The African Queen

Het ultieme avontuur?

Humphrey Bogart is weer helemaal terug in de Nederlandse bioscopen. Kregen we vorig jaar nog gerestaureerde versies van het fantastische The Barefoot Contessa en de iconische klassieker Casablanca, het nieuwe jaar starten we met de niet veel minder iconisch film The African Queen.



Het duo Katharine Hepburn en Humphrey Bogart dat door de Afrikaanse jungle langs obstakels moet zien te komen is niet meer weg te denken uit de filmgeschiedenis en zelfs sterk ingebed in de algemene cultuur van Amerika. Eén van de meest bekeken films aller tijden en zelfs als je hem nooit gezien hebt, heb je wel een idee van deze film. Met de nodige hulp van Martin Scorsese werd de film uitvoerig gerestaureerd, wat in totaal zes jaar in beslag nam. Een toewijding die maar weinig films gegund is, maar gezien de status en de hoeveelheid mensen die van deze film houden is het nogal logisch dat deze film uitgekozen werd.

De film begint met het uitbreken van de eerste wereldoorlog, maar in plaats dat we in het hart van Europa zitten is het verhaal in deze film, de titel verklapt het al, in (Oost-)Afrika. De starre en ijzige Rose Sayer (Katharine Hepburn), kan niet anders dan meegaan in het krakkemikkige bootje van Charlie Allnut (Humphrey Bogart), een simpele doch vriendelijke man die maar wat graag naar de fles grijpt. Al snel krijgen de twee een doelwit en daar werkt de film naar toe. Een ideale uitgangspositie voor een avonturenfilm: het zien te komen naar een plek, maar de weg naar toe wordt gehinderd door allerlei obstakels. Dit is simpel doch in de goede handen effectief en met maar twee mensen in de boot biedt het ruimte voor een goede uitwerking van de relatie tussen de twee hoofdpersonages. Nu wordt dit laatste ook redelijk goed gedaan, maar alleen wel erg geforceerd zodat het nooit echt geloofwaardig overkomt. En er is nauwelijks chemie tussen Hepburn en Bogart.

Het moment dat de twee karakters wat meer affectie voor elkaar krijgen is zo plotseling dat het redelijk ridicuul aanvoelt. Je hebt aan de ene kant spontaniteit, maar dit is wel erg ongeloofwaardig. Daarnaast ontbreekt het nodige samenspel, wat maar weer eens bewijst dat twee grote acteurs niet altijd genoeg zijn. Het moet knetteren en dat doet het hier nergens. Uiteraard heeft dat ook te maken met het script, voorgenoemde geforceerde omslag zou werken als de opbouw daar naartoe beter was. En ook als de dialogen wat meer pit en charme hadden zodat je wat meer van de twee karakters gaat houden. Qua romantiek werkt het dus niet en qua komedie evenmin, wat is dan de reden dat deze film een dergelijke status krijgt? In één woord: escapisme. De film mag dan qua opbouw, chemie, relaties en emotie onnatuurlijk overkomen, het biedt wel het wegvluchten naar een andere tijd en plek op een schitterende manier.

Jack Cardiff, de fantastische cinematograaf die ook aan het eveneens in de bioscoop uitgebrachte The Red Shoes werkte, is ook hier verantwoordelijk voor de beelden. En daar komt de prachtige restauratie om de hoek kijken. Het lijkt wel alsof de film gisteren voor het eerst in premiere ging: de waterdruppels en baardstoppels op Bogart’s gezicht zijn individueel te onderscheiden. Het kleurgebruik is prachtig, waardoor de ‘feel’ van de tijd en plek fantastisch natuurgetrouw overkomt. De hele uitstraling van de film is sowieso erg modern, door het rijke detail en de natuurlijk ‘look’ van de locaties. De zorg voor elk shot is iets wat je nog maar zelden op een dusdanige manier ziet. Om die reden is het welhaast een must voor de filmliefhebber om deze film in de bios te kijken, en al helemaal voor de fan van de film. Want ondanks dat deze film problemen kent biedt het wel een kleine twee uur wegzinken in een andere wereld. En is dat niet iets waar films primair voor bedoeld zijn? 

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.