Door Ronald Reinds

In de jaren ‘50 werkte de 20-jarige zoon van een dwangarbeider uit Nederlands Indië op een suikerplantage in Ethiopië. Hij vertelt vol trots hoe “we” twee suikermachines hebben meegenomen onder de ogen van de opkomende Indonesische natie. Daar, op een compound vol Hollandse jongens en mannen verwekt hij een zoon bij een lokale schoonheid. Hij praat er met schaamteloos en met wellust over. Als de kleine uk bijna 3 is vertrekt zijn vader om, in eigen woorden, niet meer terug te komen.

 

De bastaardzoon leeft een ongelukkig leven. Niet geheel geaccepteerd valt hij vaak buiten de boot. Zijn ontmoeting met Keizer Haile Selassie is ronduit geweldig gemonteerd. Daar wordt uw recensent blij van. Maar Daniel krijgt ook te maken met de minderen kanten van het Afrikaanse leven. Hij raakt als straatkind en later als jongere betrokken bij overvallen en geweld. In de gevangenis schrijft hij een autobiografie niet weten dat deze hem aan de ene kant deze film zal opleveren maar ook een terroristen status waardoor hij niet meer bij zijn familie en geliefde kan zijn.

 

Het complete verhaal van Daniel en de rest van de familie Hoek wordt in The Bastard met veel respect voor alle betrokkenen in beeld gebracht door Floris Jan van Luyn. Floris-Jan zijn moeder is Indonesisch, hij weet dus hoe het is om niet honderd procent Nederlander te zijn. Hij had daarnaast een klik met Daniel. Daarom kon hij deze film zo goed maken.” Er zitten zoveel lagen in deze film: cultuur, menselijkheid, familiegevoel, de mooie en minder mooie kanten van de mens, de generatiekloof. Het is een rijk verhaal, ik denk dat anderen daar weer van kunnen leren.”

 

Voor Michielen zijn familie heeft de documentaire ook wat opgeleverd: na initiële verwijdering is er met vader, die in Zuid-Afrika woont, weer sterker contact. Daarnaast heeft hij na al die jaren eindelijk een hoofdstuk kunnen afsluiten. Daniel weet daarnaast waar hij voor de andere helft vandaan komt. Dat maakt hem ook completer.