Door Geoffrey Robyn a.k.a Mad Eye

The ABC's of Death is de meest ambitieuze anthology film die ooit bedacht werd. Het bevat segmenten die geregisseerd werden door aanstormende talenten én gevestigde waarden in de hedendaagse genrefilm. Namen als Ti West, Yoshihiro Nishimura, Xavier Gens en onze eigen Belgische trots Bruno Forzani en Héléne Cattet passeren onder andere de revue. Men inspireerde zich op educatieve kinderboeken en bouwde de productie op uit zesentwintig afzonderlijke hoofdstukken. Elk hoofdstuk kreeg een andere regisseur toegewezen, die op zijn beurt een letter van het alfabet toebedeeld kreeg. Vervolgens werd aan de regisseur de keuze gelaten welk woord die bij zijn of haar letter zou nemen. Uiteraard was het dan de taak om met het gekozen woord aan de slag te gaan en hier een passend verhaal rond te verzinnen.

De inspiratiebron voor dit project was Angela Banner. In de jaren ’50 bracht zij een enigszins surrealistische onderwijsreeks uit: Ant en Bree. Dit waren prachtig geïllustreerde boeken die een verhaal uitbeelden, maar opgebouwd werden rond de letters van het Romeinse alfabet. De bedoeling hiervan was om de verwerkte materie, handelend over de dingen des levens, makkelijk en eenvoudig uit te leggen. Een letter = één object. Het is dan ook ietwat ironisch dat deze kinderboeken de inspiratiebron waren voor een twee uur durende showcase waarin een thema als de dood de hoofdrol krijgt.

Het leuke aan dit concept is vooral de onwetendheid. De kortfilms worden afgespeeld en je ziet pas op het einde van elk stuk wie de regisseur was en waar de letter precies voor staat. Onbewust ga je tijdens het bekijken van de short al op zoek naar het woord dat bij die letter geassocieerd zou kunnen worden. Dit is echt wel een pluspunt gebleken want het gegeven is heel leuk en best voor herhaling vatbaar. Bovendien zou dit een amusante insteek kunnen zijn voor diverse filmfestivals.

Hoewel ik hier al diverse pluspunten heb aangehaald, bleef ik na het bekijken van de film toch met een dubbel gevoel achter. Normaal kan ik na afloop onmiddellijk een score op de film plakken, maar dit lukte hier niet. De reden daarvoor is de diversiteit die je tijdens The ABC's of Death voorgeschoteld krijgt. Het is moeilijk bij te houden hoeveel je er nu precies wel heel goed vond of, anderzijds, welke je een pak minder vond. Je moet even een stap achteruit nemen en het in zijn geheel bekijken, eerder dan de stukjes apart te beoordelen. Niet altijd even makkelijk, want alle segmenten staan los van elkaar en bezitten elk hun eigen ziel.

Wat wel opviel was dat er geen enkel stuk het found footage gegeven hanteerde wat nochtans al enkele jaren het meest gebruikte (lees: uitgemelkte) sub-genre is. Alleen al hiervoor verdient de film een extra lookbol! Maar jammer genoeg werden er net iets teveel plas- en poep grappen in de film opgenomen. Vooral de Aziatische input beviel me een pak minder. De meeste van deze stukken konden me echt niet overtuigen en mijn vinger lag bij die kortfilms gevaarlijk dicht bij de fast forward knop.

Wie me wel kon bekoren was Timo Tjahjanto (V/H/S 2, Macabre) al zoekt hij de grens van de verdraagzaamheid wel erg vaak op. Ti West (House of the Devil) deed met zijn stuk wat gedaan moest worden: kort, krachtig en recht op zijn doel af. Persoonlijk had ik het wel moeilijk met het thema dat hij wou belichten en zijn visie hier op. Maar ja, zoals gezegd: persoonlijk. Marcel Sarmiento bleek voor mij uiteindelijk de uitblinker van de reeks. De man kreeg de letter ‘D’ toegewezen en liet de meeste indruk op me na. De makers hadden 25 letters gereserveerd voor gekende regisseurs, maar lieten plaats voor één fan van het genre om zijn eigen short in te blikken. De gelukkige werd Lee Hardcastle en voor zijn eigen filmpje greep hij naar stop-motion. De personages, allen geboetseerd uit de gebruikelijke klei, waren kundig gemaakt en als afzonderlijk deel gaf dit stuk toch een meerwaarde aan de volledige film.

Het klinkt hard om te zeggen maar The ABC’s of Death laat geen overweldigende indruk op me na aangezien meerdere kortfilms me niet konden overtuigen. Eenmaal ik de rit had uitgezeten werd ik toch nog een laatste keer positief verrast toen ik enkele namen ontdekte die er aan meegewerkt hadden. Uiteindelijk is het concept dat men voor ogen had meer dan geslaagd, enkel kon de uitwerking me niet altijd even hard bekoren.