Door E. Frog

Ik ben nooit een grote fan geweest van de Mission Impossible films. Ik had het altijd moeilijk met de nodeloos ingewikkelde plots, het gedoe met de maskers(het deed me veel te hard denken aan Scooby Doo) en het feit dat ieder deel opnieuw een one man show was van Tom Cruise. De 3 vorige delen hadden zeker hun amusementswaarde, toch was er altijd wel iets dat me parten speelde om een echte connectie te maken met de missies van Ethan Hunt. Maar wie ben ik om kritiek te spuien over een franchise die duizenden fans achter zich heeft en goed is voor een gezamenlijk box office cijfer van maar liefst meer dan 1,5 miljard dollar. Toch kan ik niet de enige zijn geweest die vond dat er ruimte was voor verbetering, want merkwaardig genoeg zijn met Ghost Protocol plots alle problemen opgelost waar ik voordien mee zat. 

 

First & foremost, voor al diegenen die met een bang hartje hebben gezeten over de keuze van regisseur kunnen gerust ademhalen. Brad Bird maakt met zijn live action debuut namelijk een buitengewoon zinderende actiefilm, die ondanks de spectaculaire stunts en een ongetwijfeld grote hoeveelheid computercamouflage, heel overtuigend blijft. Ironisch genoeg voorziet Bird, die voordien zijn sporen verdiende in het animatiewereldje, ons van meer uitgediepte personages dan we gewoon zijn van de reeks en hebben ze bovendien een flinke dosis menselijkheid meegekregen. Zodoende zijn ze ver verwijdert van de supercartoons uit John Woo zijn versie en krijgen we voldoende emotionele drive om Hunt's missie van de eerste tot de laatste seconde al nagelbijtend mee te volgen. En volgen kan je zonder moeite met een plot dat zijn schare aan intrige heeft alsook de nodige twists, zonder dat het zich intelligenter moet voordoen dan het in werkelijkheid is. Er is een wonderlijk werkende mix van old school spionage en high tech gadgets(beetje vergelijkbaar met Bird's The Incredibles) en bovendien blijft het Scooby Doo gehalte tot een minimum, als is er wel een running gag voorzien met de maskers. Wat ons brengt tot de humor in de film, want een Brad Bird film zonder gags: I don't think so. Zo is er oa een scène met een retinascanner, een rijdende trein en vreselijk in de weg zittende palen. Aan u om de punten te verbinden, maar dit is vintage Bird. 

En het stopt daar niet. Hoewel Cruise nog altijd de grote attractie is maakt hij nu heel duidelijk deel uit van een team waarvan de leden mooi tezamen werken en iedereen zijn moment krijgt om te schitteren. Op die manier wordt er ook slim gewerkt aan de toekomst van de franchise en is er reeds mogelijke opvolging als Cruise besluit om op pensioen te gaan en met het moederschip naar de planeet Splaark vertrekt. Heb trouwens van Travolta gehoord dat het daar in oktober zeer mooi weer is.

 

Was er eigenlijk wel iets te vrezen? Heeft Bird zich met het schrijven en regisseren van Family Dog, Ratatouille, The Iron Giant en last but certainly not least, The Incredibles, al niet meer dan bewezen op het vlak van personages, verhaal en strak gechoreografeerde actie? Misschien dat er voor de diehards iets te veel afgeweken wordt van de originele formule en we misschien too close for comfort bij Jason en James zijn terechtgekomen. Toch vermoed ik dat er met zo'n kanjer van een actiefilm weinig te klagen zal zijn. 

Als ik al 1 kritiek heb dan is het dat we Cruise hier enkel te zien krijgen als het icoon en niet de acteur. De film vereist geen inspanning a la Magnolia, maar een beetje minder million dollar façade had geen kwaad gekund. Al begin ik me echt af te vragen of die Cruise nog wel bestaat. 

Deze hiccup terzijde, Bird heeft het onmogelijke mogelijk gemaakt, want voortaan ben ik fan! 

 

Bij sommige films is het soms moeilijk kiezen omdat er niets is dat er echt uitspringt. In GP is het ook geweldig moeilijk, maar om volstrekt andere redenen, er zijn namelijk een boel gouden momenten. Laten we het maar houden op Hunt zijn beklimming van het Burj hotel in Dubai waar hij van buitenaf tot de 130ste(!) verdieping moet klimmen met alleen een dosis moed, geluk en een defecte kleefhandschoen. 


 

Wow! Buiten een paar miskleuntjes(je hebt ze in iedere familie) kan je meestal van Paramount/Universal op aan. Zelfs hun catalogustitels zijn meestal zodanig onder handen genomen dat ze het maximum uit de film te halen. En als het om een nieuwe release gaat dan is het resultaat meestal sensationeel. Dit beeld is alles wat je van Blu-ray verwacht. 3Dimensionaal, met fantastische kleurreproductie, sterke zwartwaarden/contrast en een scherpte waar Gilette geld voor zou betalen. Waarom dan geen full score? Wel, bij grote schermen zal het opvallen dat er in sommige donkere vlakken regelmatig wat crush te vinden is en hier en daar lichte digitale noise. 

 

Wow x 2! Je hebt soundtracks en je hebt soundtracks. En dit is er een van die laatste, een soundmix die zelfs mijn huidige favoriet(niet toevallig ook een 7.1 van Paramount: Dark of the Moon) een uppercut geeft, een kick in ze nuts toedient en voor wat extra peper, nog wat zand in de ogen strooit. Dit is 7.1(Dolby True HD) zoals je het nog nooit gehoord hebt. De mensen van de sound design hebben zowat alles, tot de kleinste dingen een geluid gegeven en dit komt allemaal met een ongehoorde helderheid en realisme tot in de kamer. Subtiel en toch enorm potent, met exemplarisch ruimtelijk effect en 3D sturing. Tevens wordt geen enkele speaker gespaard, het beste voorbeeld hiervan de scène waarin Ethan zijn tegenstander achtervolgd in een zandstorm. Maar kom, om een lang verhaal kort te houden, je moet GP alleen al in huis hebben voor zijn voortreffelijke surroundmix. Het is dan ook bizar dat de film op de voorbije Oscar's geen beeldje wegkaapte. Zodoende gaan we volgende maand Hugo, de winnaar, eens extra het vuur aan de schenen leggen. Beste buren, u bent bij deze gewaarschuwd!


 

Het mist een aantal commentary tracks, maar voor de rest is dit een mooi gevuld en geweldig informatief stel extra's. 

Mission Accepted : Heating Up In Dubai/Vancouver Fisticuffs 

Impossible Missions : The Sandstorm/Props 

Deleted Scenes met optioneel commentaar van regisseur Brad Bird

Een Alternatieve Openingsscène