The Bad Lieutenant: Port of call - New Orleans

Herzog, Cage en de dieren

Werner Herzog is een van de meest originele en veelzijdige filmmakers van de laatste 50 jaar. Obsessieve klassiekers als Aguirre, der Zorn Gottes en Fitzcarraldo zijn onvergetelijke fictiefilms en Grizzly Man is een documentaire zoals alleen Herzog ze kan maken en inspreken: liefdevol en eng tegelijk. Zijn nieuwste werk is wederom een treffend voorbeeld van wat de man zo uniek maakt. The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, al dan niet een vervolg/remake van Abel Ferrara’s rauwe culfilm uit 1992, nu met Nicolas Cage in de hoofdrol. Het is een uitzinnige film geworden en net als je denkt dat Herzog niet vreemder kan worden, krijg je dit over je heen.



De politieluitenant heeft in Herzog zijn film inmiddels een naam: Terence McDonagh. Maar het karakter van de man heeft Herzog intact gehouden. Dit is een handhaver van de wet die alle regels aan zijn laars lapt. Hij is onbeschoft, drugsverslaafd, verliefd op een prostituee en corrupt tot op het bot. In het New Orleans van na orkaan Katrina wordt McDonagh gezet op een geruchtmakende moordzaak waar ook drugs een belangrijke plek innemen en laat het maar aan de “bad lieutenant” over om op geheel eigen wijze de zaak aan te pakken.

Er zijn vele verschillen tussen Ferrara’s film en die van Herzog waardoor wat mij betreft de vergelijking ophoudt met de filmtitel en het nare karakter van de luitenant. Ferrara’s film was in- en in triest, mistroostig en expliciet in het druggebruik en seksuele handelingen. Herzog kiest voor een subtielere aanpak, al zijn sommige scènes in The Bad Lieutenant zeker niet te versmaden. Een jongen moet aanzien hoe McDonagh seks met zijn vriendin heeft in ruil voor drugs, een bejaarde wordt danig mishandeld en het bloed vloeit hier en daar rijkelijk. Het geheel is in tegenstelling tot Ferrara’s documentaire-achtige aanpak door Herzog piekfijn gefilmd en het post-Katrina New Orleans ziet er onheilspellend leeg uit.
 
Maar hét grote verschil tussen beide films is Werner Herzog zelf. Zijn handtekening onder dit project is duidelijk aanwezig en het zijn de dwaze doch geniale ingevingen van de oude meester die The Bad Lieutenant tot een werkelijk unieke ervaring maken. De meest beruchte en besproken scènes zijn zo vaak belicht in eerdere buitenlandse besprekingen dat het geen spoiler meer betreft. Alleen Herzog kan een op het oog normaal plaats delict laten omtoveren tot een surrealistisch schouwspel. Een auto-ongeluk is veroorzaakt door een nog naspartelende en halfdode krokodil. Nadat McDonagh zijn zegje heeft gedaan zien we uit het niets een point of view shot van een andere krokodil die in de berm het geheel aanschouwt. Alsof dit nog niet genoeg krankzinnigheid is, komt Herzog met zijn grootste gekke troef enkele minuten later. Op een tafel rusten twee leguanen en wanneer McDonagh zich afvraagt wat die beesten daar doen, knipt de film naar een point of view van de leguanen ondersteund door een rockabilly ballad. Van God los!

In dit soort sferen is Nicolas Cage op zijn best. In actiefilms komt zijn clowneske over-acting ridicuul over, maar in de handen van briljante en uitzinnige regisseurs als David Lynch, Martin Scorsese en nu Werner Herzog blijkt de man tot de meest waanzinnige prestaties in staat. De acteur tiert er op los alsof zijn leven ervan af hangt. Dit is niet de extreem enge realistische luitenant van Harvey Keitel maar de extreem enge surrealistische luitenant van Cage. De remmen worden door Cage buiten werking gesteld en in een uiterst vreemde scène ziet zijn personage onder invloed de ziel van een zojuist vermoorde gangster breakdancen. Mede dankzij Cage zijn toegewijde spel kan deze en een latere en zo mogelijk nog raardere plottwist slagen. Overigens zijn in leuke bijrollen Eva Mendes, Val Kilmer en Xzibit ook uitstekend.

The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans is nergens mee te vergelijken. Het is wederom een stuk gestoorde genialiteit uit de schijnbaar onuitputtelijke hersenkas van Herzog. Nicolas Cage is uitstekend, de fotografie evenzo en het geheel wordt tenslotte bijgestaan door een fantastische en afwisselend verrassende soundtrack. Het is een film die lang niet voor iedereen hetzelfde effect zal sorteren; waarschijnlijk zullen veel mensen zich storen aan de surrealistische overdaad gaandeweg het verhaal en de moreel twijfelachtige climax. Maar één ding staat vast: zoals Werner Herzog films maakt en verzint zijn er maar zeer weinigen en zijn films moeten alleen daarom al gekoesterd worden.

Plaats uw reactie

Naam:

E-mail:

Uw e-mailadres wordt niet getoond.