Taking Woodstock

Geforceerde herkijk op een legendarisch muziekfestival

Woodstock. Voor altijd zal deze naam verbonden blijven aan het legendarische rockfestival dat die naam droeg in 1969, maar zich niet afspeelde in het plaatsje Woodstock zelf. Bethel is namelijk het dorp dat destijds werd overspoeld door naar schatting een miljoen mensen die op de wei van melkboer Max Yasgur het festival hebben bijgewoond of althans daar toe een poging hebben ondernomen. De drukte en het slechte weer maken het tot een even historisch als mythisch festival. In 1970 verscheen al de tijdloze en definitieve film over het hele gebeuren, genaamd Woodstock, en nu 40 jaar later doet regisseur Ang Lee een poging om de sfeer te laten herleven.



Lee kiest als bronmateriaal de memoires van ene Elliot Tiber, een inwoner van Bethel die in principe verantwoordelijk was voor de totstandkoming van het festival. Dankzij zijn toestemming als veredeld dorpshoofd om de velden van Yasgur vrij te geven aan Woodstock Ventures (onder de bezielende leiding van Michael Lang) kon het festival daar worden gehouden nadat andere omringende dorpen het idee als te progressief en gevaarlijk hadden bevonden. Taking Woodstock richt zich vooral op de voorbereiding van het festival om tijdens de befaamde happening zelf zich toe te leggen op enkele details rondom het privéleven van Elliot. Dat maakt de film enigszins origineel, omdat het eens niet per se om de muziek gaat, maar toch ook overbodig. Want wat is Woodstock immers zonder de muziek en de beelden van de bands?

Wat Taking Woodstock vooral wel is, is een vrij naïeve verheerlijking van de periode. De 'love and peace' sfeer wordt wel erg sterk benadrukt, wat waarschijnlijk ligt aan de memoires aangezien herinneringen vaak mooier zijn dan de realiteit van het moment. Zeker in deze tijd komt het wat geforceerd over en in dat licht is het beter om de originele documentaire van Michael Wadleigh te (her)kijken aangezien die toch een veelzijdiger beeld geven van Woodstock. Overigens vergrijpt Lee zich regelmatig aan de beelden van Wadleighs film door bekende shots te imiteren en bekende figuren te laten spelen door nieuwe acteurs. Ook zijn er meerdere, feitelijk nutteloze, splitscreen momenten. Best leuk als je de documentaire goed kent, maar gaandeweg wordt het een licht irriterend trucje van de regisseur.

Vooral in de karakterisering schiet Taking Woodstock tekort. Vele personages rondom Elliot zijn maar mager uitgewerkt of te simplistisch weergegeven. Een hele stoet aan uiteenlopende karakters komt langs waaronder een stereotiepe Vietnam-veteraan, een overdreven homoseksuele bouwvakker en een bizarre travestiet die uit het niets opduikt om vervolgens de beveiliging van het dorp over te nemen. Op zich is deze laatste rol prima vertolkt door Liev Schreiber, maar het blijft allemaal wat geforceerd. Er is nog net geen bezielende feministe te bespeuren, maar verder worden alle sociale misstanden in Taking Woodstock via de ondersteunende karakters in sneltreinvaart aan de kaak gesteld.

De complete leek op het onderwerp Woodstock Music Festival zal zich waarschijnlijk prima vermaken en voor de (quasi-) kenner is het een feest der herkenning. En het moet gezegd, Taking Woodstock is geen hele slechte film. Sommige momenten zijn heel aardig. Zo is er een behoorlijk lang shot dat de eindeloze stoet van auto's en mensen op de weg naar het terrein toont. Ook is er een leuke cameo voor Paul Dano die Elliot een LSD-trip aanpraat waarna enkele mooie psychedelische shots langskomen; culminerend in een prachtig vergezicht op het nachtelijke festivalterrein met - hoe kan het anders - schitterende muziek van Ravi Shankar als begeleiding.

Deze spaarzame ingenieuze momenten zijn helaas niet voldoende om de film te laten slagen als originele kijk op het festival. Ang Lee neemt veelvuldig teveel hooi op zijn vork en laat daardoor zijn personages niet groeien. De naïviteit spat van het scherm en dat is in het licht van de nostalgische komedie die het uiteindelijk nog best te behappen, maar het is te geforceerd. Teveel gericht op een ultiem 'feel good' gevoel bij de kijker die zich in deze barre tijden ook wel eens aan escapisme mag overgeven. Juist daarom is het extra vreemd dat de film als uitsmijter de aankondiging van het voor de hippie-beweging fatale Altamont Speedway Festival kent. Ga je als kijker toch nog met een zuur gevoel de zaal uit. De beste remedie is dan om thuis lekker vier uur lang je te vergapen aan Michael Wadleighs Woodstock.