Door E. Frog

Een film die bewijst dat goeie films nog altijd gemaakt worden en ouderwetse avonturentitels nooit uit de mode gaan. Deze film staat door de vrij traditionele aanpak in schril contrast met de excessen van bvb Afro Samurai, maar de film is er des te beter door.

Op het eerste zicht lijkt de film heel traditioneel met artisanaal tekenwerk en een klassieke muziekscore. Het lijkt wel een charmante big budget animatiefilm uit yesteryear of een familiefilm uit de Gibhli stal. Maar daar is de film goed in, je op het verkeerde spoor zetten. Want nog geen 5 minuten later komt de eerste actiescène en heb je door dat je aangenaam bij de ballen bent genomen. De muziek bezorgt je een kleine hartverzakking door onverwachts zeer heftig een bataljon battledrums murw te kloppen en je moet gewoon besluiten dat voor “artisanaal” tekenwerk, dit toch wel heel indrukwekkend is. Het geheim is een heel klein beetje CGI. Maar het meest opvallende is het realisme, de brutaliteit en choreografie van de gevechten. Ronduit geweldig, en dit is nog maar het begin van de film.

 

Een Ronin die zich ontfermt over een jongetje dat wordt achternagezeten door een Chinese cult, lijkt qua verhaal aanvankelijk wat aan de magere kant, maar de focus ligt dan ook meer op de ontplooiing en groei die de personages op de reis ondergaan. Het is zoals de beste samoerai films en westerns, alleen geanimeerd. Een van de hoofdpersonages heet zelfs No Name, net zoals Eastwood in het Sergio Leone drieluik. En net zoals de beste in dit genre blinkt de film uit zonder er veel woorden of dure special effects tegenaan te gooien. Een hoogtepunt in de film is bvb een ontmoeting tussen 2 samoerai op een brug. Het is niet het gevecht dat indrukwekkend is, ook al is het dat wel, maar het minutenlang staren tussen de opponenten, voor de clash. De spanning druipt er van af en alles wat er te zien valt zijn 2 mannen die tegenover elkaar staan op een brug. En mits we nu toch over scènes bezig zijn kan ik gerust melden dat het eindgevecht er eentje is om van te smullen. Liefhebbers van knappe zwaardgevechten hebben een vette kluif aan SOTS. 

 

 

Wat de film verder distantieert van het gros zit 'm in de details. Er wordt nooit nadruk op gelegd, maar het wordt al snel duidelijk hoe verbazingwekkend veel zorg er aan alles is besteed. Het is zelden dat er in films zo op details wordt gelet, laat staan bij animatie. Een voorbeeldje hiervan is wanneer er in de film verbrande lijken worden aangetroffen. De doden hun handen staan samengetrokken tot een klauw, een griezelig, maar natuurlijk verschijnsel bij verbrande lichamen. En zo kan je heel veel ontdekken. Zo is er ook iets merkwaardig aan de muziek. In de eerste helft van het verhaal krijg je regelmatig Keltische klanken te horen. Wat deed dit in een film die over Japanners en Chinezen ging? Wel, zonder iets weg te geven kan ik je zeggen dat het net zoals de rest niet noodzakelijk is voor het verhaal, maar wel één van de kleine dingen is die van SOTS zo'n rijke ervaring maakt. 

 

Deze SOTS is een beetje Lone Wolf & Cub, een snuifje Shogun Assassin en heel erg veel Akira Kurosawa. En als grote Kurosawa fan zeg ik dat niet ondoordacht. Maar SOTS is gewoon zo goed. Het is een diep gelaagd verhaal met spanning, avontuur en mooi uitgediepte personages die niet zouden misstaan in een film van de meester himself.

Dus voor al diegenen die momenteel in een filmdipje zitten en houden van films als Yojimbo, 7 Samurai, Unforgiven of Leone’s Dollartrilogie, en waarvoor het niet perse Live Action hoeft te zijn, is er Sword of the Stranger om ze terug verliefd laten worden op cinema. 

 

Maar wacht want het wordt nog beter. Als je ook nog het geluk hebt van over een thuisbioscoop te beschikken wordt het pas echt te gek. SOTS op groot scherm zien met de receiver op “11”, wel, dat is een waanzinnige belevenis. 

 

IK zou hier wel 4 of 5 momenten kunnen aanhalen, maar de scène waarin No Name en zijn rivaal Luo-Lang aan een wedstrijdje gemeen staren doen en dan plots losbarsten in een kort, maar hevig zwaardballet, is er eentje dat ik nooit vergeet. 


 

 

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik een Plasma TV zag. Het ding was monsterlijk groot, platter was gewoon niet mogelijk, en dan die beeldkwaliteit!!! In werkelijkheid was de TV 1 meter diagonaal, 20 cm diep en had een resolutie van 720p. Maar in die tijd was ik er gewoon zo ondersteboven van dat ik voorgoed de homecinema bug kreeg. Nu, bijna zo'n 20 jaar later, is er op visueel gebied weinig dat nog zulke reactie bij me uitlokt. Tot ik SOTS op een reuzenscherm zag. De fantastische animatie wordt foutloos weergegeven, vlijmscherp en met een kleurweergave die je enkel maar kan goedkeuren. Zelfs zo scherp dat je bijna de verfstreken kan zien op de achtergronden. Wat weer bijdraagt tot die ambachtelijke look van de film. Kortom, pure klasse.

 

Gelukkig is de Dolby True HD 5.1 sterk genoeg om zich te meten met het beeld. De klassieke score is werkelijk prachtig weergegeven en de drums die zich aandienen tijdens de gevechten zijn sterk genoeg om de popcorn uit je bekertje te doen springen. Maar er zijn ook voldoende andere momenten waar de sub zelfverzekerd van zich laat horen. En de film slaat je werkelijk rond de oren met fantastisch klinkende effecten. Een moment dat er tussenuit sprong was wanneer één van de bad guys zijn zweep rond zwiert. Naast en achter je is de kamer dan plots gevuld met het geluid van zweepslagen. Nice! Maar het is raar of zelden dat er niks in de surround speakers gebeurt, je zit bijna gans de speelduur middenin de film. En dit alles zonder dat de dialoog er ooit onder lijdt.

 

Making of Featurette

Trailers