Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

Ex-surfer Fin, ziet zijn bar / restaurant vermorzeld worden door het brute natuurgeweld. Niet enkel de wind en het water zijn grote boosdoeners, ook rondvliegende haaien zorgen voor enige terreur! Fin besluit alles achter zich te laten en te vluchten naar het hoger gelegen Beverly Hills, waar ook zijn ex-vrouw en dochter zich bevinden. Hopend op een hereniging, verloopt de reis weliswaar niet zoals gepland. Regenbuien, golven en orkanen kruisen zijn pad. Toch laat hij zich niet ontmoedigen en zet hij dapper zijn tocht verder, al wordt het wel heel moeilijk wanneer hij ook nog eens krijgt af te rekenen met immense tornado’s waarin bijtgrage haaien zitten.

Sharknado is een productie van The Asylum en kent, zoals je na het lezen van de intro zelf al kan vermoeden, weinig tot geen verhaallijn. De film werd begin deze zomer vertoond op het SyFy Channel en bleek een instant trending hit op Twitter. Mede door de hype op de sociale media werd ik zelf benieuwd en ging op zoek naar de trailer. Het moet gezegd zijn, voor één keer zonder sarcastische ondertoon: dit is het betere werk van The Asylum. Maar deze mening zal niet iedereen delen.

Sharknado is een typisch voorbeeld van een film die zo slecht is, dat hij terug goed wordt. Wat moet het bizar en leuk zijn om een brainstormsessie met de gasten van The Asylum mee te maken. Wat moet er door hun hoofden gegaan zijn toen ze deze film bedachten? Waarschijnlijk lag het idee om een rip-off van één of andere rampenfilm te maken aan de basis. Maar… been there, done that. Een mix à la Twister en Jaws was echter nog ongezien. Los Angeles geteisterd door orkanen! Met een hoofdpersonage die we het karakter geven van Bruce Willis in Die Hard! Met vergane gloriën als Tara Reid en Ian Ziering! Moet vonken geven, niet?

Klinkt dit alles je absurd in de oren? Wel ja, zo is de film ook. Absurd, maar wel leuk. Een zaal gevuld met gelijkgezinden zoals je ze tegen komt op filmfestivals als Fright Fest, Razor Reel, Bifff,… gaat werkelijk uit zijn dak bij het zien van dergelijke titel. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik zelf nog maar weinig producties van The Asylum heb doorstaan, soms is het gewoon niet mogelijk ze uit te zitten zelfs al zet je je verstand op nul. Bij deze lukte het wél al blijkt ‘relativeren’ hier het magische woord. Ian Ziering, die in de huid van Fin kruipt, helpt ons daar onmiddellijk een handje bij. Hij zet, voor de geldende normen, een geloofwaardig personage neer en het script zit 'spitsvondig' in elkaar. Bij momenten wat meligheid, maar dat wordt al snel van de tafel geveegd door de scènes die deze stukjes opvolgen.

De actie is van de pot gerukt, maar oh zo plezant om naar te kijken. Je zal naar het puntje van je zetel glijden, maar eerder door de absurditeit van het geheel dan de spanning. Laat dat dan ook het sterkste punt van de film zijn waardoor je onderuitgezakt en met een glimlach de rit weet uit te zitten: de fun-factor. Ik wil niet te veel prijs geven, maar op het einde van de film gaat zich waarlijk een heldhaftig gevoel van je meester maken. Je zal als het ware uit je zetel willen springen, luidkeels een kreet slaan in de trand van “Let’s have some shark fun!” en een kettingzaag bij de hand nemen om je even duchtig uit te leven.

Sharknado bezorgde me een leuke avond zonder al te veel ergernissen en dat is soms ook al een compliment op zich te noemen. Geniet dus van dit absurde stukje. Als je met al het hierboven aangehaalde rekening houdt en de film niet hoger schat dan zijn echte B-film status, dan zal je je misschien wel kunnen vinden in mijn score: drie volle lookbollen.