Door Lisa Vermeer
23/07/2011
Pina 3D
Dance, dance, otherwise we are lost
In moderne dans vormen kleding, muziek, lichaam en decor samen kunstwerken die sterke emoties kunnen oproepen. Emoties die bij voorkeur niet al te zeer voor de hand liggen, maar op zo’n manier dat je na anderhalf uur kijken opeens merkt dat je je vuisten gebald hebt, of bijzonder vrolijk bent. Dit karakteriseert hoog kwalitatief modern ballet, waarvoor in de film Pina van Wim Wenders heel prettig de tijd wordt genomen.
In de film is plaats voor uitgebreide vertoning van vier choreografieën van Pina Bausch, de oprichter van het Wuppertal Tanztheater en een icoon van de moderne dans. Haar stukken zijn theatraal en haar dansers spelen soms meer toneel dan dat ze dansen. In elke choreografie wordt een verhaal verteld en ze roepen stuk voor stuk emotie op, alhoewel in "Sacré du Printemps" te opzichtig naar mijn mening.
Naast deze beelden is er een flink aantal dansscènes buiten opgenomen. Deze choreografieën, die op uiteenlopende plekken in Wuppertal worden gedanst, zijn fantastisch. Het theatrale en absurdistische karakter van de choreografieën van Bausch zelf, wordt in deze scènes uitvergroot. Ronduit grappig is de scène van een pirouettes draaiende danseres met kalfsvlees in haar spitzen; ontwapend is het paar dat stoelen in het veld laat kantelen. Prachtig is een blonde danseres in een gouden jurk zomaar op een kruispunt waar verkeer omheen raast en de verdwaasde vrouw die steeds voorover valt in de armen van een danser doet steeds weer de adem stokken. In deze scènes heeft het driedimensionale een absolute toegevoegde waarde: door 3D wordt de kracht van het decor – als element van de kunstwerken die dansscènes zijn – enorm versterkt.
Enigszins te betreuren is dat het verdriet van het overlijden van Bausch, vlak voor voltooiing van de film, er soms erg bovenop ligt. Van Bausch is bekend dat ze niet altijd even aardig was als choreograaf en lerares. Dit komt op geen enkele wijze naar voren: de beelden van Pina zijn zonder commentaar en de dansers van het Wuppertal Tanztheater memoreren haar in hun testimonials enkel op smachtende wijze. Wellicht was het een andere film geworden als Wenders langer had gewacht na het overlijden van Bausch, maar in een ode hoort eigenlijk ook geen kritiek.
