Passengers
Gemis aan cruciale onderdelen
Een jaar na de Amerikaanse release worden we getrakteerd op Passengers, een thriller met Anne Hathaway en Patrick 'Nite Owl' Wilson. Het is een interessant plot met enigszins sterk spel, maar mist cruciale elementen om de film echt indrukwekkend te maken. Wat over blijft is een tamelijk vluchtige film met een plot dat zijn uiterste best doet om aangrijpend te zijn, maar hier toch niet in slaagt.
Na een vage vliegtuigcrash krijgt Claire de opdracht om de overlevenden psychisch te begeleiden. Onder hen bevindt zich Eric, vreemd genoeg zeer optimistisch over het ongeluk. Eric weigert 'geholpen' te worden door Claire, maar ze staat erop hem te helpen. Wanneer ze echter met de patiënten komt te praten, komen mysterieuze verdwijningen, onverklaarbare theorieën en lugubere mannen aan bod. Was het een ongeluk, of is er meer aan de hand? Met het stijgende aantal verdwijningen moet Claire dit zo snel mogelijk uit zien te zoeken.
Verreweg het interessantst aan Passengers is de manier waarop het verhaal wordt verteld. In tegenstelling tot een ontrafeling à la Lost wordt er de tijd genomen voor het mysterie, wat het een stuk aangenamer maakt om naar te kijken. We worden niet overladen met special effects shots van een brandend vliegtuig dat in tweeën breekt en met een driedubbele salto in de grond wordt geplant. Door afstand te nemen van het spektakel onderscheid Passengers zich wel van andere films in zijn genre. Jammer is het dan wel dat het aspect waarop het zich wel werpt, aan de matige kant is. Het verhaal zelf is als een net beginnende autorijder die een heuvel op wil. Soms wordt het verhaal volledig aan de kant geschoven, soms krijgen we uit het niets intense analyses.
Uiteraard zijn alle ogen gericht op Hathaway, die een serieuzere rol aanneemt net als haar rol in Rachel Getting Married, waarvoor ze vorig jaar werd genomineerd voor een Oscar. Haar thriller/suspense-ervaring komt iets minder uit de verf, maar het lijkt ook alsof ze niet goed met het script overweg kan. Haar panische manier van spelen komt niet over als sterk, maar lachwekkend. In kalmere scènes, bijvoorbeeld die met Eric, is het spel aan de betere kant, vooral ook te danken aan Wilson die wederom goed resultaat levert.
Een sterk minpunt van Passengers is dat het de kijker niet de mogelijkheid geeft om zelf te puzzelen. De conclusie valt niet te achterhalen met voorafgaande hints. Hierdoor wordt een interessante mogelijkheid niet benut. Andere films die dit deden haalden juist hun sterkste punten uit het puzzel-aspect. Pas op het eind komen bepaalde gebeurtenissen samen, maar niet genoeg om de kijker echt te overtuigen. Vooral in het laatste deel van de film raakt de geloofwaardigheid ver beneden peil.
Passengers is geen grote actie-thriller, en heeft niet afgekeken van J.J. Abrams. Minder is dan dat de film verder niet genoeg slaagt in wat het wil bereiken. Voornamelijk de manier waarop het verhaal aan de kijker wordt voorgelegd is origineel uitgewerkt. Het acteerwerk van Hathaway en Wilson is niet Oscar-waardig, maar kan door de beugel. De film is simpeltjes, maar ook weer niet verschrikkelijk. Dit soort films moeten gemaakt worden om de betere echt te kunnen waarderen, zullen we maar zeggen...
