Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides

Min of meer meer van hetzelfde, maar met meer meerminnen.

Jack Sparrow - pardon, Captain Jack Sparrow - keert weer terug op het witte doek. Het meest populaire personage van wereldster Johnny Depp brak door met het erg leuke Pirates of the Caribbean: Curse of the Black Pearl. De twee daaropvolgende delen kenden minder kritisch succes, maar waren in de ogen van deze recensent vrij behoorlijke vervolgen. Driemaal blijkt scheepsrecht, want Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides blijkt een aardige tegenvaller.



Aanvankelijk lijken de sterren op de juiste manier te staan: Penelope Cruz en IanMcShane geven vorm aan twee uitstekende nieuwe personages en de gewraakte zwakkere elementen van de twee voorgaande delen - de romance tussen Will Turner en Elizabeth Swan - zijn geëlimineerd. Elizabeth en Will zijn in geen velden of wegen te bekennen, en hoewel er een nieuw (volkomen overbodig) stelletje wordt geïntroduceerd is dit niet irritant genoeg de boel op te houden.

Nee, de focus ligt vrijwel volledig op Jack Sparrow. Zijn fysieke en verbale excentriciteiten nemen de voorgrond en laten On Stranger Tides vlot aanvoelen. De actie is perfect gechoreografeerd en bevat enkele inventieve momenten. Maar toch wringt er een spreekwoordelijke schoen, of in dit geval schoenen.

De plot, waarin Captain Jack, Blackbeard, Barbossa en een aantal spanjaarden wedijveren om het vinden van de Fontein der Jeugd is vrij dun. De ontmoetingen met meerminnen, zombies (van de exotische variant, niet van de vleesetende) en tegenpartijen zijn redelijk geschetst, maar erg veel heeft het niet om het lijf. De scriptschrijvers proberen zich dan ook te bedienen van een aantal zijplotjes, waaronder een subplot rondom een missionaris en een zeemermin (en dat klinkt als het begin van een slecht mop). Deze subplots worden nauwelijks uitgewerkt en blijken teleurstellend genoeg vaak losse draadjes die rondom de hoofdplot bungelen. Veel potentieel goede elementen, zoals de voodoo, of de nieuwe functie van Barbossa, worden niet uitgewerkt. En wat we wel te zien krijgen is vooral meer van hetzelfde.

"Never change a winning formula", wordt er wel gezegd. In Pirates 2 en 3 werd er wel lichtjes gesleuteld aan de formule, wat niet altijd even goed werkte. Pirates 4 voelt als een herhaling van zetten uit deel 1, 2 en 3. Gehele choreografieën lijken afkomstig uit de eerdere delen (er vindt zelfs een gevecht plaats op zolderbalken gelijk in deel 1), net als de personages (Blackbeard is Barbossa 2 en de missionaris is Will Turner 2). Het voelt als een herhaling van zetten.

Nu gebeurde dat ook bij vlagen flink in deel 2 en 3, maar daar waren er nog genoeg afwijkende en originele elementen te vinden. Scènes als die in Davey Jones' Locker waren visuele hoogstandjes die de absurditeit van de films leken te omarmen. Rob Marshall is helaas geen Gore Verbinski. Zijn regie is flets en afwezig, waarbij het camerawerk en de montage opvallend volgens het boekje zijn. De choreografie wordt op fantasieloze wijze in beeld gebracht. Dan kan de actie nog wel werken, visueel is het niet boeiend. Slechts in een tweetal scènes komt de magie van het avontuur echt goed over: de scène waarin de meerminnen worden geintroduceerd en een scène met een waterdruppel. Die laatste draait om een mooi special effect, maar ook hier is de weergave weinig bijzonder. Rob Marshall blijkt een blockbuster te benaderen als een tv-serie: dienstbaar maar met teleurstellend weinig risico. Het is weinig elegant of enerverend.

En dan kan de cast nog zo zijn best doen. Penelope Cruz en IanMcShane blijken fantastische toevoegingen, Depp is op dreef. De choreografie is goed. Maar met een plot die zo rommelig is, en een regie die zo non-existent is, maak je geen spannende of mooie film. Pirates 4 blijkt artistieke schipbreuk, maar wedden dat Disney op dezelfde koers blijft doorvaren?

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.