Piranha 3D

Gorno met graten

Laat ik deze review beginnen met een flinke waarschuwing vooraf: Piranha 3D is niet voor tere zieltjes. Nu wordt dat wel vaker gezegd bij horror, maar in het geval van Piranha 3D gaat dat goed op. Als je niet geschokt wordt door de pornografische objectificatie van het vrouwelijk lichaam, dan is het wel de verzameling zeer bloederige ontledingen van het menselijke lichaam. Piranha 3D is er een in het subgenre gorno: een mix tussen gore (zeer bloederige make-up-effecten) en porno. En ja, dat gaat gepaard met ronddrijvende geslachtsdelen.




De film is een remake van de sterke culthit Piranha, geproduceerd door Roger Corman en geregisseerd door ondergewaardeerde genrefilmer Joe Dante. Het origineel richtte zijn politieke pijlen op het leger, republikeinen en grootgrondbezitters terwijl een recreatiemeer belaagd wordt door genetisch gemanipuleerde piranha's. In de nieuwe film blijft alleen het recreatiemeer hetzelfde. Weg is de politieke boodschap, weg is het biologische experiment. Deze prehistorische piranha's (die jaren vast hebben gezeten in een ondergronds meer) hebben niet meer pretenties dan het oppeuzelen van zoveel mogelijk rondborstige jonge dames en zongebruinde sixpacks. Ook nieuw is regisseur Alexandra Aja, normaliter bezig met een serieuzere kant van horror. Piranha 3D is echter geen moment serieus te nemen, en Aja lijkt dat gelukkig te beseffen.

De film is hilarisch, al vliegen de grappen je niet om de oren. Nee, Aja en zijn acteurs spelen deze film met uitgestreken gezichten, terwijl de hoeveelheid ledematen absurde proporties aanneemt. De humor van de film zit vooral in de situaties, die zo compleet van de pot gerukt en absurd zijn dat het ongeloof weggelachen dient te worden. Dit lijkt een bewuste keuze want de acteurs hebben zichtbaar plezier in hun flinterdunne rolletjes. Ze spelen bloedserieus in op de absurde situaties, maar doen dit alles wel met een goed verborgen knipoog.

Jerry O'Connel en Elisabeth Shue hebben de beste rollen. De eerste speelt een pornoproducent, die zijn misogyne, chauvinistische dialoog op overtuigende wijze de strot uitwerkt. Zijn hopeloze playerroutine en zijn arrogante gedrag zijn hilarisch, vooral omdat hij zelf niet door lijkt te hebben wat voor pompeuze ******** hij is. Elisabeth Shue speelt de heldin van de film, een stoere sheriff en vrijwel het enige volwassen vrouwelijke personage dat niet compleet uit de kleren gaat. Al in de openingsscène pakt ze een jongen met losse handjes hardhandig aan, en ze is een welkome tegenhanger voor de vrouwonvriendelijke toon van de rest van de film.

Maar de echte helden zijn de cameo's. Richard Dreyfuss treed op als Matt Boyd, een parodie op zijn Jaws-personage Matt Hooper.  Hij opent de film met een vertolking van “show me the way to go home” en zet daarmee de campy, knipogende toon van de gebeurtenissen op. Ook campy is de cameo van Christopher Lloyd, die met zijn heerlijke overacteren zich een uitleggerige scène compleet eigen maakt. Het is een moment dat tekenend is voor de rest van de film. De dialoog en het verhaal mogen dan wel redelijk serieus opgezet worden en de humor mag dan niet opzichtig zijn, van de kijker wordt niet verwacht dat hij het geheel serieus neemt. Er wordt ingespeeld op een camp-gehalte en dat zelfbewuste spel met de kijker wordt nergens duidelijker dan in de hoeveelheid bloed en borsten.

Piranha 3D is namelijk extreem platvloers en goor. Dat bedoel ik als een aanbeveling. Nergens wordt rekening gehouden met politieke correctheid, en het doek wordt dan ook rijkelijk versierd met stereotypes, poep-en-pis-humor, naakt en ingewanden. De film zoekt de pornografische grenzen op met een onderwater-naakt-ballet, en zoekt de grenzen van de goede smaak op met de rest van de film. Ik zal de ranzigheid hier niet volledig prijsgeven, maar het moge duidelijk zijn dat mensen op allerlei mogelijke manieren van hun ledematen worden ontdaan. En dit alles op een zeer overtuigend, bloederige manier, waarvan volstrekt onduidelijk is hoe een studio dit ooit heeft durven te financieren. Het bloedgehalte is namelijk vergelijkbaar met de video nasties uit de jaren '80: zeer bloederig en zeer grafisch. Maar dat waren low-budgetfilms en dit is een studiofilm met (opkomende en vallende) sterren als Elisabeth Shue, Adam Scott en Ving Rhames.

Piranha 3D mikt zich dan ook duidelijk op een bepaald soort horrorpubliek: de exploitatie-liefhebber. Het lijkt alsof de makers hebben gepoogd de cultfilms van de seventies en eighties te overtreffen en dat lukt ze zeer zeker. Piranha 3D is een film die extreem platvloers, puberaal en vrouw-onvriendelijk is, die volzit met plotgaten, matig acteerwerk en overbodig naakt. Een echte exploitatiefilm dus, al zijn hier de mankementen min of meer bewust. Het is in ieder geval even genietbaar.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.