Door Kees van Dijkhuizen

Percy Jackson heeft het niet zo best; op school lijdt hij aan zijn vermoedelijke dyslexie, zijn moeder heeft een kale onbeschofte hork aan de haak geslagen en zijn vader is sinds zijn geboorte niet meer in zicht geweest. Dat verandert allemaal wanneer tijdens een excursie en lerares hem aanvalt, hem beschuldigend van het stelen van de bliksemschicht van de Griekse god Zeus. Deze gestolen bliksemschicht is het krachtigste wapen ter wereld en wordt al snel het doel van Jackson als hij ontdekt dat zijn vader, Poseidon, onterecht is beschuldigd van het stelen van de schicht. Samen met een ander stel halfgoden gaat hij op avontuur door Amerika om zijn door Hades ontvoerde moeder terug te halen uit de onderwereld.

 

Bij het kijken van Percy Jackson gaan verscheidene lampjes branden; de film doet ernstig denken aan de eerste Harry Potter en de scènes in het kamp voor halfgoden lijken rechtstreeks uit een Narnia-film te komen. Het is vanaf het begin moeilijk om de echte kern van Percy Jackson te begrijpen. Is het een excuus om verscheidene mythes te moderniseren? Ja, zeker. Uma Thurman als Medusa met een zonnebril, dat zie je nergens anders. Maar het zijn deze kleine momenten van een gewaagde opzet waar Percy Jackson origineel uit de hoek komt. De reis die de drie helden door deze verwijzingen maken, is verreweg het interessantst.

 

Columbus weet goed hoe hij een spektakel in elkaar moet knutselen. Het gevecht met de charmante Medusa vormt een hoogtepunt in de film, al had het wat grootser gemogen. De confrontatie met slangendraak Hydra is een genot voor het oog. Waar de bombastische effecten soms verrassend overtuigend werken, zijn ze op andere momenten zwak. De prestatie van Thurman als Medusa maakt het gevecht tussen haar en Percy het kijken waard; niet de slordige slangen die haar hoofdhuid niet weten te sieren. Percys vriend, beschermer en halfbok Grover dient vooral als comic relief, maar zijn bokachtige onderstel is een stap terug van wat we zagen bij de faun in de eerste Narnia-film.

 

De film lekt dus een beetje aan verscheidene kanten. Desalniettemin zijn het niet zaken waar een jonger publiek zich écht aan zal storen. Gebrek aan motieven en doelstellingen, een te rappe aanloop en een iets te onvolwassen jasje werken niet mee aan het meeslepen van het publiek. Je hoeft een kind echt niet tweemaal uit te leggen dat onze helden een grot niet via de ingang kunnen verlaten als deze geblokkeerd raakt. Een semi-finale in de onderwereld is een gat in de opbouw van de film. De afwezigheid van emotie wordt gemaskeerd door massa's CG-geweld; een truc die een jongere kijker misschien niet opvalt, maar wel overbodig gezien het bronmateriaal.