Terug naar de Kust
Waar is de mol?
Zo’n 400.000 gingen er inmiddels over de toonbank. En dan heb ik het niet over warme broodjes, maar over het boek Terug naar de Kust, de debuutroman van Saskie Noort. 400.000 bezoekers, een platina-status, is misschien voorbarig, maar dat Terug naar de Kust in filmvorm veel publiek kan trekken lijkt logisch. Ten eerste zit de Nederlandse film al een tijdje in de lift (ook zo’n succesvolle Nederlandse film overigens), ten tweede is het boek een succes en ten slotte wordt de hoofdrol ook nog eens vertolkt door één der Neerlands meest succesvolle en bestverkopende vrouwen, Linda de Mol.
Maria (Linda de Mol) is zangeres in een bandje waarin haar huidige partner Geert (Daan Schuurmans) gitaar speelt. Het blijft alleen niet bij zijn gitaar, ook bespeelt hij met zichtbaar plezier het vrouwelijk deel van het publiek. Bovendien drinkt Geert graag een drankje, of twintig, en bewandelt hij de dunne lijn tussen depressief en agressief. Na Geert wederom te hebben betrapt met een andere vrouw, besluit Maria hem het huis uit te zetten. Maria heeft al twee kinderen bij een andere man, maar blijkt nu ook zwanger van Geert. Haar besluit staat vast en ze laat het zonder de steun van Geert weghalen.
Voor zover het al niet aan de gang was, begint vanaf dit punt de ellende pas echt over Maria heen te komen. Ze krijgt erg vervelende dreigbrieven die haar aan de hand van dode dieren en zeer expliciete foto’s voor een aantal narigheden uitmaken. Maria schrikt zich een spreekwoordelijk hoedje en verdenkt meteen haar weinig nuchtere ex-vriend Geert. Ze stapt naar de politie en mag aanschuiven aan het bureautje van politieman Van Wijk (Pierre Bokma). Hij kan niet veel voor haar betekenen, want ze is niet fysiek mishandeld. Wel heeft hij een suggestie. Misschien dat ze beter even kan ‘verdwijnen’, even de stad uit, want dan zouden de dreigementen wel eens kunnen afnemen. Het zou een niet heel erg spannende film zijn geworden als rechercheur Van Wijk gelijk zou hebben, en dat heeft hij dan ook niet. Maria vertrekt met haar kinderen naar haar zus Ans (Ariane Schluter), die aan de kust resideert. Terug naar de kust?, vraagt U zich wellicht af. Ja, inderdaad terug naar de kust, want Ans woont in het ouderlijk huis van de zussen, waar zich in het verleden ook al vervelende zaken hebben afgespeeld.
Linda de Mol heeft natuurlijk overal al ervaring mee. Een eigen tijdschrift, eigen televisieprogramma’s, een eigen broer, maar ook weet ze als actrice inmiddels al vijf seizoenen lang een groot publiek te bereiken met de serie Gooische Vrouwen. De Mol had ook al acteerervaring op gedaan bij onze Oosterburen en bij de politieserie Spangen, waarin ze samen met Monique van de Ven de misdaad bestreed. Bij Terug naar de Kust staat haar personage aan de andere kant en is zij juist het slachtoffer van misdadigheden. Ook heeft Linda de Mol al enige ervaring met de makers achter Terug naar de Kust. Regisseuse Will Koopman regisseerde tot nu toe al 29 afleveringen van Gooische Vrouwen, was betrokken bij Spangen en haar man en scenarioschrijver van Terug naar de Kust, Lex Wertwijn schreef ook afleveringen voor Gooische Vrouwen.
Belangrijk bij een film als deze is de vraag "hoe spannend is hij"? Spannend genoeg. Terug naar de Kust kent hier en daar wat knulligheden, maar weet - grotendeels door de sterke cast en de ongure setting - de spanning vast te houden. Linda de Mol is geloofwaardig als Maria en ze weet het label ‘Linda de Mol’ van zich af te spelen. Wanneer ze dan ook de Oscar voor beste actrice in ontvangst zal nemen dit voorjaar, moet ze niet vergeten de haarverf te vermelden, want het ontbreken van haar typerende blonde lokken, helpt bij dit proces aanzienlijk. De Mol wordt bijgestaan door een sterke Ariane Schluter (Ober, Kleine Teun, 06) en een duidelijk, op acteergebied volwassenwordende Daan Schuurmans. De altijd sterke Pierre Bokma, Huub Stapel en Jaap Spijkers hebben te kleine en nietszeggende rolletjes om echt uit te blinken.
De eerder genoemde knulligheden zijn lichtelijk storend, maar hebben gelukkig niet met de logica van het verhaal te maken. Een voorbeeld is dat wanneer Linda de Mol een zuurstofmaskertje op haar mond krijgt, we ineens overschakelen naar een point-of-view shot, want niet heel vervelend is, ware het niet dat het maskertje recht op de camera gezet wordt, en we dus te maken hebben met een point-of-view shot vanuit de mond van Linda de Mol, en dat is niet echt logisch. Ook zoiets ondoordachts vindt plaats wanneer er een kantoortje van een vermist persoon wordt doorzocht. De ordners belanden op het bureau en er wordt door de financiën heen gesnuffeld waarbij de opmerking wordt gemaakt dat de bewuste persoon zo te zien geen geld meer heeft opgemaakt sinds hij verdwenen is. Maar zou het niet heel erg onlogisch zijn als iemand zijn eigen vermissing in scène zet, geld opmaakt, maar nog wel even zijn eigen kantoortje binnendringt om het transactieoverzichtje in de juiste map te plaatsen?
Maar goed, het stoort allemaal niet heel erg, en gezegd moet worden dat Terug naar de Kust slaagt in haar opzet de toeschouwer te laten twijfelen over wie er nu achter de bedreigingen zit. Dit gebeurt niet altijd even subtiel, aangezien er een aantal personages wordt geïntroduceerd waarbij de wat meer getrainde filmkijker meteen door heeft dat deze voor één enkele reden in de film zitten. En dat is uiteraard de toeschouwer proberen op het verkeerde been te zetten. De film wordt langzaam opgebouwd en wordt verteld als een lange flashback, waarbinnen weer kleinere flashbacks vakkundig steeds meer informatie prijsgeven over het verleden van Maria. Een verleden dat uiteraard niet geheel los staat van de ellende in het heden.
