Door Theodoor Steen
20/06/2012
Rock of Ages
Celibaat, Geheelonthouding en Pop
Adam Shankman is bekend van niet al te beste producten als The Pacifier, Bedtime Stories en Cheaper by the Dozen 2. Toch zal hij bij filmfans vooral bekend zijn om één wel erg leuke en goede film: Hairspray. Hairspray begon ooit als een John Waters-cultklassieker, maar Shankman maakte er via een remake een uitstekende en grappige musical van. Nu komt Shankman met zijn tweede musical, Rock of Ages, net als Hairspray ook gebaseerd op een broadway-succes ("Hairspray, de musical" werd voor dat de film er was ook in een broad-way-versie geremaket), en net als Hairspray muzikaal gebaseerd op muziekstijlen van vroegere jaren. Geen 60 rock 'n'roll dit keer, maar hair-metal/cock-rock.
Helaas weet Adam Shankman weinig van de magie te herhalen van Hairspray. Dat heeft niet te maken met de liedjesl deze zijn gebaseerd op heerlijk foute nummers als Twisted Sisters “We're not gonna take it”, Pat Benatars “Hit me with your best shot”, Joan Jett's “I Love Rock and Roll”, Bon Jovi's “Wanted Dead or Alive”, Journeys “Anyway you want it” en Whitsnakes “Here I go again”. Dat de liedjes gladgestreken en overgeproduceerd zijn nemen we maar voor lief, want het blijft een feest der herkenning.
Het probleem van Rock of Ages zit ook niet in de acteurs. Deze weten het beste te maken van hun dunne rolletjes. Alec Baldwin heeft duidelijk plezier, Malin Akerman bewijst zich een uitstekend komedienne, Catherina Zeta-Jones is in jaren niet zo genietbaar geweest, Paul Giamatti schmiert er heerlijk op los in een schurkenrol en Tom Cruise is een openbaring. Hij is grappig, innemend en intens als rocker Stacie Jaxx, die als een soort Slash/Jim Morrison/Tom Cruise constant mensen afschrikt door zijn onvoorspelbare, met drugs gelardeerde gedrag. Hij draagt de film compleet op zijn schouders, maar het probleem is dat het script hem te weinig ruimte geeft om te schitteren.
Het probleem ligt namelijk volledig bij het script, dat afwijkt van de broadwaymusical op manieren die studiobemoeienis suggereren. De seks en drugs van de “sex-drugs-'n'-rock'n'roll” zijn volledig verdwenen afgezien van wat kleine verwijzingen. Hoofdpersonen Sherry en Drew zijn volledig seksloos, gevaarloos en charismaloos en de film besteedt extreem veel aandacht aan hun voorspelbare en dunne verhaaltjes. Het plezier zit volledig in de randen, in de bijrollen, beeldgrapjes en absurdismen. De humor die op de voorgrond treedt is namelijk stomvervelend, met als dieptepunt de strapatsen van een aap. Is dit een commentaar op de bizarre lege glamour uit de jaren tachtig? Een campknipoog? Misschien. Maar het plezier dat dit had kunnen opleveren wordt niet uitgebuit omdat alles afgemat en gepolijst wordt. Voor een film over subversiviteit, rock en anarchisme is Rock of Ages opvallend zonder kloten.
