Door E. Frog

Piano Forest belicht een korte periode in het leven van 2 kinderen die ondanks het verschil in karakter en milieu, met elkaar bevriend raken door hun liefde voor het pianospel. Shuhei komt uit een welgestelde familie(zo welgesteld om zelfs een muziekvleugel aan het huis te hebben) is redelijk introvert en werkt heel zijn jonge leven lang al aan zijn pianotechniek. Kai daarentegen komt uit een lage sociale klasse, maakt graag problemen, maar is ook een pianotalent dat maar eens in een generatie voorkomt. Ze ontmoeten elkaar wanneer Shuhei als nieuweling in de klas wordt lastig gevallen door de plaatselijke pestkopjes. Voor beiden het begin van de spannendste tijd in hun jonge leven.

 

De film wordt in de eerste plaats getekend door klassieke muziek, de groten, in het bijzonder Chopin, weerklinken regelmatig door de kamer, maar het zijn vooral de echte personages en hun echt aanvoelende vriendschap dat je later zal herinneren. Tevens gaat PF nooit voor clichés en verbloemt nimmer de waarheid. Zo woont Kai bij de hoerenmadam waar zijn moeder voor werkt en wordt hij als probleemkind in school gewoon genegeerd door leraars en directie(wat maar al te dikwijls gebeurt). PF kan dan ook geklasseerd worden onder drama, al blijft de film luchtig door de capriolen van Kai en zijn nog onbegrensde verbeelding(dat laatste zorgt trouwens voor een erg mooie scène in het bos). 

De film zijn boodschap is veelvuldig, maar als ik 2 thema's moet noemen die bij uitstek boven drijven dan is het wel dat hard werk wordt beloond en dat je een talent nooit mag laten verloren gaan. PF deed me met zijn uitgediepte personages, vleugje fantasie en sociaal kantje nog het meest denken aan een Satoshi Kon(god hebbe zijn ziel) verhaal, geregisseerd door Mike Leigh. 

 

Als er iets is dat de film parten speelt dan is het de vloek die veel manga-adaptaties treft. Het is dan ook geen lachertje om een langlopende reeks in een kleine 2 uur te gieten. Het Shuhei personage lijdt er het meest onder. In het begin bekijken we de wereld vanuit zijn standpunt, maar van zodra Kai wordt geïntroduceerd verschuift dit met de minuut meer en meer naar het opstandige pianowonder. Begrijpelijk, omdat de oorspronkelijke manga dan ook voornamelijk over Kai gaat, maar evengoed een gemis, want naar mijn gevoel had wat meer belichting van Suhei's verdere situatie ook erg interessant kunnen zijn. Toch valt niet te ontkennen dat de film pas zijn draai vind als Kai het leidend voorwerp is, zo vloeit de film mooier en is minder zwaarmoedig door Kai's soms erg geestige fantasie.

Desondanks is PF buiten een aantal compressiefouten een mooi afgerond geheel dat zonder enige voorkennis volledig op zichzelf kan staan. 

 

PF heeft mooi gedefinieerd beeld zonder enige compressieproblemen, maar mikt er niet op om opgemerkt te worden. Met uitzondering van enkele scènes in het bos wordt er gestreefd naar realisme. Zodoende heeft de film een natuurlijk en soms saai kleurenpalet. Maar naturel is volledig in lijn van het verhaal en een exacte weergave zoals de makers het hadden bedoeld.

 

 

Ik dacht eerst dat ze een gewone 5.1 DTS track op de Blu hadden gezet, maar mits even checken ging het wel degelijk om een losless Master HD. Toch klonk de muziek nooit overtuigend genoeg om te geloven dat hier live piano werd gespeeld. Vergelijk PF bijvoorbeeld met de spectaculaire muziekweergave van King of Thorn en het verschil wordt al te duidelijk. Qua effectensturing en ruimtelijk affect zat het zeker goed, al is dit niet bepaald een film die op dat punt het onderste uit de kan moet halen, maar het klonk wel mooi en juist. Dialoog en stemmen waren ook ten alle tijde onberispelijk scherp en perfect verstaanbaar.

 

Misschien zoek ik niet hard genoeg, maar niks gevonden.