat minder discreet, gefluisterd werd dat zoiets gelijk zou staan aan heiligschennis. Het zou namelijk een blaam zijn om op het fantastische, klassieke verhaal van Gaston Leroux een vervolg te breien. Maar is de musical van Andrew Lloyd Webber, die zich zich in al zijn verschijningen iedere keer bewezen heeft, al niet lang uitgegroeid tot iets op zichzelf staand? Meer dan 10 jaar werd er trouwens gebroed op de nieuwe productie en er zijn kosten noch talent gespaard om het origineel alle recht aan te doen. Lover Never Dies is dus niet zomaar een gooi naar wat extra cash en daarbij weet god en klein pierke dat Lord Webber het al lang niet meer hoeft te doen voor wat extra greens. Dus waarom zou de man geen vervolg mogen maken op zijn creatie. Al blijft natuurlijk de prangende vraag of hij in zijn opzet is geslaagd, want zo'n monument evenaren is geen lachertje.

 

We zijn ondertussen 10 jaar na de grote operabrand in Parijs en met de hulp van Madame Giry en haar dochter Meg heeft de operageest een muzikale freakshow uit de grond gestampt op Coney Island. De show kent zeker succes, maar de grandeur en passie die zijn vroegere producties hadden zijn niet meer aanwezig omdat het fantoom nog steeds treurt om het verlies van zijn enige liefde en muze Christine. En plots staat de Angel of Music met haar man en zoontje bijna letterlijk voor zijn deur. Voor de laatste maal worden gruwelijke plannen gesmeed en harten gebroken...

 

 

Het eerste wat opvalt, toch met de Blu van de 25jarige jubileum van Phantom in gedachten, is dat we geen deel meer uitmaken van het publiek, maar alles van wat dichterbij beleven,  meer als bij een traditionele film. Of je deze aanpak kan waarderen is strikt persoonlijk, net zoals je het al dan niet kan appreciëren dat er is geopteerd voor de Melbourne productie ipv de populaire West End versie met Sierra Boggess en Ramin Karimloo in de hoofdrollen. Ik had liever de stemmen van deze 2 nog eens door de speakers horen weerklinken, maar de Australische cast is natuurlijk ook niet van de minste, daar zorgt de strenge “quality control” wel voor. Toch niet onbelangrijk om te vermelden is dat de Aussies iets meer “opera” klinken dan de Britten. Ook noemenswaardig is dat Raoul's stem(Simon Gleeson) duidelijk niet het niveau haalt van de 2 hoofdrolspelers(Ben Lewis en Anna o' Byrne), gelukkig is het personage net zoals bij het origineel het vijfde wiel aan de wagen en is zijn tijd on stage beperkt. Meg Giry(Sharon Millerchip) krijgt dan weer een grotere rol toegedeeld en dat valt absoluut niet te beklagen. Haar stem is volgens mij het dichtst dat je ooit gaat komen tot hemelse klanken zonder eerst het loodje te leggen.

 

Qua verhaal gaat Webber wel erg ver de theatrale toer op om emoties los te weken bij zijn publiek en veroorloofd hij zichzelf iets te veel vrijheden met betrekking tot het bronmateriaal. Zo krijgt een cruciale scène uit het origineel plots een wrange nasmaak door hier een ondoordachte, maar uitermate grote wending in het verhaal voor te stellen.  Ook bij sommige van de liedjes had ik gemengde gevoelens. Er zijn aantal songs die gewoon amuzikaal klinken(oa Devil Take the Hindmost) en/of bovendien veel te lang duren. Maar, en dat is een grote maar, er wordt veel goedgemaakt door de fantastische titelsong, het duet Beneath a Moonless Sky en de melancholieke Coney Island Waltz. Het zijn 3 songs die ondertussen  reeds fan favourites zijn. En The Beauty Underneath mag op cd dan weinig indruk maken, on stage heeft deze rockkreet een oerkracht die doet terugdenken, en naar mijn bescheiden menig niet moet onderdoen voor het originele Phantom nummer. Tel daarbij een production design om duimen, vingers en andere aanhangsels bij af te likken, een overtuigde regie, en last maar zeker not least, de kwaliteiten van Webber als componist, en de nochtans duidelijke minpunten vallen zo goed als in het niets.

Samengevat: als je begint te ontleden valt er heel wat aan te merken op deze “onofficiële” sequel, maar als totaalspektakel is er nog steeds weinig dat hier tegen op kan. Fans van  muzikale überkitsch zullen er van smullen, dat heb ik in ieder geval toch gedaan...oeps!

 

Niet alleen is de beeldvoering meer dynamisch, ook het hyperrealisme van de jubileumfilm is verruild voor een wat warmer en gestileerd beeld. Ondanks de sobere belichting zijn er altijd voldoende details te vinden op de kostuums en barokke sets, die zich trouwens uitstrekken tot in de nok van de zaal. Qua scherpte is er zeker ruimte voor verbetering. Zwartwaarde en contrast daarentegen is perfect en kleuren(ieder shot zit er vol van) zijn bijzonder levendig zonder ooit onnatuurlijk over te komen. Verdere foutjes zijn verwaarloosbaar.


 

Net zoals het beeld wat warmer aandoet, klinkt ook deze DTS HD 5.1 wat voller(we zijn nog steeds aan het vergelijken met de Phantom jubileum Blu). De 3 voorste speakers zorgen dat de stemmen op alle hoogtes en laagtes kristalhelder worden geproduceerd terwijl de muziek niet kieskeurig is en mooi de volledige opstelling benut. Er zijn ook meer surround effecten geïntroduceerd. Zo kan je bvb geluiden uit de naburige haven op de achtergrond opmerken, hoor je de lampen van de pers langs alle kanten ploffen wanneer Christine in Brooklyn aankomt en kan het spook het niet laten om verstoppertje te spelen in de surrounds. Een welverdiende A+ 

Sobertjes, enkel een Making Of.